Niektórzy nazywają go "najsłynniejszym Walijczykiem, jaki kiedykolwiek urodził się w Manchesterze", jednak to walijskość Davida Lloyda George'a tak pokierowała jego karierą i uczyniła go jednym z najbardziej wpływowych brytyjskich polityków ery nowożytnej, ustępując jedynie Winstonowi Churchillowi.

David Lloyd George urodził się w Manchesterze 17 stycznia 1863 r. Jego ojciec William, nauczyciel, zmarł rok po jego urodzeniu, a matka zabrała dwójkę dzieci do brata w Llanystumdwy w hrabstwie Caernarvonshire.

Wychowany w walijskojęzycznej rodzinie nonkonformistycznej, Lloyd George identyfikował się z wzrostem walijskich uczuć narodowych przeciwko angielskiej dominacji nad Walią.

Lloyd George był inteligentnym chłopcem i bardzo dobrze radził sobie w lokalnej szkole. Po zdaniu egzaminu Law Society został adwokatem w styczniu 1879 roku, ostatecznie zakładając własną praktykę prawniczą w Criccieth w Północnej Walii.

W 1888 roku Lloyd George poślubił Margaret Owen, córkę zamożnego farmera.

Lloyd George dołączył do lokalnej Partii Liberalnej i stał się jej aktywnym członkiem. Jako zagorzały zwolennik reformy rolnej, Lloyd George został wybrany na kandydata liberałów w okręgu Caernarvon w 1890 r. Jeszcze w tym samym roku, po wygraniu lokalnych wyborów uzupełniających przewagą 18 głosów, w wieku dwudziestu siedmiu lat Lloyd George został najmłodszym członkiem Izby Gmin.

To właśnie płomienne oratorstwo Lloyda George'a po raz pierwszy zwróciło na niego uwagę przywódców Partii Liberalnej; w szczególności jego przemówienia dotyczące jego gwałtownego sprzeciwu wobec wojny burskiej.

Po wyborach powszechnych w 1906 r. Lloyd George został prezesem Rady Handlu, a w 1908 r. nowy liberalny premier Henry Asquith awansował go na stanowisko kanclerza skarbu.

Lloyd George miał teraz platformę, z której mógł rozpocząć swoje radykalne reformy społeczne. Zdeterminowany, aby "usunąć cień przytułku z domów ubogich", starał się to osiągnąć poprzez zagwarantowanie dochodu osobom, które były zbyt stare, aby pracować. Ustawa Lloyda George'a o emeryturach dla osób starszych zapewniała od 1 do 5 szylingów tygodniowo osobom powyżej siedemdziesiątego roku życia.

Kolejną ważną reformą była ustawa o ubezpieczeniach społecznych z 1911 r. Zapewniła ona brytyjskim pracownikom ubezpieczenie na wypadek choroby i bezrobocia. Wszyscy pracownicy musieli przystąpić do programu zdrowotnego, w ramach którego każdy pracownik płacił tygodniową składkę, a zarówno pracodawca, jak i państwo dodawali odpowiednią kwotę. W zamian za te płatności udostępniono bezpłatną opiekę medyczną i leki, a także gwarantowane ubezpieczenie zdrowotne.Zasiłek dla bezrobotnych w wysokości 7 szylingów tygodniowo.

Kariera polityczna Lloyda George'a wyglądała jednak na przeznaczoną na śmietnik, gdy w 1912 r. tygodnik polityczny Naoczny świadek Oskarżono w nim Lloyda George'a i dwie inne osoby o korupcję. Sugerowano, że mężczyźni ci skorzystali na zakupie akcji, wiedząc, że dość duży kontrakt rządowy na budowę sieci bezprzewodowych stacji komunikacyjnych miał zostać przyznany firmie Marconi. Wczesny przykład tego, co dziś nazywamy "insider trading".

Chociaż późniejsze dochodzenie parlamentarne ujawniło, że Lloyd George i jego współoskarżeni czerpali bezpośrednie zyski ze swoich transakcji, zdecydowano, że mężczyźni nie byli winni korupcji. Mniej więcej w tym czasie zaczęły pojawiać się plotki o jego nieregularnym życiu prywatnym.

Żona Lloyda George'a, Margaret, sprzeciwiła się przeniesieniu rodziny w niezdrowe okolice Londynu i pozostała w północnej Walii. Atrakcyjny i najwyraźniej męski mężczyzna, Lloyd George miał duże trudności z utrzymaniem umysłu i rąk z dala od wielu atrakcji stolicy. Jednak dzięki swoim przyjaciołom w prasie jego małe niedyskrecje były w większości trzymane z dala od gazet.

Pod koniec lipca 1914 r. stało się jasne, że kraj stoi na krawędzi wojny z Niemcami. Pomimo początkowej niechęci do usankcjonowania przystąpienia Wielkiej Brytanii do I wojny światowej, Lloyd George, samozwańczy pacyfista, szybko stał się inspirującym przywódcą czasu wojny, najpierw jako odnoszący sukcesy minister ds. amunicji, a później jako premier koalicji wojennej pod przywództwem liberałów.

Aby uzyskać status premiera, Lloyd George zdenerwował wielu członków własnej partii, gdy zgodził się na współpracę z konserwatystami w celu zdymisjonowania poprzedniego liberała Herberta Asquitha. Teraz, jako osoba odpowiedzialna za działania wojenne, Lloyd George w dużej mierze przyczynił się do ostatecznego zwycięstwa Wielkiej Brytanii.

Podczas kampanii wyborczej w 1918 r. Lloyd George obiecał kompleksowe reformy mające na celu uporanie się ze słabą edukacją, mieszkalnictwem, opieką zdrowotną i transportem... "kraj nadający się dla bohaterów". Chociaż został ponownie wybrany, pozostawał zależny od koalicji z konserwatystami, którzy nie mieli zamiaru przeprowadzać tak radykalnych reform.

Jako szef rządu koalicyjnego Lloyd George zaczął zbierać nagrody, które być może uważał za należne człowiekowi, który wygrał wojnę dla swojego kraju. Powoli zaczęły krążyć plotki korupcyjne o sprzedawaniu przez niego tytułów szlacheckich w celu uzupełnienia własnego "funduszu" politycznego. Nie było nic nowego w nagradzaniu partyjnego dobroczyńcy zaszczytem lub dwoma za jego działalność charytatywną. Lloyd George wydaje się jednakweszły na zupełnie nowy poziom, sprzedając tytuły ze stałego biura na Parliament Square.

Najwyraźniej tytuł szlachecki można było nabyć za cenę 10 000 funtów, podczas gdy znacznie przekształcone dziedziczne szlachectwo, takie jak baronostwo, było warte znacznie więcej, bo 40 000 - 50 000 funtów. Biznes kwitł; w ciągu następnych czterech lat przyznano 1500 tytułów szlacheckich i utworzono dwa razy więcej szlachectw niż w ciągu poprzednich dwudziestu lat. Do 1922 r. mówi się, że kasa Lloyda George'awyniosła ponad 2 000 000 funtów.

Odbiorcy tych odznaczeń oczywiście otrzymali sprawiedliwe nagrody za swoje zasługi dla społeczności, w tym: CBE dla bukmachera z Glasgow, który miał również kryminalną przeszłość, baronetstwo zostało zarekomendowane dżentelmenowi, który został skazany za handel z wrogiem podczas wojny, inne dla osoby unikającej płacenia podatków w czasie wojny i tak dalej.

Oburzenie opinii publicznej przyczyniło się do upadku zdyskredytowanej administracji, a Lloyd George został odsunięty od władzy przez konserwatywnych członków swojego gabinetu. Podał się do dymisji w październiku 1922 roku.

Przez następne dwadzieścia lat Lloyd George kontynuował kampanię na rzecz postępowych spraw, ale bez partii politycznej, która by go wspierała, nigdy już nie miał sprawować władzy. Zmarł 26 marca 1945 roku, jak na ironię zaledwie kilka tygodni po tym, jak sam otrzymał tytuł szlachecki.