دعواهای خیابانی بین فاشیست ها از یک طرف و "آنتیفا"، کمونیست ها و آنارشیست ها از طرف دیگر. اگرچه این ممکن است چیزی از اخبار پورتلند، ایالات متحده آمریکا در سال 2020 به نظر برسد، اینجا شرق لندن در سال 1936 است.

دهه 1930 دوره تغییرات سیاسی لرزه ای در سراسر اروپا بود. دیکتاتورهای فاشیست قدرت را در آلمان، ایتالیا و رومانی به دست گرفتند و جناح چپ و جنبش های کمونیستی علیه گسترش فاشیسم در کشورهایی مانند اسپانیا شورش کردند. در بریتانیا، این تنش در یک رویداد خشونت‌آمیز در منطقه استپنی شرقی لندن، در خیابان کابلی به اوج رسید. ورود پناهندگان یهودی به شرق لندن از اوایل دهه 1900. استپنی در آن زمان یکی از فقیرترین و پرجمعیت ترین حومه لندن بود و بسیاری از مهاجران جدید در آن منطقه ساکن شدند. در دهه 1930 ایست اند دارای یک جمعیت و فرهنگ یهودی متمایز بود.

سر اسوالد موزلی رهبر اتحادیه فاشیست های بریتانیا (BUF) بود. موزلی در اوایل سال 1932 با موسولینی ملاقات کرد و بسیار تحسین کرد و خود را از دیکتاتور الگوبرداری کرد. موزلی حتی یک سازمان شوم جدید ایجاد کرد - پیراهن سیاه - یک گروه شبه نظامی متشکل از حدود 15000 اراذل و اوباش، با الگوبرداری از اسکادریزم موسولینی.

موسلی با موسولینی

پیراهن‌های سیاه پس از حمله به جلسه کارگران روزانه چپ‌گرا در المپیا در ژوئن 1934، به خشونت معروف بودند.تقریباً مانند سایر نقاط اروپا، یهودی ستیزی رو به رشدی در بریتانیا در دهه 1930 وجود داشت، تا حدی به عنوان قربانی تأثیرات مداوم رکود بزرگ.

اما با افزایش تعداد فاشیست ها، مخالفت ها نیز علیه آنها افزایش یافتند. آنها اتحادیه های کارگری، کمونیست ها و همچنین جامعه یهودی به طور فزاینده ای بسیج می شدند. زمانی که موزلی اعلام کرد که یک راهپیمایی به قلب جامعه یهودی در انتهای شرقی لندن که برای یکشنبه 4 اکتبر 1936 برنامه ریزی شده بود، اعلام کرد، جامعه در ناباوری بود و این یک تحریک آشکار بود. شورای خلق یهود طوماری متشکل از 100000 نام ارائه کرد تا از وزیر کشور بخواهد که راهپیمایی را ممنوع کند. اما، BUF از حمایت مطبوعات و پلیس برخوردار بود و با تیترهای روزنامه دیلی میل در دهه 1930 مانند "هورا برای پیراهن های سیاه"، دولت نتوانست راهپیمایی را ممنوع کند و مردم ایست اند برای دفاع از خود سازماندهی کردند. خودشان.

در پیش از راهپیمایی، سیاه‌پیراهن‌ها جلساتی را در لبه ایست اند برگزار کردند و اعلامیه‌هایی را توزیع کردند که برای تحریک یهودی‌ستیزی در منطقه طراحی شده بود. دیلی ورکر در روز راهپیمایی مردم را به خیابان ها فراخواند تا راه موزلی را مسدود کنند. بسیاری از کسانی بودند که نگران خشونت بودند و روزنامه یهودی کرونیکل به خوانندگان خود هشدار داد که در آن روز در خانه بمانند. بسیاری از گروه‌های دیگر مانند کمونیست‌ها و داکرهای ایرلندی، دفاع از جامعه متنوع را تشویق کردندارعاب فاشیستی حزب کمونیست حتی یک تظاهرات برنامه ریزی شده در میدان ترافالگار را لغو کرد و حامیان خود را به سمت شرق هدایت کرد. ضد فاشیست ها شروع به تجمع در گوشه باغبان در آلدگیت کردند. خطوط نبرد زمانی تنظیم شد که موزلی افرادش را در ضرابخانه سلطنتی در کنار برج لندن جمع کرد. پلیس 6000 افسر را جمع آوری کرد تا مسیری را برای آنها به وایت چاپل باز کند. پلیس از افسران سواره در آلدگیت برای کوبیدن جمعیت به پیاده روها استفاده کرد، اما هزاران نفر دیگر در حال سرازیر شدن به منطقه بودند. چهار راننده دلسوز تراموا به طور استراتژیک وسایل نقلیه خود را رها کردند تا به بستن جاده به روی فاشیست ها کمک کنند.

"مرگ بر فاشیست ها!" در حالی که پلیس با جمعیتی که راه آنها را مسدود کرده بود درگیر شد، شعارهایی در سراسر شرق لندن شنیده شد. کمونیست ها، یهودیان، باراندازان ایرلندی، اتحادیه های کارگری همگی زیر شعار «آنها نخواهند گذشت!» متحد شدند

از آنجایی که پلیس نمی توانست از میان جمعیت به سمت وایت چاپل عبور کند، موزلی تصمیم گرفت مسیر را تغییر دهد و به سمت کابل باریک برود. خیابانی که به موازات مسیر اصلی او قرار داشت. بلک‌پیراهن‌ها در حالی که به خیابان کابل می‌رفتند، توسط پلیس متروپولیتن بالا و دو طرف آن‌ها قرار گرفتند.

جامعه آماده بود. آن‌ها در همان صبح زود شروع به ساختن موانع در خیابان کابلی کرده بودند تا راه آنها را مسدود کنند. برای جلوگیری از اتهامات پلیس، تاکتیک های تام و جری بودبه عنوان شیشه و سنگ مرمر در خیابان رها شده و تخته های سنگفرش بالا کشیده شده است. حزب کمونیست در همان نزدیکی یک ایستگاه پزشکی در یک کافه تأسیس کرد.

پلیس با مقاومت شدید روبرو شد. همه چیز از میوه های گندیده گرفته تا آب جوش از پنجره های هر طرف بر سر آنها می بارید. Met به سد اول رسید، اما نزاع‌ها شروع شد و پلیس عقب‌نشینی کرد و از موزلی خواست که دور خود را برگرداند.

جشن‌ها در سراسر ایست اند بعدازظهر آغاز شد. 79 ضد فاشیست دستگیر شدند که بسیاری از آنها توسط پلیس مورد ضرب و شتم قرار گرفتند و برخی حتی به کار شاقه محکوم شدند. تنها 6 فاشیست دستگیر شدند.

میراث.

رویدادهای روز به طور مستقیم به تصویب قانون نظم عمومی در سال 1937 منجر شد که پوشیدن لباس های سیاسی را ممنوع می کرد. عمومی. علاوه بر این، موسولینی که از موزلی ناامید شده بود، حمایت مالی قابل توجه خود را از BUF پس گرفت. دو روز پس از وقایع در خیابان کابل، اسوالد موزلی در آلمان، در خانه یوزف گوبلز، با مهمان هیتلر ازدواج کرد. و BUF در پیش از جنگ جهانی دوم عمیقاً منفور شد. موزلی و دیگر رهبران BUF در سال 1940 زندانی شدند.

بسیاری از ضد فاشیست ها که در نبرد خیابان کابل شرکت کردند پول اهدا کردند یا به اسپانیا سفر کردند تا به بریگاد بین المللی برای مبارزه با فاشیسم بپیوندند.ربع برنمی گردد پیوندهای قوی بین جنبش ها را می توان در پذیرش شعار «آنها نگذرند» از «نه پاساران!» مشاهده کرد. شعار مورد استفاده مبارزان جمهوری خواه در جنگ داخلی اسپانیا.

جزئیات از نقاشی دیواری خیابان کابل. نویسنده: آماندا اسلیتر تحت مجوز Creative Commons Attribution-Share Alike 2.0 Generic.

دیواری.

امروز خاطره این رویداد با یک نقاشی دیواری به مساحت 330 متر مربع در سمت تالار شهر سنت جورج. این نقاشی دیواری رنگارنگ که در سال 1976 سفارش داده شد، از دیگو ریورا، هنرمند مشهور مکزیکی، الهام گرفته شده است. طراحان برای اطلاع از طرح با مردم محلی مصاحبه کردند و از چشم انداز چشم ماهی برای به تصویر کشیدن نبرد، بنرها و افرادی که از جامعه دفاع کردند استفاده کردند. این نقاشی دیواری ما را به یاد جوامع متنوعی می اندازد که در طول تاریخ اخیر در این منطقه زندگی کرده اند. اگرچه نقاشی دیواری چندین بار مورد حمله قرار گرفته است، اما به عنوان یادبودی از توانایی قدرتمند East End برای متحد شدن در مواجهه با بحران باقی مانده است.

توسط MIke Cole. مایک کول یک راهنمای تور مسافرتی برای بریتانیا و ایرلند است. او یک مورخ پرشور است که خانواده اش اهل لندن شرقی هستند.