Zawsze istniały modowe "plemiona", od fopsów i beaux, bucksów i dandysów po Gotów i punków, ale "makaroniarze" z lat 60. i 70. XVII wieku przewyższali ich wszystkich w swoim poświęceniu dla nadmiaru i ostentacji.

W połowie lat sześćdziesiątych XVII wieku Europa ponownie otworzyła się na angielskich podróżników po zakończeniu wojny siedmioletniej. Arystokratyczni młodzi mężczyźni powracający z "Grand Tour" do Włoch i Francji zaczęli pojawiać się w Londynie ubrani w charakterystyczny, ekstrawagancki styl, który wywodził się z francuskiego stroju dworskiego. Ich upodobanie do zagranicznego jedzenia, a także mody przyniosło im przydomek "macaronis".

Termin ten po raz pierwszy pojawia się w liście napisanym przez pisarza i dowcipnisia Horace'a Walpole'a w 1764 roku, w którym odnosi się on do "Maccaroni Club" - uważanego za Almack's - jako miejsca, w którym gromadzili się "wszyscy podróżujący młodzi mężczyźni, którzy noszą długie loki i okulary szpiegowskie".

"Mundur" makaroniarza obejmował wąską, obcisłą kurtkę z kamizelką i bryczesy do kolan, wszystkie wykonane z jedwabiu lub aksamitu w jasnych kolorach i mocno ozdobione delikatnym haftem i koronką. Wzorzyste pończochy i buty z dużymi diamentowymi lub pastowanymi klamrami i wysokimi czerwonymi obcasami były de rigeur.

Odpowiednie akcesoria były kluczowe: Walpole wspomniał o kieliszku do quizu lub "szpiegowskim okularze", ale inne akcesoria obejmowały ogromny wianek na nos w dziurce od guzika marynarki, zbyt duże guziki oraz liczne breloczki, pieczęcie i zegarki wiszące na łańcuszkach. George FitzGerald, siostrzeniec hrabiego Bristolu i oddany makaroniarz, doprowadził egoistyczne popisy do granic możliwości, nosząc miniaturowy zegarek.obraz przedstawiający jego samego przypiętego do piersi.

Cechą charakterystyczną wyglądu makaroniarzy była fryzura. W XVIII wieku prawie wszyscy mężczyźni nosili kręcone i pudrowane peruki: szacuje się, że za panowania Jerzego III armia brytyjska zużywała 6500 ton mąki rocznie na pudrowanie peruk. Makaroniarze byli znani - lub niesławni - ze swoich "wysokich włosów".

Przednia część peruki była szczotkowana pionowo w grzebień, wystający do dziewięciu centymetrów nad głowę, z bocznymi wałkami i grubym "klubem" włosów zwisającym z tyłu, związanym kokardą z czarnej wstążki lub zamkniętym w "torbie na perukę".

Kobiety w latach siedemdziesiątych XIX wieku również nosiły "wysokie włosy", często dodając wysokie pióropusze do swoich fryzur, aby jeszcze bardziej zwiększyć ich wysokość. Walpole odniósł się do tych ultra-modnych kobiet jako "macaronesses", ale termin ten nie przyjął się.

Ubiór od dawna był wskaźnikiem klasy społecznej w Anglii, podobnie jak w wielu innych krajach. W średniowieczu prawa dotyczące stroju określały, kto może, a kto nie może nosić pewnych elementów odzieży. Prawa te zostały uchylone w XVII wieku, a pod koniec XVIII wieku, wraz z rozprzestrzenianiem się bogactwa w dół skali społecznej, klasy średnie i niższe zaczęły aspirować do modnego ubierania się.Wzbudziło to niepokój społeczny: jeśli służący i czeladnicy ubierali się jak ich pracodawcy, jak można było zachować różnice w randze?

Pisarz Tobias Smollett skomentował w swojej popularnej powieści Humphry'ego Clinkera, że "najweselsze miejsca rozrywki publicznej są wypełnione modnymi postaciami; które, po zbadaniu, okażą się czeladnikami taylorów, służącymi i abigailami, przebranymi za swoich lepszych. Krótko mówiąc, nie ma już żadnej różnicy ani podporządkowania ".

The Gentleman's Magazine z września 1771 r. wyśmiewał "tę żałosną ambicję, która pobudza zwykłych ludzi do naśladowania swoich przełożonych", w tym przypadku hosera, który pojawił się w Ranelagh, najbardziej eleganckim z londyńskich ogrodów rozrywki, "ze swoim mieczem, torbą i haftowanymi habilimentami" i "przechadzał się ... z całą powagą naboba". Noszenie miecza było uważane za przywilejdżentelmena, biorąc pod uwagę jego powiązania z dworem, a "ten nowicjusz" został zakwestionowany przez niektórych "słusznie oburzonych" przechodniów, którzy pokazali mu "najbliższą drogę wyjścia z pokoju z kilkoma kopnięciami w tyłek".

Umiejętność władania mieczem wymagała wprawy, o czym przekonał się malarz Richard Cosway, gdy został oddelegowany do oprowadzenia księcia Walii, późniejszego Jerzego IV, po dorocznej wystawie Akademii Królewskiej. Młody książę Walii sam podążał za modą. Gdy zasiadł w Izbie Lordów w 1783 r., był ubrany w czarny aksamit haftowany złotem i podszyty różową satyną, a także w strój do tańca.buty z pasującymi różowymi obcasami.

Cosway był niskim mężczyzną, który miał reputację zarówno wspinacza społecznego, jak i makaroniarza. Królewski mistrz szermierki, Henry Angelo, opisał scenę w Akademii w swoich wspomnieniach: Cosway, ubrany w "gołębią, haftowaną srebrem suknię dworską, z towarzyszącymi jej elementami - mieczem, torbą i biustonoszem chapeau", podążał za księciem przez sale, "wypowiadając sto wzniosłych komplementów i"... Czytaj więcejkroczył na swoich szkarłatnych obcasach, tak ważny w swojej własnej ocenie, jak każdy nowo stworzony lord".

Kiedy książę wsiadł do swojego powozu, aby odjechać, Cosway "cofnął się do tyłu, miarowymi krokami, wykonując na każdym kroku głębokie pokłony ... [on] pochylił się z tak wspaniałym obwodem swojego małego ciała, że jego miecz dostał się między jego nogi, potknął go i nagle upadł w błocie." Książę, obserwujący z okna swojego powozu, wykrzyknął radośnie: "Tak jak miałemprzewidywani, bogowie!

Pod koniec lat siedemdziesiątych XIX wieku Wielka Brytania walczyła o utrzymanie kontroli nad amerykańskimi koloniami - walka, którą wielu ludzi w Wielkiej Brytanii postrzegało jako wojnę domową. Bunt był poważnym wstrząsem dla psychiki narodowej i wzbudził obawy, że Wielka Brytania stała się dekadencka, a jej duch narodowy został zrujnowany przez luksus i pobłażanie sobie. Makaroniarze, ze swoją obsesją na punkcie mody i wyglądu, byli oczywistym celem dlaNowa moda była atakowana w gazetach i stała się ulubionym tematem popularnych w tamtych czasach druków satyrycznych.

Makaroniarze byli krytykowani jako "nieangielscy" i "niemęscy". Ubolewano nad francuskim wpływem na ich modę: londyński magazyn narzekał, że "wygląd Francuza (...), który wcześniej rozśmieszał każdego Anglika, jest teraz całkowicie przyjęty w tym kraju", dodając "kto może zobaczyć bez oburzenia paczkę upudrowanych pawianów kłaniających się i drapiących się nawzajem ....".

Oburzenie, podobnie jak sam styl macaroni, było krótkotrwałe. W latach dziewięćdziesiątych XVII wieku mężczyźni zaczęli porzucać kolorowe i haftowane jedwabie i aksamity, koronki i wysokie obcasy, które charakteryzowały modę XVIII wieku. Po wprowadzeniu podatku od pudru do włosów w 1795 roku peruki ostatecznie wyszły z mody.

Szał na makarony był ostatnią eksplozją kolorów i ekstrawagancji w męskim ubiorze przed nadejściem bardziej stonowanego, oszczędnego stylu, którego orędownikiem był Beau Brummell na początku następnego stulecia i który miał wyznaczyć standardy dla nowoczesnej odzieży męskiej.

Jestem historykiem amatorem i autorką biografii kompozytora operowego Giacomo Meyerbeera, "Giacomo Meyerbeer and his Family: Between Two Worlds" (Vallentine Mitchell. 2021). Obecnie badam życie gruzińskiego redaktora gazety i dziennikarza Sir Henry'ego Bate Dudleya.

Postscriptum: Słowa popularnej piosenki Yankee Doodle Dandy nawiązują do szału na makarony:

Yankee Doodle udał się do miasta,

Jazda na kucyku.

Włożył pióro do czapki.

I nazwał to makaronem.

Podobno pierwsza wersja Yankee Doodle Dandy została napisana przez Brytyjczyków podczas wojen francusko-indyjskich, aby wyśmiać kolonialnych "Jankesów"; "doodle" oznacza prostaka, a "dandy" oznacza fopa. Piosenka sugeruje, że Yankee Doodle był na tyle głupi, że myślał, że może stać się modny i wyższej klasy (jak Macaronis w Wielkiej Brytanii), po prostu wkładając pióro do czapki.Piosenka została później przejęta przez Amerykanów jako pieśń buntu podczas wojny o niepodległość, dodając wersy wyśmiewające Brytyjczyków.

Opublikowano 16 lutego 2023 r.