In augustus 2012 groef een team archeologen van de Universiteit van Leicester de overblijfselen op van Richard III, koning van Engeland tussen 1483 en zijn dood in de strijd in 1485. Toen het nieuws over deze onverwachte ontdekking de wereld rondging, draaiden alle krantenkoppen om de triomf van de moderne wetenschap bij het identificeren van de skeletresten en de vastberadenheid van die vastberaden individuen die op zoek waren gegaan naar de overblijfselen van Richard III.Wat echter verloren ging in het tumult van de media-aandacht was het verhaal van het graf zelf, waar de koning meer dan 500 jaar had gelegen.

Hoewel begraven in het prestigieuze koor van een franciscaner klooster, werd er weinig respect betoond voor de voorbereiding van het graf. Als we naar beneden kijken in het graf - dat nu bewaard wordt onder een glazen vloer in het Leicester King Richard III Visitor Centre - wordt één aspect opzienbarend duidelijk: de grootte ervan. Als de projectie van het skelet van Richard III in beeld verdwijnt, kunnen we precies zien hoe klein het graf is.Het is zelfs zo kort dat het hoofd van de voormalige koning in een lastige hoek naar voren en omhoog werd geduwd.

Het skelet van koning Richard III in situ, met de onhandige opwaartse hoek van zijn schedel als gevolg van de ontoereikende lengte van het graf.

Andere graven die in middeleeuws Leicester zijn opgegraven hebben netjes vierkante zijden, net als de andere graven die door archeologen zijn blootgelegd tijdens de opgraving naar Richard III. Het graf van de koning is echter kleiner aan de onderkant dan aan de bovenkant en is afgerond waar de zijkanten en de basis samenkomen. Een ander verschil met andere graven uit middeleeuws Leicester is het ontbreken van een lijkwade of doodskist. In werkelijkheid was het hele graf armoedig en onvolledig.gedaan, alsof de aarde in allerijl was uitgeschept.

In 2013 keerden de archeologen terug om hun opgravingen rond het graf uit te breiden. Tijdens deze opgraving legden ze middeleeuwse vloertegels bloot op slechts 2 m van het graf, die de vloer van het koor zouden hebben bedekt. Als we kijken naar het niveau van deze tegels, wordt het duidelijk dat het graf zo ondiep was dat het zich nauwelijks onder het maaiveld bevond.

Niets in de geschiedschrijving verklaart waarom het graf van Richard III zo smal, ondiep en kort was. Het zou eenvoudigweg kunnen dat het in haast werd gegraven, waarbij Henry Tudor zo snel mogelijk van Leicester naar Londen wilde vertrekken om de troon op te eisen. In dit scenario lijkt het waarschijnlijk dat de getergde broeders zelf de aarde groeven, onder toezicht van Henry's ongeduldige soldaten.

Doorsnede van de uitgegraven geul. Een lichte projectie van het skelet van Richard III is te zien tussen de twee gele pinnen. De baksteen en het puin in het midden van de afbeelding laten zien hoe dicht latere bouwwerkzaamheden bij het verstoren van het lichaam kwamen.

De moderne herontdekking van het graf van de koning, een verbazingwekkend historisch detectiveverhaal op zich, had echter zo gemakkelijk anders kunnen aflopen. Tijdens de opgraving vonden archeologen ook een roofgeul naast de schedel van de vorst. Roofgeulen zijn in wezen holtes die ontstaan wanneer iets wordt weggehaald - in dit geval waarschijnlijk een funderingssteen die werd weggehaald tijdens de Dissolution in de jaren 1530 - en die in het graf van de koning worden aangetroffen.die vervolgens weer wordt opgevuld met de grond van de dag.

De geul naast de schedel van Richard was in feite zo dichtbij dat degene die de eerste steen verwijderde het bot waarschijnlijk zou hebben blootgelegd toen het werd opgetild. Of de steendief nu te druk bezig was met het verwijderen van het zware object om nog eens in de kuil te kijken, of dat hij besloot om de overblijfselen met rust te laten, we zullen het nooit weten.

Alsof dit nog niet genoeg was, stuitten de archeologen op de fundamenten van een 18e-eeuws bijgebouw, met daarin een kolenopslag, een toilet en opslagruimte. De arbeiders wisten niet dat een halve spade onder hun voeten het lichaam van Richard III lag. In het begin tot het midden van de 20e eeuw werden deze bijgebouwen ontruimd en kwamen er een garage en een nieuwe kolenopslag.Gelukkig bouwden de bouwers gewoon bovenop de eerdere constructie en lieten ze geen diepere funderingen zinken die de middeleeuwse archeologie - en de botten van de koning - zouden hebben vernietigd.

Tijdens de opgravingen van het skelet werd opgemerkt dat de voeten nergens te vinden waren. De staat van het scheenbeen geeft echter aan dat de voeten op hun plaats stonden toen het lichaam van de koning werd begraven. Hun verblijfplaats is vandaag de dag nog steeds een mysterie.

Het graf zoals het er nu uitziet, waar bezoekers van het King Richard III Visitor Centre door de glazen vloer naar het graf zelf kunnen kijken.

Als de botten van de koning voor de moderne jaartelling waren blootgelegd, zouden ze hoogstwaarschijnlijk een kleine herbegrafenis ergens uit de weg zijn geweest; misschien zelfs in een kuil naast talloze andere verstoorde overblijfselen. Als dit het geval was geweest, zouden de botten van de koning - samen met het graf dat ons zoveel vertelt over de omstandigheden van zijn begrafenis - voor altijd verloren zijn gegaan voor de geschiedenis.

Joseph Hall werkt in Heritage Interpretation voor de Universiteit van Leicester en levert bijdragen aan talrijke geschiedenistijdschriften. Tijdens de eerste twee jaar van de opening werkte hij ook als lid van het historische interpretatieteam in het Bezoekerscentrum Koning Richard III in Leicester, waar het oorspronkelijke graf van Richard III en de archeologie ervan te zien zijn.