Jedną z najbardziej skomplikowanych operacji w historii archeologii morskiej było podniesienie okrętu flagowego Henryka VIII, tj. Mary Rose z dna morskiego Solent w 1982 roku. Mary Rose zatonął 19 lipca 1545 r., prowadząc atak na ogromną francuską flotę inwazyjną, znacznie większą niż hiszpańska Armada czterdzieści trzy lata później. Francuzi próbowali zdobyć Portsmouth, a stamtąd zaatakować Anglię.

Henryk VIII odłączył się od Kościoła katolickiego w 1534 r. Papież, wściekły, zażądał od katolickich monarchów Franciszka I z Francji i Karola V z Hiszpanii (bratanka Katarzyny Aragońskiej, pierwszej żony Henryka) inwazji i odsunięcia Henryka od władzy. Jednak w 1544 r. Henryk VIII sprzymierzył się z Karolem i wypowiedział wojnę Francji. Po zdobyciu Boulogne Karol zdradził Henryka, negocjując rozejm z Francją.Franciszek. 3 stycznia 1545 r. Franciszek ogłosił zamiar inwazji na Anglię, "aby wyzwolić Anglików spod protestanckiej tyranii narzuconej im przez Henryka VIII". Franciszek wykorzystał fakt, że wojska angielskie były zajęte w Irlandii, Francji i Szkocji. Jego celem było Portsmouth, baza morska Henryka.

W maju 1545 r. Francuzi zgromadzili dużą flotę w ujściu Sekwany, a 16 lipca ogromne siły francuskie pod dowództwem admirała Claude'a d'Annebaulta wyruszyły do Anglii. Spodziewając się inwazji, król Henryk i jego Tajna Rada przybyli do Portsmouth.

18 lipca francuska flota wpłynęła do Solent bez oporu, mając 150 okrętów wojennych, 25 galer wojennych i ponad 30 000 żołnierzy gotowych do ataku na Portsmouth i wybrzeże. Anglicy mieli około 80 okrętów, w tym okręt flagowy. Mary Rose i Wielki Harry Mająca znaczną przewagę liczebną flota angielska schroniła się w silnie bronionym porcie Portsmouth.

Podczas gdy król Henryk obserwował z zamku Southsea, Francuzi rozpoczęli atak. 25 galer, każda z pojedynczym ogromnym działem na dziobie, ruszyło na angielską flotę w porcie Portsmouth. Francuzi zostali jednak szybko przegonieni przez angielskie barki wiosłowe i wyrządzili niewielkie szkody.

Szczegół ryciny Cowdray przedstawiającej zatonięcie Mary Rose 19 lipca 1545 r.

19 lipca był spokojnym dniem z niewielkim wiatrem, a atak był kontynuowany u wybrzeży Spithead, gdzie Francuzi wykorzystali swoje galery przeciwko mniej zwrotnym angielskim okrętom. Największą stratą w bitwie była strata Mary Rose Uważa się, że po wystrzeleniu salwy z jednej burty, okręt zawracał, gdy nagły podmuch wiatru sprawił, że nagle przechylił się na bok. Woda wdarła się przez otwarte furty działowe i okręt szybko zatonął.* Z załogi liczącej co najmniej 400 osób, mniej niż 35 udało się uciec.

Późnym popołudniem wiatr ponownie się wzmógł i Anglicy byli w stanie odeprzeć francuskie galery. Nie mogąc uzyskać przewagi na morzu, Francuzi zaatakowali wyspę Wight.

Rycina Cowdraya przedstawiająca bitwę pod Solent, 1545 r.

Populacja wyspy liczyła zaledwie około 9000 mieszkańców, którzy mieli znaczną przewagę liczebną nad Francuzami i powinni byli zostać łatwo pokonani. Jednak ze względu na częste najazdy i inwazje Francuzów podczas wojny stuletniej, wyspiarze byli dobrze przygotowani. Wszyscy mężczyźni przeszli obowiązkowe szkolenie wojskowe, a niektóre kobiety były nawet szkolone na łuczniczki.

Francuski admirał zarządził trzy ataki na wyspę, w St Helens, Bonchurch i Sandown. Działo w małym forcie w St Helens bombardowało francuską flotę, ale zostało łatwo zdobyte. Pozostałe siły angielskie w okolicy zostały zmuszone do odwrotu, podczas gdy Francuzi zniszczyli wioski Bembridge, Seaview, St Helens i Nettleston.

Większe siły wylądowały w Bonchurch. Francuski desant nie napotkał oporu, a najeźdźcy posuwali się w głąb lądu. Obrońcom udało się odeprzeć pierwszy francuski atak, ale po drugim szturmie przewaga liczebna Anglików i lokalnej milicji odwróciła się i uciekła z miejsca bitwy. Angielski dowódca, kapitan Robert Fischer, był zbyt gruby, by uciekać i podobno krzyknął, oferując 100 funtów każdemu, kto zechce go przyjąć.Uważa się, że zginął w bitwie, ale jego ostatnie słowa mogły zainspirować Williama Szekspira w jego sztuce "Ryszard III", gdzie Ryszard woła: "Koń! Koń! Moje królestwo za konia!".

Trzeci francuski atak miał miejsce na zamek Sandown, będący wówczas na ostatnim etapie budowy. Francuzi wylądowali pomyślnie, ale zanim zdążyli się okopać, lokalne siły rzuciły się na plażę. Na plażach i klifach wokół zamku wybuchła zaciekła bitwa. Ich przywódcy zostali ranni, a Francuzi wycofali się z powrotem na swoje statki. Wydarzenie to upamiętnia tablica w Seaview, która głosi: "Podczas ostatnichPodczas inwazji na ten kraj, setki francuskich żołnierzy wylądowało na pobliskim wybrzeżu. Ta zbrojna inwazja została krwawo pokonana i odparta przez lokalną milicję 21 lipca 1545 r.".

W międzyczasie grupa Francuzów wylądowała na północ od zatoki Sandown. Zmuszeni do powrotu do ruin Bembridge, okopali się i skutecznie powstrzymali Anglików. Francuzi stanęli teraz przed dylematem: czy pozostawić swoje okręty na kotwicy, wspierając swoje oddziały w Bembridge, czy też wycofać się? Nie mieli wystarczającej ilości zapasów ani żołnierzy, aby skutecznie zająć wyspę, a bitwa morska była w toku.pat.

Zaledwie trzy dni po zatonięciu Mary Rose Oddziały na wyspie Wight zostały wycofane, a francuska flota ostatecznie odpłynęła 28 lipca.

Trwałą spuścizną po bitwie jest Mary Rose Statek został podniesiony z dna Solent w 1982 roku i jest obecnie wystawiany w Portsmouth Historic Dockyard. Artefakty ze statku są również wystawiane w pobliskim Muzeum Mary Rose.

*Inna teoria głosi, że mógł on zostać śmiertelnie trafiony kulą armatnią wystrzeloną z francuskiej galery.