Jedną z najbardziej charakterystycznych cech hrabstwa Nottinghamshire jest las Sherwood, który jest lasem i byłym królewskim terenem łowieckim, być może najbardziej znanym jako miejsce legendarnego banity Robin Hooda.

W 958 r. n.e. nosiła nazwę Sciryuda, co oznacza "las należący do hrabstwa".

Dziś Sherwood Forest jest wyznaczonym Narodowym Rezerwatem Przyrody, w którym wciąż znajdują się prastare dęby sprzed tysięcy lat, co czyni go nie tylko miejscem o wyjątkowym pięknie naturalnym, ale także ważnym obszarem ochrony, zawierającym naturalną historię tego niegdyś rozległego i wspaniałego lasu.

Spacer po lesie Sherwood

Historia lasu Sherwood i jego związku z tymi, którzy żyli w jego cieniu, sięga czasów rzymskich, kiedy wycinka lasów otworzyła krajobraz i stworzyła wrzosowiska, z nisko położonymi krzewami, takimi jak wrzos. Ludzie, którzy żyli w lesie i wokół niego przez wieki, z kolei przekształcili krajobraz i zdefiniowali go na wiele lat.

Co więcej, po Rzymianach, społeczności rolnicze ustaliły sposób życia w tych częściach i zmieniły przeznaczenie tego obszaru na pastwiska, tworząc łąki, które przerywały gęstsze krzewy i zarośla lasu.

Do czasu inwazji Normanów w 1066 r. las miał zyskać nowe przeznaczenie, tym razem jako królewski las myśliwski, który stał się popularny wśród kilku pokoleń królów. Dziś można zobaczyć ruiny domku myśliwskiego króla Jana w wiosce Kings Clipstone.

Średniowieczny krajobraz był mieszanką otwartych łąk i gęstych lasów brzozowych i dębowych. Co więcej, wraz ze wzrostem popularności lasów jako terenów łowieckich, pojawiło się więcej parków jeleni.

Ostatecznie dalsze osadnictwo w postaci nowych wiosek i miast zwiększyło pastwiska, podczas gdy drewno zostało wycięte na potrzeby budownictwa, ogrzewania i innych celów, takich jak budowa statków.

W XII wieku obszar ten stał się popularny wśród różnych zakonów chrześcijańskich, które otrzymały ziemię od Korony w celu założenia opactw, takich jak słynne Newstead i Rufford Abbey. Niestety, wszystko, co pozostało z tych miejsc religijnych, to ruiny po wpływie ustawy Henryka VIII o rozwiązaniu klasztorów, jednak ich tereny pozostają świadectwem osadnictwa ludzi,religia i kultura w tym okresie średniowiecznej historii Wielkiej Brytanii.

To właśnie w tym okresie wierzono, że legenda o Robin Hoodzie i jego "wesołej bandzie" nazywała las Sherwood swoim domem. Wczesne rękopisy odnoszą się do banity jako "Robyn hode in scherewode stod", a rękopis z katedry w Lincoln zawiera pieśń Robin Hooda, która odnosi się do jego lokalizacji w lesie.

Wierzono, że ten niesławny banita i jego ludzie zamieszkiwali określone miejsca, takie jak słynny Major Oak, który przetrwał wieki i do dziś można go zwiedzać.

Ten wspaniały starożytny dąb jest obecnie centralnym punktem pozostałego parku wiejskiego. Dzięki statusowi dziedzictwa kulturowego i wielkim wysiłkom na rzecz zachowania drzewa przez kolejne stulecia, nie można nie podziwiać tak pięknego i historycznego drzewa.

Major Oak

Chociaż dokładny wiek dębu Major Oak nie został określony, uważa się, że ma on około 800-1000 lat, waży około 23 ton i ma obwód 10 metrów oraz baldachim, który rozciąga się na ponad 28 metrów.

Podczas gdy Major Oak przetrwał próbę czasu, inne stare dęby niestety nie, ponieważ rozwój od średniowiecza zagroził ekosystemowi i przetrwaniu lasu.

W czasach, gdy Robin Hood i jego ludzie zamieszkiwali las, lasy zajmowały około jednej piątej całego hrabstwa. W tym czasie przez Sherwood przebiegała główna droga prowadząca podróżnych z Londynu aż do Yorku, narażając tych, którzy korzystali z dróg, na ataki banitów, którzy mogli okraść ich z dobytku podczas podróży.

Podczas gdy legenda o Robin Hoodzie wciąż jest przedmiotem dyskusji, ta bohaterska postać stała się nierozerwalnie związana nie tylko z Sherwood, ale z całym hrabstwem jako postać definiująca i reprezentująca średniowieczne Nottinghamshire.

Statua Robin Hooda przed zamkiem w Nottingham.

Średniowieczny wizerunek Robin Hooda szybko zyskał niemalże kultowy status wokół legendarnych umiejętności walki Robin Hooda jako łucznika i szermierza, a także jego hojności dla biednych, podczas gdy walczył z tyranią bogatych. Narracja o jego życiu i postaciach, które go otaczały, takich jak pokojówka Marian i szeryf z Nottingham, stała się od tego czasu trwałym dziedzictwem kulturowym, które przeszło przezw literaturę, teatr i film.

W międzyczasie, podczas gdy Robin Hood i jego ludzie przemierzali leśne ostępy, lasy stawały się coraz większym źródłem dochodu dla ich średniowiecznych mieszkańców. Były one nie tylko źródłem życia pod względem domowego opału i budowy domów, ale z czasem zaczęły również wspierać przemysł, taki jak rolnictwo, dzięki czemu pasące się świnie mogły żywić się żołędziami. Co więcej, wypalanie węgla drzewnego i garbowanie skór również było możliwe.uznają las za użyteczny zasób.

Przez stulecia użytkowanie lasu dostosowywało się do jego nowych mieszkańców, a do czasu, gdy Henryk VIII uchwalił ustawę o rozwiązaniu klasztorów, nastąpiły dalsze zmiany. Wpływ na święte miejsca religijne, takie jak opactwo Newstead i opactwo Rufford, polegał na tym, że spadły one na ziemie lokalnych szlachciców, którzy z kolei przekształcili te budynki w okazałe domy, jednocześnie zmieniając przeznaczenie tych ziem.w rozległe parki i ogrody dla własnej przyjemności.

Pozostałości opactwa Rufford i otaczającego go parku.

To właśnie w tym późnośredniowiecznym okresie, kiedy rozległe posiadłości przecinały hrabstwo, należące do bogatej elity, ziemia została zagospodarowana i zarządzana w celu zapewnienia większych dochodów. Zbiór tych posiadłości był określany jako "Dukeries", należący do utytułowanych arystokratów, którzy przekształcili ziemię i jej marże zysku, uprawiając ziemię i wycinając drzewa, które sprzedawali na budowę budynków.domy, meble, a nawet budowę statków dla rozwijającej się marynarki wojennej.

W miarę upływu lat zmieniające się losy lasu rosły i spadały wraz z perspektywą tych kilku właścicieli ziemskich, którzy mieli moc zmieniania krajobrazu według własnego uznania.

Co więcej, podczas burzliwego okresu panowania króla Karola I i następującej po nim wojny domowej, las ucierpiał z powodu braku uwagi i bardzo potrzebnego zarządzania, co później próbował naprawić król Karol II.

W epoce georgiańskiej i później, jednym z największych zagrożeń dla Sherwood była industrializacja, która szybko rosła w swojej ekspansji, możliwościach i skali.

Słynne opactwo Rufford nabyło jezioro, które zostało zbudowane w celu zasilania młyna kukurydzianego, podczas gdy zbiornik King's Mill Reservoir został zbudowany w celu zasilania lokalnego obszaru.

Jezioro Rufford Abbey

Pod koniec XIX wieku Sherwood zyskało nowy rodzaj popularności, nie ze względu na swój potencjał rolniczy, przemysłowy czy osadniczy, ale zamiast tego ze względu na turystykę. W epoce wiktoriańskiej pojawienie się podróży dla przyjemności stało się coraz bardziej popularne, a Sherwood z czasem stało się jednym z takich miejsc preferowanych przez tych, którzy szukali naturalnej ucieczki od miast i miasteczek.

W rzeczywistości to Sir Walter Scott i inni słynni romantyczni autorzy tamtych czasów zwiększyli popularność Sherwood Forest, a tym samym przyczynili się do wzrostu liczby odwiedzających.

Obok wpływu turystyki, największym współczesnym zagrożeniem dla lasu w ostatnich czasach było budownictwo, przemysł i osadnictwo. Ponieważ przemysł wydobywczy stał się istotnym źródłem dochodów dla miejscowej ludności, przyciągnął również więcej osób do osiedlania się na tym obszarze. Wraz ze wzrostem uprzemysłowienia, infrastruktura niezbędna do jego obsługi i tworzenia coraz większych miast wkrótce się rozwinęła.otaczają krajobraz do XX wieku.

Podczas pierwszej i drugiej wojny światowej las został ponownie wykorzystany do celów praktycznych, służąc jako obóz wojskowy.

Dziś, choć jego rozmiar znacznie się zmniejszył, trwają próby zachowania i ochrony pozostałego terenu.

Teraz, bardziej niż kiedykolwiek, jego znaczenie jako miejsca dziedzictwa narodowego i naturalnego splendoru jest nie do przecenienia. Sherwood Forest to piękny las o bogatej historii i jeszcze bogatszym ekosystemie, który nadal jest siłą napędową tego obszaru, wspierając setki gatunków owadów, roślin i zwierząt, miejmy nadzieję, że jeszcze przez wiele lat!

Jessica Brain jest niezależną pisarką specjalizującą się w historii. Mieszka w Kent i jest miłośniczką wszystkiego, co historyczne.

Zdjęcia © Jessica Brain.

**Sherwood Country Park znajduje się na północ od wioski Edwinstowe.