Król Henryk V, wojowniczy król, świecący przykład średniowiecznej królewskości i żywa legenda.

Urodził się we wrześniu 1386 r. w Walii, w zamku Monmouth, jako syn przyszłego Henryka IV i jego żony Marii de Bohun. Jego ród był imponujący, a przodkami byli m.in. Jan z Gaunt i Edward III. Jego kuzyn Ryszard II był monarchą w czasie jego narodzin i miał znaczący wpływ na młodego Henryka, biorąc go pod swoje skrzydła.

Ryszard II konfrontuje się z tłumem rebeliantów podczas rewolty chłopskiej.

Niestety dla Ryszarda, jego panowanie miało dobiec końca. Jego czas jako króla był nękany trudnościami, w tym trwającym konfliktem z Francją, rewoltą chłopską i problemami na granicy ze Szkocją. W 1399 r. zmarł Jan z Gaunt, wuj Ryszarda II, który był również dziadkiem młodego Henryka. W międzyczasie ojciec Henryka, znany jako Henryk z Bolingbroke, który był ojcem Henryka, zmarł.żyjący na wygnaniu, poprowadził w czerwcu inwazję, która szybko przerodziła się w pretensje do tronu na pełną skalę.

Henryk z Bolingbroke nie miał większych trudności z wykonaniem swojej misji; w krótkim czasie Ryszard został zdetronizowany, uzurpowany przez Henryka, który ogłosił się królem Henrykiem IV, pozostawiając Ryszarda na śmierć w więzieniu rok później. W tej serii wydarzeń młody Henryk miał teraz zostać następcą tronu Anglii. W listopadzie tego samego roku, kiedy miała miejsce koronacja jego ojca, Henryk stał się znany jako Henryk IV.jako książę Walii, wybitny i sławny tytuł, który będzie nosił do czasu sukcesji na tronie.

Jego królewski tytuł i przywileje nie były pozbawione kontrowersji, ponieważ książę Walii został zmuszony do wzięcia udziału w bitwie, gdy rebelia Owena Glyndwra w Walii zbuntowała się przeciwko angielskiej koronie na dziewięć lat, ostatecznie kończąc się angielskim zwycięstwem.

Na jego dorastanie znaczący wpływ miały bitwy i konflikty, które wybuchały w czasach jego młodości. Jego potęga militarna została przetestowana nie tylko podczas walijskiej rebelii, ale także w starciu z potężną rodziną Percy z Northumberland w bitwie pod Shrewsbury. W 1403 r. bitwa była w pełnym rozkwicie, konflikt miał na celu obronę interesów jego ojca jako króla przed armią rebeliantów dowodzoną przez Henry'ego "Harry'ego".Hotspur" Percy.

Podczas bitwy młody Henryk ledwo uniknął śmierci, gdy strzała trafiła go w głowę. Na szczęście dla niego, królewski lekarz zajmował się jego ranami przez kilka następnych dni, operując go i ostatecznie wyciągając strzałę z minimalnymi uszkodzeniami (leczenie, którego nie otrzymałby, gdyby nie był następcą tronu). Cudowne uzdrowienie pozostawiło szesnastoletniego księcia zBlizna na jego twarzy była trwałą pamiątką po jego wojskowych eskapadach; niemniej jednak jego zamiłowanie do życia wojskowego nie zmniejszyło się pomimo doświadczenia bliskiego śmierci.

Apetyt Henryka na zaangażowanie militarne szedł w parze z jego pragnieniem zaangażowania się w rządzenie. W 1410 r. podupadłe zdrowie ojca pozwoliło mu uzyskać tymczasową kontrolę nad postępowaniem na około osiemnaście miesięcy, w którym to czasie wdrożył własne pomysły i politykę. Nieuchronnie, po powrocie ojca do zdrowia, wszystkie środki zostały cofnięte, a książę został usunięty z rady, upadając.z ojcem, gdy to robił.

W 1413 r. król Henryk IV zmarł, a jego syn objął tron i został koronowany na króla 9 kwietnia 1413 r. w Opactwie Westminsterskim w zdradzieckich warunkach zamieci śnieżnej. Nowy król, Henryk V, został opisany jako imponującej postury, o ciemnych włosach i rumianej cerze.

Król Henryk V

Od razu przystąpił do pracy, zajmując się najpierw sprawami wewnętrznymi, do których od samego początku podchodził jako władca zjednoczonego narodu, wyraźnie odkładając na bok dawne różnice. W ramach tego planu wprowadził formalne użycie języka angielskiego we wszystkich procedurach rządowych.

Jego polityka wewnętrzna była na ogół skuteczna i powstrzymywała wszelkie poważne zagrożenia dla jego tronu, w tym Edmunda Mortimera, hrabiego Marchii. Podczas gdy zajmowano się jego sprawami wewnętrznymi, prawdziwe zagrożenia i ambicje Henryka V wyłaniały się zza kanału La Manche.

W 1415 r. Henryk popłynął do Francji, zdeterminowany, by zgłosić pretensje do francuskiego tronu i odzyskać utracone ziemie po swoich przodkach. Silnie zmotywowany, znalazł się uwikłany w wojnę stuletnią, która nasilała się od 1337 roku.

Z dużym doświadczeniem wojskowym na swoim koncie, Henryk wykonał śmiałe manewry i wygrał oblężenie Harfleur, zdobywając port w strategicznym zwycięstwie, epizodzie historii znanym z dramatu Szekspira "Henryk V". Niestety dla niego i jego armii, Anglicy zostali dotknięci czerwonką długo po zakończeniu oblężenia, co doprowadziło do śmierci około jednej trzeciej jego ludzi z powodu choroby. To pozostawiłoHenry'ego ze znacznie zmniejszoną liczbą ludzi, zmuszając go do wyruszenia z pozostałymi ludźmi do Calais, mając nadzieję na uniknięcie Francuzów podczas ich drogi.

Niestety nie miał takiego szczęścia i został zmuszony do wzięcia udziału w bitwie pod Agincourt 25 października 1415 r. Był to dzień świętego Kryspina, dzień świąteczny, kiedy Henryk poprowadził swoich osłabionych ludzi przeciwko imponującej armii francuskiej. Dysproporcja w liczbach była ogromna, a Francuzów szacuje się na około 50 000 w porównaniu do 5 000 ludzi w Anglii. Perspektywa zwycięstwa wydawała się niewielka dla Anglików, ale Henry'sDoświadczenie strategiczne miało być ich zbawczą łaską.

Plan Henryka zakładał wykorzystanie pola w jego najwęższym punkcie, wciśniętym między zalesione obszary po obu stronach. Ten dławiący punkt uniemożliwiłby znacznie większej armii francuskiej otoczenie Anglików. W międzyczasie łucznicy Henryka wyzywająco wystrzelili swoje strzały w serii salw, podczas gdy Francuzi, którzy szarżowali w ich kierunku przez błoto, spotkali się z rzędem pali sięgających sześciu metrów.stóp wysokości, zmuszając Francuzów do odwrotu.

W końcu Francuzi znaleźli się na małej przestrzeni, co utrudniało wdrożenie jakiejkolwiek taktyki. Rezultatem była druzgocąca porażka dużej armii; uwięzieni i noszący duże zbroje zostali obciążeni, co spowodowało ogromne straty. Henryk i jego mała armia pokonali większą i silniejszą armię dzięki strategii.

Henryk powrócił do Anglii triumfalnie, witany na ulicach przez swój lud, który darzył go teraz najwyższym możliwym szacunkiem jako króla-wojownika.

Henryk wykorzystał swój sukces wkrótce potem, gdy powrócił do Francji i z powodzeniem zajął Normandię. W styczniu 1419 r. Rouen zostało zmuszone do kapitulacji, a obawiając się najgorszego, Francuzi zawarli porozumienie znane jako traktat z Troyes, który potwierdził, że król Henryk V odziedziczy koronę francuską po królu Francji Karolu VI. Był to wielki sukces króla; osiągnął swój cel iW ten sposób zdobył zwycięstwo i podziw w Anglii.

Zwycięstwa Henryka na tym się nie skończyły. Po zapewnieniu sobie korony francuskiej traktatem, jego uwaga skierowała się na Katarzynę z Valois, najmłodszą córkę króla Francji Karola VI. W czerwcu 1420 r. pobrali się w katedrze w Troyes, a on wrócił do Anglii z żoną, gdzie w lutym 1421 r. została koronowana na królową w opactwie Westminster.

Małżeństwo Henryka V i Katarzyny z Valois

Jednak łupy wojenne nadal pobudzały Henryka V i wkrótce powrócił on do Francji, aby kontynuować swoje kampanie wojskowe, mimo że Katarzyna była teraz w zaawansowanej ciąży. W grudniu urodziła ich jedyne dziecko, syna o imieniu Henryk, kolejnego chłopca przeznaczonego na króla.

Niestety, przyszły król Anglii Henryk VI nigdy nie był w stanie poznać swojego ojca. 31 sierpnia 1422 r. podczas oblężenia Meaux Henryk V zmarł, prawdopodobnie na czerwonkę, zaledwie miesiąc przed swoimi 36. urodzinami.

Jego dziedzictwo będzie żyło dalej, gdy jego syn zostanie Henrykiem VI w Anglii i Henrykiem II we Francji. Henryk V w krótkim czasie zdefiniował kraj swoją sprawnością wojskową i pozostawił niezatarty ślad w Anglii i za granicą, wpływ tak wyraźny, że sam Szekspir upamiętnił go w literaturze.

"Zbyt sławny, by żyć długo"

(John, książę Bedford, brat Henryka, który był obecny przy jego śmierci).