گوشه سخنرانان یکی از مشهورترین مکان‌های بریتانیا برای بحث و گفتگوی عمومی است. اغلب به عنوان نمادی درخشان از ورود بریتانیا به لیبرال دموکراسی در نظر گرفته می شود.

داستان رسمی خاستگاه Speakers' Corner اکنون یک داستان آشنا است ... یک قانون پارلمان که در سال 1872 تصویب شد (پارک ها و باغ های سلطنتی) قانون مقررات) اجازه داد تا فضایی در گوشه شمال شرقی هاید پارک برای سخنرانی عمومی در نظر گرفته شود. بیشتر اعتبار تصویب نهایی قانون 1872 ناشی از فعالیت‌های لیگ اصلاحات است. لیگ اصلاحات مسئله حق صحبت آزادانه در هاید پارک را مطرح کرده بود.

اما داستان در مورد منشأ Speakers’ Corner در واقع با قانون 1872 آغاز نمی شود. در واقع فضایی که لیگ اصلاحات برای آزادی بیان در هاید پارک اختصاص داده بود، قرن ها قبل به عنوان مکانی عمومی برای ملاقات و گفتگو وجود داشته است.

مکانی که امروزه به عنوان گوشه سخنرانان شناخته می شود، زندگی خود را به عنوان مکانی برای اعدام در ملاء عام به ویژه Speakers’ Corner خانه درخت آویزان بدنام تایبورن بود. به عنوان مکانی برای اعدام احتمالاً در اوایل سال 1108 تأسیس شد، اولین رکورد واقعی اعدام در تایبورن در سال 1196 بود.

در گوشه شمال شرقی هاید پارک، این مکان برای اعدام های ایالتی واقع شده است. نام خود را از رودخانه ای گرفته شده است که در زیر خیابان بروک قرار داشت: تای بورن. تقاطع جاده تایبورن (خیابان آکسفورد کنونی) وتایبورن لین (در حال حاضر پارک لین) موقعیت دقیق خود را ارائه می دهد. امروزه یک پلاک سنگی در یک جزیره ترافیکی در نزدیکی طاق مرمر، مکانی را نشان می‌دهد که چوبه‌دار زمانی در آنجا قرار داشته است.

بعد از سال 1571 یک چوبه‌دار مثلثی شکل ساخته شد که تقریباً به شش متر می‌رسید. شکل مثلثی نشان دهنده نیاز به آویزان کردن بیش از یک نفر بود. هر پرتو می‌توانست هشت نفر را به طور همزمان در خود جای دهد، به طوری که بیست و چهار نفر می‌توانستند در یک حرکت با هم تاب بخورند. هر سال دوازده روز حلق آویز رخ می دهد.

توصیف تایبورن توسط جان تیلور (شاعر آب)

من شنیده ام که مردان مختلف بارها با هم اختلاف نظر دارند

از درختان، که در یک سال دو بار میوه می دهند.

اما اگر مردی به تایبورن توجه کند، ظاهر می شود،

این درختی است که دوازده بار بار می دهد. سال

دارای چوبه دار اصلی تا سال 1759 در تایبورن بود، زمانی که با چوبه های متحرک جایگزین شدند و محل رسمی اعدام جنایتکاران به زندان نیوگیت منتقل شد. این به هیچ وجه مردم لندن را خشنود نکرد، زیرا آنها همیشه دیدن یک "دار آویزان خوب" را "یک گردش" می دانستند!

زمانی که جک شپرد، یک مرد بزرگراه، در آنجا به دار آویخته شد، گفته می شد. که این رویداد 200000 مخاطب را به خود جلب کرد.

اولین مرد بزرگراه، کلود دووال، در 21 ژانویه 1670 در تایبورن به دار آویخته شد و توسط انبوهی از زنان گریان که بعداً در تشییع جنازه باشکوه او شرکت کردند، سوگوار شد. .

ساموئل پپیسروزنامه نگار معروف، در 21 ژانویه 1664 گزارش کاملی از رفتن به دار آویخته شدن مردی را که می شناخت، سرهنگ جیمز ترنر، یادداشت کرد. او ثبت می‌کند که حداقل دوازده تا چهارده هزار نفر آنجا در تایبورن بودند تا این مرد را ببینند!

روزهای حلق آویز برای طبقات کارگر تعطیل عمومی اعلام شد. یکی از مفسران اجتماعی آن روز، خاطرنشان کرد که «تمام راه، از نیوگیت تا تایبورن، برای فاحشه‌ها و سرکش‌هایی از نوع پست‌تر، یک نمایشگاه است». مراسم از صبح با تحویل زندانیان به کلانتری آغاز می شد. بیرون از دروازه‌های زندان نیوگیت، جمعیت از قبل می‌رسیدند، زیرا صدای زنگ بزرگ سنت Sepulchre که فقط در روزهای اعدام شنیده می‌شد، این رویداد را اعلام می‌کرد.

محکومین را با گاری به تایبورن بردند و مجبور شدند با آن سوار شوند. جلاد و چاپلین زندان افسران صلح راهپیمایی را رهبری می‌کردند در حالی که بلافاصله پشت گاری یک لشگر از سربازان و پشت سر آنها تعدادی پاسبان سوار بر اسب راهپیمایی می‌کردند.

این صفوف از هولبورن، سنت گیلز و جاده تایبورن (خیابان آکسفورد) گذشت. توقف‌هایی که در مسافرخانه‌های بین راه انجام می‌شد به زندانیان این امکان را می‌داد که یک یا دو قطره از چیزهای سخت را بخورند. غیرعادی نبود که زندانیان مست و بی نظم به داربست می رسیدند.و این سخنرانی‌ها اغلب درست در قلب دولت هدایت می‌شوند. برای مثال، کاتولیک ها از تقسیم مبهم بین خیانت و مذهب در سخنرانی رو به مرگ خود با پذیرش اقتدار سلطنت، اما مخالفت آشکار با کلیسای انگلستان را حفظ کردند. به این ترتیب این شهدا یک بحث کلامی عمومی را باز کردند. برخی از کسانی که به این آخرین سخنرانی‌ها گوش دادند، در واقع به صحت آنها متقاعد شدند و به آرمان کاتولیک گرویدند.

گوشه سخنرانان از این سخنرانی‌ها شکل گرفت که سعی در توضیح، توجیه و یا به سادگی معنا بخشیدن به زندگی داشتند. یا زندگی می کند و بنابراین تایبورن به یک عرصه سیاسی برای بحث و گفتگو عمومی تبدیل شد. همچنان، اصول تعیین کننده Speakers' Corner ریشه در فرهنگی دارد که درخت آویزان تایبورن بود.

لندن شهر نسبتاً بزرگی است که به چندین مکان برای اعدام نیاز داشت، البته قبل از محکومان و محکومین. جنایتکاران ابتدا به آمریکا و سپس به استرالیا اخراج شدند. این سایت‌ها به طور کلی در زیر خلاصه شده‌اند؛

Gellows تایبورن – برای جنایتکاران

برج لندن – برای خائنان

اسکله اعدام در Wapping – برای دزدان دریایی (به تصویر مراجعه کنید درست است)

وست اسمیتفیلد - برای بدعت گذاران، جادوگران، خدمتکارانی که اربابان خود را می کشتند، و زنانی که شوهران خود را می کشتند (که "خیانت کوچک" نیز نامیده می شود)

East Smithfield - اغلب برای اعدام استفاده می شد. کنار رودخانهدزدها