در 28 آگوست 1833 اقدام بسیار مهمی موافقت سلطنتی خود را دریافت کرد. قانون لغو برده داری سرانجام پس از سال ها مبارزات انتخاباتی، رنج و بی عدالتی به تصویب رسید. این اقدام گامی حیاتی در یک فرآیند بسیار گسترده تر و مداوم بود که برای پایان دادن به تجارت برده طراحی شده بود.

تنها چند دهه قبل از آن، در سال 1807 قانون دیگری تصویب شده بود که خرید برده را غیرقانونی می کرد. مستقیماً از قاره آفریقا با این وجود، عمل برده داری در کارائیب بریتانیا به طور گسترده و قانونی باقی ماند.

مبارزه برای پایان دادن به تجارت برده، نبرد طولانی مدتی بود که بسیاری از مسائل از سیاست و اقتصاد گرفته تا موارد دیگر را آشکار کرد. نگرانی های اجتماعی و فرهنگی.

تصمیم برای پایان دادن به برده داری یک تصمیم بحث برانگیز بود. بریتانیا از قرن شانزدهم درگیر برده داری بود و رونق اقتصادی از طریق استفاده از محصولات پرورش یافته برده مانند شکر و پنبه تأمین می شد. امپراتوری بریتانیا برای تجارت در بازار جهانی به کشت محصولات متکی بود: استفاده از بردگان در این فرآیند بسیار مهم بود.

در اواخر دهه 1700، زمان در حال تغییر بود، هنجارهای اجتماعی به چالش کشیده شد و زمینه برای انقلاب در اروپا فراهم شد. نگرانی در مورد برابری، انسانیت و حقوق بشر جای خود را به افرادی داد که از آرمان دفاع می کردندلغو عمل منسوخ و وحشیانه برده داری.

این کمپین در بریتانیا توسط گروه های مهم ضد برده داری کواکر رهبری شد که نگرانی های خود را علنی کردند و آن را به اطلاع سیاستمدارانی رساندند که در موقعیتی بودند که تغییرات واقعی را اعمال کنند. .

در ماه مه 1772 یک حکم دادگاه مهم توسط لرد منسفیلد در مورد جیمز سامرست، که یک آفریقایی برده بود، در مقابل چارلز استوارت، یک افسر گمرک. در این مورد، برده ای که در بوستون خریداری شده بود و سپس با استوارت به انگلستان منتقل شده بود، موفق به فرار شده بود. متأسفانه، او بعداً دوباره دستگیر شد و متعاقباً در یک کشتی به مقصد جامائیکا زندانی شد.

دلیل سامرست توسط سه پدرخوانده، جان مارلو، توماس والکین و الیزابت کید انجام شد. یک دلیل قانونی برای بازداشت او بود.

در ماه مه، لرد منسفیلد حکم خود را صادر کرد که بر خلاف میل خود، بردگان را نمی توان از انگلستان منتقل کرد. بنابراین این پرونده انگیزه زیادی به مبارزانی مانند گرانویل شارپ داد که این حکم را نمونه ای برای اینکه چرا برده داری توسط قوانین انگلیس پشتیبانی نمی شود، می دانستند.

با این وجود، این حکم از لغو کامل برده داری حمایت نمی کرد. کسانی که از سامرست حمایت می کردند استدلال می کردند که قوانین استعماری که برده داری را مجاز می کند در ارتباط با قانون رایج پارلمان نیست، بنابراین این عمل را غیرقانونی می کند.پرونده مورد بحث همچنان در امتداد خطوط حقوقی به جای نگرانی‌های بشردوستانه یا اجتماعی مورد بحث قرار می‌گرفت، با این حال این یک گام مهم در مسیری از وقایع است که در نهایت به لغو منتهی شد.

این پرونده بسیار به دست آورده بود. مورد توجه عموم قرار گرفت، به طوری که تا سال 1783 یک جنبش قوی ضد برده داری شکل گرفت. موارد انفرادی بیشتری مانند برده‌ای که توسط وفاداران آمریکایی به کانادا برده شد، باعث ایجاد قانون جدیدی در سال 1793 علیه برده‌داری شد که اولین مورد از نوع خود در امپراتوری بریتانیا بود.

ویلیام. ویلبرفورس، 1794

در بریتانیا، لغو برده داری هدفی بود که توسط ویلیام ویلبرفورس، نماینده مجلس و نیکوکار که یکی از مهم ترین و تاثیرگذارترین چهره ها بود، حمایت کرد. به زودی افراد همفکری به او ملحق شدند که موضوع را به حوزه عمومی و همچنین حوزه سیاسی وارد می کردند.

سایر فعالان ضد برده داری مانند هانا مور و گرانویل شارپ متقاعد شدند که به Wilberforce بپیوندند، که به زودی منجر شد. تا پایه‌گذاری انجمن ضد برده‌داری.

چهره‌های کلیدی در این گروه شامل جیمز الیوت، زکری مکالی و هنری تورنتون بودند که بسیاری از آنها به عنوان مقدسین یاد می‌کردند و بعداً فرقه کلافام که ویلبرفورس از آن‌ها شد. رهبر پذیرفته شد.

در 13 مارس 1787 در طی یک شام با حضور چند شخصیت مهم در میان کلافامجامعه فرقه ای، ویلبرفورس موافقت کرد که این موضوع را به پارلمان بیاورد.

ویلبرفورس متعاقباً سخنرانی های بسیاری در مجلس عوام ایراد کرد که شامل دوازده پیشنهاد در محکومیت تجارت برده بود. در حالی که هدف او شرایط وحشتناکی را که بردگان در تضاد مستقیم با اعتقادات مسیحی او تجربه می کردند توصیف می کرد، او از لغو کامل تجارت حمایت نمی کرد. با این حال، در این مرحله، بزرگ‌ترین مانع نه جزییات طرح، بلکه خود پارلمان بود که همچنان در این موضوع متوقف می‌شد.

در سال 1807، برده‌داری توجه عمومی و همچنین در دادگاه‌ها را به خود جلب کرد. ، پارلمان قانون تجارت برده را تصویب کرد. این یک گام مهم بود، اما همچنان هدف نهایی نبود، زیرا به سادگی تجارت بردگان را غیرقانونی می‌کرد، اما خود برده‌داری را غیرقانونی می‌کرد.

پس از تصویب، این قانون از طریق اعمال جریمه‌هایی عمل کرد که متأسفانه کمک چندانی به بازدارندگی نکرد. برده داران و تاجرانی که انگیزه های مالی زیادی برای اطمینان از ادامه این رویه داشتند. با دستاوردهای سودآور، قاچاق بین جزایر کارائیب برای چندین سال ادامه خواهد داشت. تا سال 1811، یک قانون جدید با معرفی قانون جنایت تجارت برده که برده داری را به یک جنایت تبدیل می کرد، تا حدودی به مهار این عمل کمک کرد.

نیروی دریایی سلطنتی نیز برای کمک به اجرای این قانون از طریق ایجاد قانون فراخوانده شد. اسکادران غرب آفریقا که در ساحل گشت زنی می کرد.بین سالهای 1808 و 1860، 150000 آفریقایی را با موفقیت آزاد کرد که برای یک عمر بردگی مقید بودند. با این حال، هنوز راه درازی در پیش بود.

یکی از عواملی که اغلب در پایان دادن به تجارت برده نادیده گرفته می شد، نقشی بود که توسط کسانی که قبلاً برده شده بودند، بازی می کردند. جنبش مقاومت فزاینده ای در میان خود بردگان در حال توسعه بود، به طوری که مستعمره فرانسه سنت دومینگ توسط خود بردگان در یک قیام دراماتیک که منجر به تأسیس هائیتی شد، تصرف شد.

تصویر نبرد Ravine-à-Couleuvres، 23 فوریه 1802، در جریان شورش بردگان در سنت Domingue (هائیتی).

این دوره ای برای اعمال تغییرات اجتماعی بزرگ، عصر عقل بود. که توسط روشنگری آغاز شد و فلسفه هایی را گرد هم آورد که بی عدالتی های اجتماعی را به خط مقدم اذهان مردم رساند. اروپا تحولات بزرگی را تجربه می‌کرد: انقلاب فرانسه ایده‌های حقوق برابر انسان را به همراه داشت و سلسله‌مراتب اجتماعی پذیرفته شده قبلی را به چالش می‌کشید.

تأثیر این وجدان اجتماعی و خودآگاهی جدید اروپایی بر جوامع برده‌شده نیز تأثیر گذاشت. که همیشه مقاومت کرده بودند اما اکنون احساس می کردند که جرأت کرده اند تا حقوق خود را مطالبه کنند. Toussaint Louverture رهبری شورش در هائیتی تنها نمونه از چنین تحریک احساسات نبود. شورش ها در مکان های دیگر از جمله باربادوس در 1816، دمرارا در 1822 وجامائیکا در سال 1831.

جنگ باپتیست، همانطور که شناخته شد، در جامائیکا با یک اعتصاب مسالمت آمیز به رهبری وزیر باپتیست ساموئل شارپ آغاز شد، اما به طرز وحشیانه ای سرکوب شد که منجر به تلفات جانی و مالی شد. شدت خشونت به حدی بود که پارلمان بریتانیا مجبور به انجام دو تحقیق شد که یک سال بعد در ایجاد قانون لغو برده داری نقش مهمی داشت.

مدال رسمی ضد بریتانیا. -انجمن برده داری

در همین حال، انجمن ضد برده داری اولین جلسه خود را در بریتانیا برگزار کرد که به گرد هم آوردن کواکرها و آنگلیکان ها کمک کرد. به عنوان بخشی از این گروه، طیف وسیعی از کمپین‌ها شامل جلسات، پوسترها و سخنرانی‌ها ترتیب داده شد که به اطلاع رسانی و جلب توجه به موضوع کمک کرد. این در نهایت موفقیت آمیز بود زیرا طیفی از مردم را گرد هم آورد که در پشت این هدف جمع شدند.

در 26 ژوئیه 1833، چرخ ها برای تصویب یک قانون جدید در حرکت بودند، اما متاسفانه ویلیام ویلبرفورس این کار را انجام داد. تنها سه روز بعد بمیرید.

به عنوان بخشی از این قانون، برده داری در اکثر مستعمرات بریتانیا لغو شد که منجر به آزادی حدود 800000 برده در دریای کارائیب و همچنین آفریقای جنوبی و مقدار کمی در کانادا شد. این قانون در 1 آگوست 1834 اجرایی شد و مرحله انتقالی را به اجرا گذاشت که شامل تغییر نقش بردگان به عنوان "کارآموز" بود که بعداً انجام شد.در سال 1840 به پایان رسید.

متاسفانه، از نظر عملی، این قانون به دنبال آن نبود که سرزمین‌هایی را «در اختیار شرکت هند شرقی، سیلان یا سنت هلنا» قرار دهد. در سال 1843 این شرایط برداشته شد. با این حال، روند طولانی‌تری در پی داشت که نه تنها شامل آزادی برده‌ها می‌شد، بلکه یافتن راهی برای جبران ضرر سرمایه‌گذاری به صاحبان برده می‌شد.

دولت بریتانیا به دنبال حدود 20 میلیون پوند برای از دست دادن بردگان بود. کسانی که این غرامت را دریافت می کردند از رده های بالاتر جامعه بودند.

در عین حال، در حالی که دوره های کارآموزی اجرا می شد، اعتراضات مسالمت آمیز افراد آسیب دیده تا تامین آزادی آنها ادامه خواهد داشت. در 1 آگوست 1838 این سرانجام با رهایی کامل قانونی حاصل شد.

الغای برده داری در امپراتوری بریتانیا در نتیجه عصر جدیدی از تغییر در سیاست، اقتصاد و جامعه. حرکت به سوی الغا سفری دشوار بود و در نهایت عوامل بسیاری نقش مهمی در پایان دادن به تجارت برده داشتند.

افراد کلیدی چه در بریتانیا و چه در خارج از کشور، شخصیت های پارلمانی، جوامع برده شده، شخصیت های مذهبی و افرادی که احساس کرد که دلیل ارزش مبارزه برای همه کمک به ایجاد یک تغییر لرزه ای در آگاهی و وجدان اجتماعی است.

بنابراین، مسیر وقایعی که منجر به الغای برده داری می شود، فصل مهمی در بریتانیا و بریتانیا باقی مانده است.تاریخ جهانی، همراه با درس های مهم برای بشریت به عنوان یک کل.

جسیکا برین یک نویسنده مستقل و متخصص در تاریخ است. مستقر در کنت و عاشق همه چیزهای تاریخی است.