De Women's Social and Political Union (WSPU) was een van de vele kiesrechtverenigingen die aan het begin van de twintigste eeuw actief waren. De vereniging werd in februari 1903 opgericht in het huis van Emmeline en Christabel Pankhurst, die gefrustreerd waren geraakt door het gebrek aan invloed van de National Union of Women's Suffrage.

Populaire kennis over hun acties richt zich op protesten, sjerpen met 'stemmen voor vrouwen', vrouwen die zichzelf vastketenen aan balustrades, hongerstakingen en de daaruit voortvloeiende dwangvoedingen. Als zodanig wordt geweld met betrekking tot de campagne van de suffragettes over het algemeen beschouwd als tegen hen gericht, in plaats van door hen uitgevoerd.

De suffragettebeweging, in het bijzonder de militante WSPU, moet echter als gewelddadig worden beschouwd, een onderscheid dat suffragettes onderscheidt van vreedzame suffragettes. Hun 'wandaden' - die escaleerden tot bomaanslagen, brandstichting en chemische aanvallen - veroorzaakten schade aan individuen en aan openbaar en privébezit en hadden mogelijk een nadelig effect op de uitkomst van de kiesrechtcampagne.

Christabel Pankhurst hield een toespraak in de St. James' Hall in oktober 1908.

Voor de leden van de WSPU werd geweld gerechtvaardigd door de vermeende wetteloosheid van de regering en de zinloosheid van het vreedzame werk van de suffragisten: rond de eeuwwisseling waren er verschillende wetsvoorstellen over vrouwenkiesrecht gepland voor debat, maar deze gingen niet door omdat er te weinig tijd was voor debat.

Verder had de gunst van sympathiserende parlementsleden, Gladstone bijvoorbeeld, weinig effect. Leden van de WSPU geloofden dat strijd de enige manier was om de aandacht van het publiek en het parlement te trekken en vast te houden en het vrouwenkiesrecht af te dwingen.

1913 cartoon met "Dame London" die een suffragette verwelkomt, terwijl achter haar een suffragette met een bom Londen bedreigt

Een suffrage-leger in het veld'- Emmeline Pankhurst, Mijn eigen verhaal.

De WSPU kreeg de organisatie van een leger. De leiding was in handen van de Pankhursts, die erin slaagden de leiding te behouden, zelfs toen Christabel naar Parijs werd verbannen. Een kleine groep betaalde krachten voerde het grootste deel van de campagne uit, terwijl vrijwilligers slechts een marginale rol speelden. Charlotte Marsh was bijvoorbeeld bij acht demonstraties betrokken en Jennie Bains bij zeven. Het is duidelijk dat er sprake was van eenEr was een tekort aan mensen die bereid waren om militant te zijn, en degenen die dat wel wilden, moesten behouden blijven.

We moeten Mr Asquith net zo bang voor ons maken als Koning Jan was voor de Baronnen'- Christabel Pankhurst (1908) verwijzend naar het opstellen van de Magna Carta.

Parlementsleden die de WSPU bijzonder vijandig gezind waren, werden persoonlijk het doelwit. Er werden stenen tegen de ramen van de woning van premier Asquith gegooid en in Liverpool in 1910 deden twee leden - Selina Martin en Lesley Hall - zich voor als sinaasappelverkopers en katapulteerden raketten naar zijn auto.

Mary Leigh, die alleen het oor en de wang van parlementslid John Redmond met haar bijl had verwijderd, maar Asquith miste, probeerde het Theatre Royale in Dublin in brand te steken terwijl Asquith een matinee bijwoonde. Ook in Bingley Hall in Birmingham lieten suffragettes leien van het dak van een nabijgelegen gebouw op de drukke straat vallen, waarbij ze de auto van Asquith en politieagenten die hen probeerden te arresteren, raakten.

Elk bezoek van een regeringsminister leidde meestal tot een woede-uitbarsting van de WSPU: de aanwezigheid van Asquith werd in november 1913 beantwoord met een aanslag op een voetbaltribune in Headingley, een brand in het Rusholme Exhibition Centre en twee branden in Liverpool de maand daarop. Lloyd George werd 'verwelkomd' met een brand in een school in de buurt van Sutton-in-Ashfield en een aanval op een renbaan in Stockton-on-Tees.

We hebben bewust de kosten opgeteld, zelfs de kosten van een mensenleven, en kwamen tot de conclusie dat het de moeite waard was.'- Dora Marsden in de Manchester Guardian.

Het geweld van de suffragettes bracht het leven van het publiek in gevaar. De wandaden van de suffragettes waren bedoeld om 'druk uit te oefenen op de particuliere burger' om het stemrecht te krijgen, zoals beschreven in het zevende jaarverslag van de WSPU in april 1913. Het eerste geval van dergelijke schade was toen een bediende in Battersea chemische brandwonden opliep toen hij een suffragette ervan weerhield chemicaliën over de papieren van een parlementslid te gieten. Postbodes -Maar liefst vier in Dundee - liepen brandwonden op door fosforhoudende chemicaliën die in brievenbussen werden gestopt en een bom die werd gevonden in het South Eastern District Post Office had de 200 werknemers kunnen doden als hij was ontploft.

De Rokeby Venus, afgehakt door suffragette Mary Richardson in maart 1914, vanwege 'de manier waarop mannelijke bezoekers er de hele dag naar staren'.

Verwondingen die tot de dood leidden, werden zelden veroorzaakt door acties van suffragettes, maar een politieagent in Leeds overleed aan slagen op de wervelkolom toen hij probeerde een oproer de kop in te drukken. De Bradford Daily Telegraph schreef in reactie op klachten van suffragettes dat ze het slachtoffer waren geweest van politiegeweld: "Als de politie tegenklachten had willen indienen, hadden sommigen zich misschien beklaagd over een klap in het gezicht...".of geslagen door de strijdlustige dames.'

Schade aan privé-eigendommen en openbare voorzieningen kwam veelvuldig voor, met het doel maximale overlast en vernieling te veroorzaken. In totaal waren er meer dan dertig spoorweggerelateerde aanvallen, met bommen op treinen en in stations, met paniek en ontwrichting tot gevolg. Ook religieuze gebouwen waren een geliefd doelwit, vanwege hun vermeende representatie van het patriarchaat: tweeëndertig kerken warenDe geestelijken hadden hun steun betuigd aan de kiesrechtbeweging; een dergelijke reactie werd als ondankbaar beschouwd.

De overblijfselen van het Kew Garden Teahouse, na een brandstichting door Suffragette in februari 1913. De locatie was gekozen vanwege de populariteit. Bron: National Archives

De wandaden van de WSPU wonnen geen sympathie van het parlement, het publiek of andere kiesrechtorganisaties. Toen Emmeline Pankhurst het leiderschap centraliseerde, splitsten verschillende leden van de WSPU zich af van de bond. Sommigen, zoals Charlotte Despard, Edith How Martyn en Teresa Billington-Greig, vormden in 1907 de Women's Freedom League. Martyn geeft hun vijandigheid weer tegenover het autocratische leiderschap van de Pankhursts: 'IfAls we strijden tegen de onderwerping van de vrouw aan de man, kunnen we ons niet eerlijk onderwerpen aan de onderwerping van de vrouw aan de vrouw".

Dit verminderde de fondsenwerving en rekrutering: de WSPU kon rekenen op slechts honderd mensen voor een aanhoudende campagne op een bepaald moment. Andere kiesrechtverenigingen deden een bewuste poging om zich te distantiëren van de wandaden van de WSPU. Vanaf november 1909, bij het verkrijgen van het lidmaatschap van de London Society for Women's Suffrage, beloofden vrouwen 'zich te houden aan wettige en constitutionele methoden van agitatiealleen.

Door de vernielingen die de aanvallen van de WSPU aanrichtten, kregen ze de reputatie hysterisch en roekeloos te zijn, wat hun beweringen dat ze verantwoordelijke en verdienstelijke kiezers waren, verzwakte. Het geweld veranderde de houding van het publiek van tolerantie in verzet en leidde tot veroordelingen en oproepen tot harde repressie van de beweging, in het beste geval getint met spijt, van bijna elke nationale krant. Tastbaar bewijs van de resulterendeDe koppigheid van de oppositie blijkt duidelijk uit de nederlaag van een wetsvoorstel voor vrouwenkiesrecht: eerder hadden kiesrechtwetsvoorstellen de meerderheid in het Lagerhuis behaald, dus dit was een serieuze ommekeer.

Slechts twee dagen nadat de Eerste Wereldoorlog was uitgeroepen, zette Pankhurst de fondsen en middelen van de WSPU in voor de oorlogsinspanningen en schortte haar militante houding voor onbepaalde tijd op. Vrouwen in het hele land waren betrokken bij de ondersteuning van de oorlog in munitiefabrieken, ziekenhuizen, voedselproductie en een vrouwenpolitiemacht.

In 1918 kregen vrouwen boven de dertig die eigendom hadden van minstens £ 5 stemrecht. Men zou kunnen stellen dat de dreiging van meer geweld door de suffragettes, vooral na de bijdrage van vrouwen aan de oorlogsinspanningen, de hervormingen hielp stimuleren.

Eleanor Wallace is een studente in een tussenjaar, dat ze heeft gevuld met lezen, online cursussen en werk in haar plaatselijke boekwinkel. Volgend jaar gaat ze Geschiedenis studeren aan de Universiteit van Oxford.