Prins William Augustus werd in april 1721 geboren als zoon van koning George II en zijn vrouw Caroline van Anspach.

Hij was nog maar een kind toen hij de titels Duke of Cumberland, Marquess of Berkhampstead, Viscount Trematon en Earl of Kennington ontving. Pas enkele jaren later kreeg hij misschien wel zijn meest gedenkwaardige titel Butcher Cumberland, dankzij zijn rol in het onderdrukken van de Jacobite Rising.

William Augustus, hertog van Cumberland door William Hogarth, 1732

Als kind was William al zeer geliefd bij zijn ouders, zozeer zelfs dat zijn vader, koning George II, hem zelfs beschouwde als troonopvolger in plaats van zijn oudere broer.

Op zijn negentiende ging de jonge prins bij de Royal Navy, maar later veranderde zijn voorkeur in het leger, waarin hij op zijn eenentwintigste de rang van generaal-majoor bekleedde.

Het jaar daarop diende hij zowel in het Midden-Oosten als in Europa en nam hij deel aan de Slag om Dettingen, waar hij gewond raakte en gedwongen werd naar huis terug te keren. Zijn betrokkenheid leverde hem echter applaus op bij zijn terugkeer en hij zou later bevorderd worden tot luitenant-generaal.

William diende in het leger op een bijzonder cruciaal moment in Europa, waar de overgrote meerderheid van de monarchen over het hele continent verwikkeld waren in een conflict. De Oostenrijkse Successieoorlog was zo'n strijd waarin de grote mogendheden van Europa verwikkeld waren en die acht jaar duurde, van 1740 tot 1748.

De kern van de kwestie rond een dergelijke strijd was de vraag wie het recht zou moeten hebben om de Habsburgse monarchie op te volgen. Na de dood van keizer Karel VI werd zijn dochter Maria Theresia geconfronteerd met een uitdaging ten aanzien van haar legitimiteit. Dit kwam voort uit een overeenkomst die de keizer had gesloten toen hij nog vorst was, waarin hij besloot dat zijn dochter voorrang zou krijgen als opvolger van de Habsburgse monarchie.rechtmatige erfgenaam, maar zelfs toen ging het niet zonder slag of stoot.

Keizer Karel VI had de goedkeuring van de Europese mogendheden nodig en deze overeenkomst leidde tot enkele moeilijke onderhandelingen voor de koning. Desondanks werd de overeenkomst erkend door de belangrijkste betrokken mogendheden; het was alleen geen lang leven beschoren.

Toen hij stierf, leek een oorlog op komst omdat Frankrijk, Saksen-Polen, Beieren, Pruisen en Spanje hun beloften niet nakwamen. Ondertussen bleef Groot-Brittannië Maria Theresia steunen, samen met de Nederlandse Republiek, Sardinië en Saksen, en zo ontstond de Oostenrijkse Successieoorlog.

Voor William, hertog van Cumberland, nu vierentwintig jaar oud, betekende dit dat hij deelnam aan belangrijke veldslagen en schermutselingen zoals de Slag bij Fontenoy, die helaas eindigde in een nederlaag voor de jonge royal. Op 11 mei 1745 werd hij opperbevelhebber van de Britse, Nederlandse, Hannoveriaanse en Oostenrijkse alliantie, ondanks zijn gebrek aan ervaring.

Prins William, hertog van Cumberland

Cumberland koos ervoor om op te rukken naar de stad die belegerd werd door de Fransen, onder leiding van hun bevelhebber maarschalk Saxe. Helaas voor Cumberland en zijn geallieerde strijdkrachten hadden de Fransen de locatie wijs gekozen en hadden ze Franse troepen in het bos dichtbij geplaatst, met scherpschutters klaar om aan te vallen.

Strategisch gezien maakte Cumberland een slechte beslissing toen hij ervoor koos om het woud en de dreiging die het zou kunnen vormen te negeren en zich in plaats daarvan te richten op het Franse hoofdleger in het epicentrum. De soldaten gingen dapper de strijd aan en de Anglo-Hanoveriaanse strijdkrachten zetten hun aanval in. Uiteindelijk werden Cumberland en zijn mannen gedwongen om zich terug te trekken.

Het militaire verlies werd scherp gevoeld: Cumberland had niet de ervaring of de expertise om te winnen en Saxe was hem gewoon te slim af geweest.

De gevolgen van de slag resulteerden in de terugtrekking van Cumberland naar Brussel en de uiteindelijke val van de steden Gent, Oostende en Brugge. Hoewel zijn moed opmerkelijk was, was het niet genoeg tegen de macht en militaire dapperheid van de Fransen. Zijn beslissing om advies te negeren, de cavalerie niet ten volle in te zetten en een reeks strategische missers kostte Cumberland en zijn zijde.

Desondanks wenkte een conflict thuis naar Cumberland omdat de dringende zorgen van de Jakobietenopstand Groot-Brittannië leken te gaan domineren. Het conflict zelf kwam voort uit een andere erfeniskwestie, dit keer met betrekking tot Charles Edward Stuart die de troon wilde teruggeven aan zijn vader, James Francis Edward Stuart.

De Jakobietenopstand was een opstand tussen de aanhangers van "Bonnie Prince Charlie" en zijn aanspraak op de troon, tegen het Koninklijk Leger dat George II, de Hanoveriaanse dynastie, steunde en vertegenwoordigde.

De Jacobieten waren voornamelijk Schotten, aanhangers van de katholieke James VII en zijn aanspraak op de troon. Zo lanceerde Charles Edward Stuart in 1745 zijn campagne in de Schotse Hooglanden bij Glenfinnan.

In de loop van een jaar werd de opstand gekenmerkt door verschillende veldslagen, waaronder de Slag bij Prestonpans die werd gewonnen door de Jacobieten.

Later bij Falkirk Muir in januari 1746 waren de Jacobieten succesvol in het afweren van de koninklijke troepen onder leiding van luitenant-generaal Hawley, in afwezigheid van de hertog van Cumberland, die naar het zuiden was teruggekeerd om de kustlijn van Engeland te beschermen tegen de dreiging die nog steeds van over het continent opdoemde.

Hoewel de Jacobieten succesvol waren in deze slag, droeg het over het algemeen niet bij aan de uitkomst van hun campagne. Door een gebrek aan strategische organisatie werd hun vooruitgang belemmerd en kreeg de opstand van Charles te maken met een laatste test, de Slag bij Culloden.

De slag bij Culloden door David Morier, 1746

Toen hij het nieuws hoorde van Hawley's verlies bij Falkirk Muir, vond Cumberland het nodig om weer naar het noorden te trekken en in januari 1746 in Edinburgh aan te komen.

Cumberland wilde de zaken niet overhaasten en besloot tijd door te brengen in Aberdeen om zijn troepen voor te bereiden op de tactieken waarmee ze geconfronteerd zouden worden, waaronder de charge van de Jacobieten door de hooglanden.

Een paar maanden later, goed getraind en gehergroepeerd, vertrokken de Koninklijke strijdkrachten vanuit Aberdeen om hun tegenstanders in Inverness te ontmoeten. Uiteindelijk was het toneel bepaald; op 16 april ontmoetten de twee strijdkrachten elkaar bij Culloden Moor, een veldslag die een belangrijke overwinning voor Cumberland leek te worden en daarmee de veiligheid van de Hanoveriaanse dynastie.

Cumberland behaalde deze overwinning met een vastberadenheid en ijver die nog extremer werden door zijn verlangen om een einde te maken aan de Jakobitische opstanden die deze periode zo lang hadden gedomineerd. Zijn ijver werd nog versterkt door het simpele feit dat hij een enorm belang had bij de uitkomst. Als lid van de Hanoveriaanse dynastie zou het succes van de slag cruciaal zijn voor het veiligstellen van zijn eigen toekomst.

De strijd om alle veldslagen te beëindigen begon dus, aangewakkerd door nieuws uit het kamp van de Jacobieten dat de Koninklijke strijdkrachten woedend leek te maken en hun brandende verlangen naar de overwinning kracht bijzette. Mede dankzij een onderschepte order uit de vijandelijke linies stond in een stuk vervalste informatie van de Jacobieten dat "geen genade geschonken mocht worden".bevolen om hen geen genade te tonen.

Nu de koninklijke troepen voor de gelegenheid waren opgehitst, viel Cumberlands plan voor de overwinning op zijn plaats. Op deze noodlottige dag zouden hij en zijn mannen grootschalige wreedheden begaan op en buiten het slagveld, waarbij niet alleen de Jacobietische troepen werden gedood en verwond, maar ook degenen die zich terugtrokken en onschuldige omstanders.

De bloeddorstige campagne om de Jacobieten uit te schakelen eindigde niet op het slagveld. Terwijl hij zijn overwinning veilig stelde, gaf Cumberland vanuit zijn hoofdkwartier orders om verschillende troepencontingenten uit te zenden, gesteund door de Royal Navy.

De instructies waren om effectief elke schijn van leven in de Hooglanden uit te roeien en te vernietigen, in wat omschreven zou kunnen worden als een soort genocide, uitgevoerd door Koninklijke soldaten die huizen in brand staken, vermoorden, gevangen zetten en verkrachten terwijl ze nauwgezet hun instructies uitvoerden.

Deze methodische aanpak om de jakobitische zaak te beëindigen strekte zich zelfs uit tot de economie, door ervoor te zorgen dat de 20.000 stuks vee die de gemeenschap in stand hielden, werden opgehaald en naar het zuiden vervoerd. Deze klinische tactieken zorgden ervoor dat de Highland gemeenschap effectief fysiek, economisch en spiritueel werd verpletterd.

Gravure van de hertog van Cumberland die met een dolk in zijn mond de huid van de arm van een gevangen Highlander trekt.

Het is om deze reden dat William, hertog van Cumberland bekend werd onder zijn nieuwe titel "Slager Cumberland". De barbaarse tactieken, die in de Highlands werden verguisd, werden elders beter ontvangen, vooral in de Lowlands, waar geen liefde werd verloren voor de Jacobieten. In plaats daarvan probeerden de mensen van de Lowlands Cumberland te belonen voor het beëindigen van de opstand door hem deKanselierschap van de Universiteit van Aberdeen en St Andrew's.

De verzekerde nederlaag van de Jacobieten door Cumberland werd gewaardeerd in de Lowlands, terwijl verder naar het zuiden in Londen een speciaal volkslied werd geproduceerd door Händel ter ere van zijn succes.

Ondanks de betere ontvangst buiten de Highlands slaagde Cumberland er niet in om de nieuwe reputatie die hij had verworven van zich af te schudden en zelfs ten zuiden van de Schotse grens kreeg zijn imago het zwaar te verduren. 'Butcher Cumberland' was een naam die bleef hangen.

Hij hield vast aan deze ongewenste bijnaam terwijl hij bleef dienen in de Zevenjarige Oorlog, waarbij hij faalde om Hannover te beschermen tegen de Fransen.

Uiteindelijk stierf prins William Augustus op vierenveertigjarige leeftijd in Londen in 1765, niet om met plezier aan terug te denken. Zijn naam 'Slager Cumberland' stond in het geheugen van de mensen en in de geschiedenisboeken gegrift.

Jessica Brain is een freelance schrijfster gespecialiseerd in geschiedenis. Ze woont in Kent en is een liefhebber van alles wat met geschiedenis te maken heeft.