اولین جاده ها در بریتانیا توسط لژیون های رومی ساخته شد که نقشه برداران، مهندسان و تجهیزات مورد نیاز خود را برای این نوع کار ساختمانی داشتند. در دسترس بودن مصالح محلی جزییات ساخت جاده را دیکته می کرد، اما اصول اولیه همیشه یکسان بود. جاده به شکل خاکریزی بود که از سطح زمین اطراف بلند شده بود و در دو طرف آن خندق های زهکشی وجود داشت. این بنا در یک سری از لایه‌ها ساخته می‌شود که شامل پایه‌ای از سنگ‌های بزرگ است و به دنبال آن سنگ‌های کوچک‌تر، شن و ماسه در لایه‌های متوالی گذاشته می‌شوند و در جای خود قرار می‌گیرند.

سطح سنگ‌فرش شده در شهرها یا شهرها رایج بود. مناطقی که استفاده زیادی دارند، اما معمولاً شن است. خاکریز برای زهکشی اغلب 10 متر (33 فوت) یا بیشتر پهن می شد. عرض آن به ندرت کمتر از 3 متر (9 فوت) بود تا فضا برای عبور وسایل نقلیه دو چرخ فراهم شود. مانند جاهای دیگر، جاده های رومی در بریتانیا تا حد امکان مستقیم ساخته شدند. نقشه برداران رومی نیازی به نگرانی در مورد مالکیت زمین در طول مسیر نداشتند زیرا به عنوان فاتح می توانستند مستقیم ترین مسیر را انتخاب کنند. با این وجود، آنها کوه‌ها، مرداب‌ها و جنگل‌ها را دور زدند و در آنجا موانع خاصی ایجاد کردند و به دنبال نقاط عبور مناسب در رودخانه‌ها بودند.

در بالا: Blackstone Edge، در Rishworth Moor در نزدیکی منچستر، به خوبی با خندق‌های باران و نزدیک به آن حفظ شده است.سنگفرش ها هنوز دست نخورده برخی از باستان شناسان بر این باورند که منشا آن رومی است، در حالی که برخی دیگر کمتر متقاعد شده اند. در زیر: جزئیات نمای نزدیک

اگرچه هدف اولیه آنها در روزهای اولیه فتح تسریع حرکت نیروها، جاده ها بود. متعاقباً به عنوان راه های ارتباطی بین بخش های مختلف امپراتوری اهمیت بیشتری پیدا کرد. آنها اطلاعات مهمی را بین روم و فرمانداران استانی مناطق تحت کنترل آنها منتقل کردند. در بریتانیا، اقتصاد روم کشاورزی بود و در اطراف املاک ویلایی مستقر بود که مواد غذایی مازاد تولید می‌کرد تا مواد لازم را برای ارتش و جمعیت شهری فراهم کند. جاده ها همچنین جابجایی سفال و سایر کالاها را که تولید آنها در قرن سوم و چهارم پس از میلاد در بریتانیا رایج شد، امکان پذیر کرد.

جاده های معروف رومی شامل خیابان واتلینگ است که از لندن تا چستر و در Fosse Way، که از انگلستان از Exeter در جنوب غربی به لینکلن در شمال شرقی عبور می کرد. دومی مسیری را دنبال می‌کرد که از دوران ماقبل تاریخ استفاده می‌شد و در حدود ۴۷ پس از میلاد اولین مرز استان روم جدید را مشخص کرد. جاده‌های رومی بعداً به یک مسئولیت تبدیل شد، زیرا بربرهای مهاجم می‌توانستند به همان سرعتی که ارتش‌های رومی در امتداد آنها حرکت کنند. جاده سالزبری-بادبری به عمد توسط بوکرلی دایک در طول یک بحران در قرن چهارم مسدود شد. جاده ها پس از انحطاط رفتندخروج روم و تنها تا زمان ظهور راه آهن در قرن نوزدهم، بریتانیا دوباره از چنین شبکه ارتباطی کارآمدی برخوردار شد.

این بازسازی (در زیر) مزایای تمدن روم را نشان می دهد. ویژگی اصلی جاده ای است که حمل و نقل آسان برای سربازان و تجارت فراهم می کند. سرباز لژیونر سواره نظام، همراه با یک سرباز پیاده، از جایگاه بالایی برخوردار است و گروهی از لژیونرها را در فاصله کمی پشت سر خود خواهد داشت. در دوردست می‌توانید طراحی کلاسیک یک ویلا را ببینید که نشان‌دهنده آغاز معماری است که برای عصر آهن بریتانیا جدید بود.

یک سکونتگاه کوچک از گذر استفاده می‌کند ترافیک زنی در حال فروش غذا و نوشیدنی است و شما می توانید آمفوره حاوی روغن و شراب را ببینید - نمونه هایی از وارداتی که توسط بازرگانان رومی معرفی شده است. سقف بناها کاشی کاری شده و برخی از آنها گچ بری شده اند. با این حال، علی‌رغم این نوآوری‌ها، می‌توانید رومانو-بریتانیایی‌ها را نیز ببینید که به زندگی خود ادامه می‌دهند، و تأکید می‌کنند که همه جنبه‌های زندگی بریتانیایی رمانتیک نشده است. سربازان به صورت سکه پرداخت می‌کنند - به احتمال زیاد سکه‌های آلیاژ برنز-مس کوچک که پس از پرداخت مالیات با سکه‌های نقره یا طلا به عنوان دستمزد دریافت می‌شوند. سربازی که در پیش زمینه زانو زده بود، سکه طلایی را که نشان دهنده دستمزد یک ماه است گم کرده است - این سکه است که 1800 سال بعد پیدا می شود. این جاده همان راه Fosse است - هنوز هم بزرگ استمسیر امروز همانطور که در دوران روم، با سیستمی با لندن به عنوان مرکز آن مرتبط می شود.

برگرفته از "تیم زمان - چه اتفاقی زمانی افتاد"، تیم تیلور