Kiedy społeczeństwo jest pytane o Tudorów, zawsze można polegać na tym, że będą mówić o Henryku VIII, Elżbiecie i wielkich wydarzeniach tamtych czasów; być może Armadzie lub mnóstwie żon. Rzadko jednak można znaleźć kogoś, kto wspomni o założycielu dynastii, Henryku VII. Wierzę, że Henryk Tudor jest równie ekscytujący i prawdopodobnie ważniejszy niż którykolwiek z jego dynastiiktóry nastąpił po nim.

Henryk Tudor wstąpił na tron w dramatycznych okolicznościach, przejmując go siłą i poprzez śmierć urzędującego monarchy, Ryszarda III, na polu bitwy. Jako czternastoletni chłopiec uciekł z Anglii do względnie bezpiecznej Burgundii, obawiając się, że jego pozycja jako najsilniejszego lancasterskiego pretendenta do angielskiego tronu sprawi, że pozostanie na nim będzie dla niego zbyt niebezpieczne.Wojny Róż trwały nadal, ale nadal istniało poparcie dla Lancasterów, którzy mogliby przejąć tron od Yorkistów Edwarda IV i Ryszarda III.

Mając nadzieję na zdobycie tego wsparcia, latem 1485 r. Henryk opuścił Burgundię ze swoimi statkami wojskowymi zmierzającymi na Wyspy Brytyjskie. Skierował się do Walii, swojej ojczyzny i bastionu wsparcia dla niego i jego sił. On i jego armia wylądowali w Mill Bay na wybrzeżu Pembrokeshire 7 sierpnia i kontynuowali marsz w głąb lądu, gromadząc wsparcie, gdy podróżowali dalej w kierunku Londynu.

Henryk VII zostaje koronowany na polu bitwy pod Bosworth

22 sierpnia 1485 r. obie strony spotkały się pod Bosworth, małym miasteczkiem targowym w Leicestershire, a decydujące zwycięstwo odniósł Henryk. Został koronowany na polu bitwy jako nowy monarcha, Henryk VII. Po bitwie Henryk pomaszerował do Londynu, podczas którego Wergiliusz opisuje cały postęp, stwierdzając, że Henryk postępował "jak triumfujący generał" i że:

"Daleko i szeroko ludzie pospieszyli, by zebrać się przy drodze, pozdrawiając go jako króla i wypełniając długość jego podróży obładowanymi stołami i przepełnionymi pucharami, aby zmęczeni zwycięzcy mogli się odświeżyć".

Henryk panował przez 24 lata i w tym czasie wiele zmieniło się w politycznym krajobrazie Anglii. Chociaż nigdy nie było okresu bezpieczeństwa dla Henryka, można powiedzieć, że istniała pewna miara stabilności w porównaniu z okresem bezpośrednio poprzedzającym. Odpędził pretendentów i zagrożenia ze strony obcych mocarstw dzięki starannym manewrom politycznym i zdecydowanym działaniom wojskowym, wygrywając ostatnią bitwę oWojny Róż, bitwy pod Stoke w 1487 roku.

Henryk zdobył tron siłą, ale był zdeterminowany, aby móc przekazać koronę prawowitemu i niepodważalnemu spadkobiercy poprzez dziedziczenie. W tym celu odniósł sukces, ponieważ po jego śmierci w 1509 r. na tron wstąpił jego syn i spadkobierca, Henryk VIII. Jednak fakty związane z bitwą pod Bosworth oraz szybkość i pozorna łatwość, z jaką Henryk był w stanie przejąć rolę króla.Anglii nie dają jednak pełnego obrazu niestabilności obecnej w królestwie bezpośrednio przed i podczas jego panowania, ani pracy podjętej przez Henryka i jego rząd w celu osiągnięcia tej "płynnej" sukcesji.

Henryk VII i Henryk VIII

Roszczenie Henryka do tronu było "żenująco słabe" i cierpiało z powodu fundamentalnej słabości pozycji. Ridley opisuje to jako "tak niezadowalające, że on i jego zwolennicy nigdy jasno nie określili, co to było". Jego roszczenie pochodziło z obu stron jego rodziny: jego ojciec był potomkiem Owena Tudora i królowej Katarzyny, wdowy po Henryku V, a jego dziadek był szlachetnie urodzony,Po stronie jego matki sprawy były jeszcze bardziej skomplikowane, ponieważ Małgorzata Beaufort była prawnuczką Jana z Gaunt i Katarzyny Swynford, a chociaż ich potomstwo zostało legitymizowane przez Parlament, nie mieli oni prawa do sukcesji korony, a zatem było to problematyczne. Kiedy jednak został ogłoszony królem, kwestie te wydają się nieistotne.został do pewnego stopnia zignorowany, powołując się na to, że był prawowitym królem, a jego zwycięstwo pokazało, że został tak osądzony przez Boga.

Jak opisuje Loades, "śmierć Ryszarda uczyniła bitwę pod Bosworth decydującą"; jego śmierć bezdzietna pozostawiła jego spadkobiercę jako jego siostrzeńca, hrabiego Lincoln, którego roszczenia były niewiele silniejsze niż Henryka. Aby jego tron stał się bezpieczny, Gunn opisuje, jak Henryk wiedział, że "wymagane były dobre rządy: skuteczna sprawiedliwość, ostrożność podatkowa, obrona narodowa, odpowiednia królewska świetność ipromowanie wspólnego dobra".

Ta "fiskalna roztropność" jest prawdopodobnie tym, z czego Henry jest najbardziej znany, inspirując dziecięcą rymowankę "Sing a Song of Sixpence". Był znany (lub powinien być niesławny) ze swojej skąpstwa, które zostało skomentowane przez współczesnych: "Ale w późniejszych dniach wszystkie te cnoty zostały przesłonięte przez skąpstwo, na które cierpiał".

Henryk jest również znany ze swojej ponurej natury i przenikliwości politycznej; do niedawna ta reputacja sprawiała, że był postrzegany z pewną nutą pogardy. Nowe badania naukowe pracują nad zmianą reputacji króla z nudnego na ekscytujący i kluczowy punkt zwrotny w historii Wielkiej Brytanii. Chociaż nigdy nie będzie zgody co do poziomu tego znaczenia, tak jest z historiąi jego argumentów, to właśnie czyni go jeszcze bardziej interesującym i podnosi rangę tego często zapomnianego, ale naprawdę kluczowego monarchy i jednostki.

Biografia: Aimee Fleming jest historyczką i pisarką specjalizującą się we wczesnonowożytnej historii Wielkiej Brytanii. Obecne projekty obejmują pracę nad różnymi tematami, od rodziny królewskiej i pisarstwa, po rodzicielstwo i zwierzęta domowe. Pomaga również w projektowaniu materiałów edukacyjnych opartych na historii dla szkół. Jej blog "An Early Modern View" można znaleźć pod adresem historyaimee.wordpress.com.