Als het publiek naar de Tudors wordt gevraagd, kan men er altijd op rekenen dat ze het hebben over Henry VIII, Elizabeth en de grote gebeurtenissen uit die tijd; de Armada misschien, of de vele echtgenotes. Het is echter een zeldzaamheid om iemand te vinden die de stichter van de dynastie, Henry VII, wil noemen. Ik ben ervan overtuigd dat Henry Tudor net zo opwindend en misschien wel belangrijker is dan elk van zijn dynastieën...die volgde.

Henry Tudor besteeg de troon onder dramatische omstandigheden, met geweld en door de dood van de zittende vorst, Richard III, op het slagveld. Als jongen van veertien was hij Engeland ontvlucht naar de relatieve veiligheid van Bourgondië, uit angst dat zijn positie als sterkste Lancastrian aanspraak maakte op de Engelse troon, waardoor het te gevaarlijk voor hem werd om te blijven. Tijdens zijn ballingschap werd de turbulentie vanDe Wars of the Roses gingen door, maar er was nog steeds steun voor een Lancaster om de troon over te nemen van de Yorkisten Edward IV en Richard III.

In de hoop deze steun te verwerven, verliet Henry in de zomer van 1485 Bourgondië met zijn troepenschepen op weg naar de Britse eilanden. Hij zette koers naar Wales, zijn thuisland en een bolwerk van steun voor hem en zijn troepen. Hij en zijn leger landden op 7 augustus bij Mill Bay aan de kust van Pembrokeshire en marcheerden landinwaarts, waar ze steun verzamelden terwijl ze verder naar Londen trokken.

Hendrik VII wordt gekroond op het slagveld bij Bosworth

Op 22 augustus 1485 ontmoetten de twee partijen elkaar bij Bosworth, een kleine marktstad in Leicestershire, en Henry behaalde een beslissende overwinning. Hij werd op het slagveld gekroond als de nieuwe monarch, Henry VII. Na de slag marcheerde Henry naar Londen, gedurende welke tijd Vergilius het hele verloop beschrijft, waarin staat dat Henry voortging 'als een triomferende generaal' en dat:

Van heinde en verre haastte het volk zich om zich langs de weg te verzamelen, hem als koning te begroeten en de lengte van zijn reis te vullen met beladen tafels en overvolle bekers, zodat de vermoeide overwinnaars zich konden laven.'

Henry zou 24 jaar regeren en in die tijd veranderde er veel in het politieke landschap van Engeland. Hoewel er nooit een periode van veiligheid was voor Henry, kan er wel worden gezegd dat er een zekere mate van stabiliteit was vergeleken met de periode vlak daarvoor. Hij verjaagde pretendenten en bedreigingen van buitenlandse mogendheden door zorgvuldig politiek manoeuvreren en doorslaggevende militaire actie, waarbij hij de laatste slag om Engeland won.de Rozenoorlogen, de Slag bij Stoke, in 1487.

Hendrik had de troon met geweld veroverd, maar was vastbesloten om de kroon door middel van erfopvolging door te geven aan een wettige en onbetwistbare erfgenaam. In zijn opzet was hij geslaagd, want na zijn dood in 1509 besteeg zijn zoon en erfgenaam, Hendrik VIII, de troon. De feiten rond de Slag bij Bosworth en de snelheid en het ogenschijnlijke gemak waarmee Hendrik de rol van koning op zich kon nemen, maakten echter dat hij niet in staat was om de troon te bestijgen.van Engeland geven echter geen volledig beeld van de instabiliteit in het rijk vlak voor en tijdens zijn regering, noch van het werk dat Henry en zijn regering deden om deze 'soepele' opvolging te bewerkstelligen.

Hendrik VII en Hendrik VIII

Henry's aanspraak op de troon was 'gênant slank' en leed aan een fundamentele zwakte van positie. Ridley beschrijft het als 'zo onbevredigend dat hij en zijn aanhangers nooit duidelijk hebben gezegd wat het was'. Zijn aanspraak was afkomstig van beide kanten van zijn familie: zijn vader was een afstammeling van Owen Tudor en koningin Catherine, de weduwe van Henry V, terwijl zijn grootvader van adellijke afkomst was,De claim aan deze kant was helemaal niet sterk. Aan de kant van zijn moeder lagen de zaken nog gecompliceerder, want Margaret Beaufort was de achterkleindochter van John of Gaunt en Katherine Swynford, en hoewel hun nakomelingen door het parlement waren gelegitimeerd, konden zij de kroon niet opvolgen en dat was dus problematisch. Toen hij echter tot koning werd uitgeroepen, leken deze problemen te zijn opgelost.tot op zekere hoogte werden genegeerd, omdat hij de rechtmatige koning was en zijn overwinning had aangetoond dat God hem zo beoordeelde.

Zoals Loades beschrijft, "maakte de dood van Richard de slag bij Bosworth beslissend"; zijn kinderloze dood liet zijn neef, de graaf van Lincoln, als troonopvolger achter, wiens claim weinig sterker was dan die van Henry. Om zijn troon veilig te stellen, beschrijft Gunn hoe Henry wist dat "goed bestuur nodig was: effectieve rechtvaardigheid, fiscale voorzichtigheid, nationale defensie, passende koninklijke pracht en debevordering van het algemeen belang".

Die 'fiscale voorzichtigheid' is waarschijnlijk waar Henry het meest bekend om staat en die de inspiratie vormde voor het kinderrijmpje 'Sing a Song of Sixpence'. Hij was beroemd (of zou dat moeten zijn: berucht) om zijn gierigheid, waar tijdgenoten op reageerden: 'Maar in zijn latere dagen werden al deze deugden overschaduwd door gierigheid, waar hij onder leed.

Henry staat ook bekend om zijn sombere aard en zijn politieke scherpzinnigheid; tot vrij recentelijk heeft deze reputatie ertoe geleid dat hij met enige minachting werd bekeken. Nieuwe wetenschappelijke studies werken eraan om de reputatie van de koning te veranderen van saai in die van een opwindend en cruciaal keerpunt in de Britse geschiedenis. Hoewel er nooit overeenstemming zal zijn over de mate van dit belang, zoals dat gaat met de geschiedenisen zijn argumenten, dit is wat het des te interessanter maakt en het profiel van deze vaak vergeten maar werkelijk cruciale monarch en persoon verhoogt.

Biografie: Aimee Fleming is historica en schrijfster, gespecialiseerd in de vroegmoderne Britse geschiedenis. Haar huidige projecten gaan over onderwerpen variërend van royalty en schrijven tot ouderschap en huisdieren. Ze helpt ook bij het ontwerpen van op geschiedenis gebaseerd lesmateriaal voor scholen. Haar blog 'An Early Modern View' is te vinden op historyaimee.wordpress.com.