De Blitz. Ik weet zeker dat als je deze woorden leest, er beelden bij je opkomen. Misschien zijn het beelden van beschadigde gebouwen, stapels puin, honderden mensen die met hun gehavende koffers en teddyberen in een schuilkelder van een metrostation gepropt zitten. En misschien ook beelden van patriottisme. De 'keep calm and carry on'-mentaliteit van mensen, de 'London can take it'-vibe, de etalages met de tekst 'gebombardeerd maar niet verslagen'.Dit soort patriottisme en moreel gevoel is 'the Blitz spirit' genoemd en is een populaire uitdrukking geworden in films en artikelen. Sommigen gebruiken het zelfs als een algemene, alledaagse term.

Schuilkelder in een Londens metrostation tijdens de Blitz.

Wat veel mensen misschien zal verbazen, is dat dit idee van de 'Blitz-geest' in feite nep is, een verkeerd begrepen concept waarbij de grimmige bereidheid van de mensen om door te gaan omdat ze geen andere keuze hadden, misschien opzettelijk werd geïnterpreteerd in een goed geconstrueerd propagandamiddel, niet alleen voor onze vijanden, maar ook voor de toekomstige generaties van de Geallieerden.

Tijdens het schrijven van mijn proefschrift aan de universiteit begon ik het mooiste uur van Groot-Brittannië uit te pluizen om te onderzoeken of deze algemene overtuiging van een hoog moreel ondanks alles echt waar is. Ik had al eerder officiële moreelrapporten gelezen en vroeg me af hoe de regering kon zeggen dat de mensen over het algemeen 'opgewekt' en 'vol vertrouwen' waren en 'het bombardement met goede moed opnamen', terwijl hun huizen, scholen en levensOp het hoogtepunt van de zesenzeventig nachten van opeenvolgende bombardementen die Londen te verduren kreeg, was hun geest blijkbaar 'extreem goed'.

Vrouwen redden kostbare bezittingen uit hun gebombardeerde huis

Ik begon me af te vragen hoe accuraat dit kon zijn. Om te vergelijken hoe de mensen zich echt voelden over het bombardement tegenover de visie van de regering, begon ik persoonlijke brieven en dagboeken te lezen van degenen die het hadden meegemaakt. Ik keek naar verschillende elementen van de samenleving om een zo duidelijk en breed mogelijk beeld te krijgen; winkelmedewerkers, ARP-opzichters en overheidsfunctionarissen, degenen die het hoge leven leidden en degenen die verlorenZoals verwacht spraken mensen over het psychologische effect; de angst om vast te zitten onder het puin van hun eigen huis, om niet op tijd bij de schuilkelder te komen. Anderen spraken over het pure ongemak; de enorme kraters in de weg verhinderden dat de bussen hun gebruikelijke route konden rijden, waardoor het voor velen onmogelijk werd om hun werk te bereiken.

Kantoormedewerkers banen zich een weg naar hun werk tussen het puin van de bommen na een zware luchtaanval.

Om het anders te zeggen, ik las niemand met het gevoel dat ja, ze vreesden voor hun leven vanaf het moment dat het donker werd tot de zon weer opkwam, zesenzeventig dagen lang, maar laat maar, laten we de ketel opendraaien. In feite was er geen enkele dag waarop ik de officiële mening van de regering kon matchen met de persoonlijke gevoelens van mensen. Dus nu moest ik de vraag beantwoorden: waarom?

Het idee waar ik meteen op stuitte was 'de mythe van de Blitzgeest', een concept gecreëerd en bevestigd door de historicus Angus Calder. Hij theoretiseerde dat wat een hoog moreel leek te zijn, d.w.z. mensen met veel vechtlust, meestal onaangedaan door de schade aan hun huizen en levens en met dat Britse 'keep calm and carry on'-concept, in feite een 'grimmige bereidheid was om door te gaan',Dit betekent dat ze deze vermeende vechtlust hadden omdat het moest, omdat ze geen andere keuze hadden, in plaats van omdat ze door wilden gaan!

Dit was in die tijd duidelijk voor de mensen die het documenteerden en hun ware gevoelens in hun dagboeken en brieven uitten. Maar de regering las deze niet en hield er zelfs geen rekening mee als het ging om het meten van het moreel van het land. Wat ze daarom zagen waren vrouwen die gewoon doorgingen met het ophangen van de was in hun met bommen bezaaide tuinen, mannen die gewoon doorgingen met hun reizen naar het werk, die gewoon een paar uurtjes pauze namen.Wat Calder betoogt is dat deze observaties ten onrechte werden geïnterpreteerd als een hoog moreel, simpelweg omdat het van buitenaf leek alsof iedereen in principe blij was om gewoon door te gaan.

Er werd geen rekening mee gehouden dat ze probeerden te leven zoals ze voorheen deden, omdat er geen ander alternatief voor hen was. Niemand dacht eraan om eens naar binnen te kijken, om de gemiddelde persoon op straat daadwerkelijk te vragen hoe het met hen ging, of ze het aankonden, of misschien wat ze nodig hadden om hen een beetje te helpen. Zelfs publicaties uit die tijd spraken over hoe goed iedereen het wel niet had, waardoor de vernietiging van dezeDe nachtelijke invallen lijken een klein ongemak.

Het was natuurlijk in ieders belang om te lezen dat zelfs de zwaarst getroffenen het net zo goed zouden redden als voorheen. Dit zou een algeheel positief moreel in het hele land bevorderen en misschien, zoals ik al eerder zei, zelfs onze vijanden ervan overtuigen dat ze ons niet konden breken. Misschien was dit dan op zichzelf een self-fulfilling prophecy; een geval van 'Mrs and Mrs Jones down the road seem to beZelfs als dit het geval was, bleef de grimmige bereidheid bestaan.

Premier Winston Churchill bezoekt East End in Londen tijdens de Blitz.

Dus misschien wilden ze wel dat dit moreel verkeerd geïnterpreteerd zou worden. Misschien heeft iemand langs de lijn wel gezegd dat niemand zo vrolijk kon zijn na het verlies van zijn huis, en heeft een andere overheidsfunctionaris van een hogere rang gezegd dat ze hun mond moesten houden, dit zou in hun voordeel kunnen spelen. Of misschien geloofden ze gewoon dat een blik van buitenaf alleen voldoende was. Hoe dan ook, wat we munt om dat bekendeDe Blitzgeest was in feite geen accurate weergave en misschien waren de mensen niet zo blij om 'rustig te blijven en door te gaan' als we graag willen geloven.

Door Shannon Bent, BA Hons. Ik ben onlangs afgestudeerd in oorlogswetenschappen aan de Universiteit van Wolverhampton. Mijn bijzondere interesse gaat uit naar conflicten in de twintigste eeuw, in het bijzonder de sociale geschiedenis van de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Ik heb een passie voor leren buiten het onderwijssysteem en wil deze passie gebruiken bij het samenstellen van musea en het maken van tentoonstellingen om interactieve ruimtes te creëren voor mensen...Ik geloof in het belang van geschiedenis in al zijn vormen, maar vooral in militaire geschiedenis en oorlogsstudies en de grote rol die deze spelen bij het creëren van de toekomst, en het gebruik ervan om ons te leiden en van onze fouten te leren.