Bitwa pod Edgehill miała miejsce 23 października 1642 roku i była pierwszą bitwą angielskiej wojny domowej.

W 1642 r., po znacznych nieporozumieniach konstytucyjnych między rządem a królem Karolem I, król w końcu podniósł sztandar i poprowadził swoje wojska przeciwko armii parlamentarzystów.

Pod dowództwem księcia Ruperta z Renu oddziały rojalistów (kawalerzystów) maszerowały ze Shrewsbury w kierunku Londynu, wspierając króla, kiedy zostały przechwycone przez siły parlamentariuszy (okrągłogłowych) pod dowództwem Roberta Devereux, hrabiego Essex, w Edgehill, w połowie drogi między Banbury i Warwick.

Prawie 30 000 żołnierzy starło się w bitwie, która była ciężka i krwawa, ale nierozstrzygnięta. Obie armie poniosły ciężkie straty podczas trzech godzin walki: ciała zostały splądrowane dla ubrań i pieniędzy, a zmarli i umierający zostali pozostawieni tam, gdzie leżeli. Gdy zbliżał się zmierzch, parlamentarzyści wycofali się do Warwick, pozostawiając wolną drogę do Londynu. Ale armia Karola dotarła tylko do Readingzanim wojska Essexa przegrupowały się, więc bitwa zawsze była uważana za remis bez zwycięstwa jednej ze stron.

Nie była to jednak ostatnia bitwa pod Edgehill.

Tuż przed Bożym Narodzeniem 1642 r. niektórzy pasterze, przechodząc przez pole bitwy, zgłosili pierwszą obserwację upiornej rekonstrukcji. Zgłosili, że słyszeli głosy i krzyki koni, zgrzyt zbroi i krzyki umierających, i powiedzieli, że widzieli upiorną rekonstrukcję bitwy na nocnym niebie. Zgłosili to miejscowemu księdzu i podobno on również widział upiorną rekonstrukcję bitwy.Rzeczywiście, w kolejnych dniach mieszkańcy Kineton zaobserwowali tak wiele bitew, że w styczniu 1643 r. opublikowano broszurę "A Great Wonder in Heaven", szczegółowo opisującą upiorne wydarzenia.

Wieści o przerażających zjawach dotarły do króla. Zaintrygowany Karol wysłał królewską komisję do zbadania sprawy. Oni również byli świadkami upiornej bitwy i byli nawet w stanie zidentyfikować niektórych żołnierzy biorących w niej udział, w tym Sir Edmunda Verneya, królewskiego chorążego. Kiedy został schwytany podczas bitwy, Sir Edmund odmówił oddania sztandaru. Aby odebrać mu sztandar, odcięto mu rękę.Następnie rojaliści odzyskali sztandar, podobno wciąż z ręką sir Edmunda.

Aby spróbować powstrzymać zjawy, mieszkańcy wioski postanowili dać chrześcijański pochówek wszystkim zwłokom, które wciąż leżały na polu bitwy, a około trzy miesiące po bitwie obserwacje ustały.

Jednak do dziś w miejscu bitwy obserwuje się nawiedzające dźwięki i zjawy. Wydaje się, że liczba widmowych armii spadła, ale niesamowite krzyki, kanon, grzmot kopyt i okrzyki bojowe są nadal czasami słyszane w nocy, szczególnie w okolicach rocznicy bitwy.

Nie jest to jedyna widmowa bitwa z czasów angielskiej wojny domowej. Decydująca bitwa pod Naseby w hrabstwie Northamptonshire miała miejsce 14 czerwca 1645 r. Rozpoczęła się około 9 rano, trwała około 3 godzin i zakończyła się rozgromieniem rojalistów i ucieczką z pola bitwy. Od tego czasu, w rocznicę bitwy, na niebie nad Naseby można zobaczyć widmową bitwę.Przez pierwsze sto lat po bitwie mieszkańcy wioski przychodzili oglądać ten niesamowity spektakl.

Wyjątkowo jednak, w wyniku dochodzenia Królewskiej Komisji, Public Record Office oficjalnie uznaje duchy z Edgehill. Są to jedyne brytyjskie zjawy, które otrzymały to wyróżnienie.

Kliknij tutaj, aby zobaczyć mapę pola bitwy.

Więcej bitew w angielskiej wojnie domowej: