Davids Day, święto narodowe Walii, obchodzone od XII w. Obecnie obchody obejmują zwykle śpiewanie tradycyjnych pieśni, a następnie Te Bach, herbatę z bara brith (słynny walijski chleb owocowy) i teisen bach (walijskie ciasto). Młode dziewczęta są zachęcane do noszenia strojów narodowych i noszenia porów lub żonkili, które są symbolami narodowymi.Walii.

Kim więc był święty Dawid (lub Dewi Sant w języku walijskim)? Właściwie nie wiadomo zbyt wiele o świętym Dawidzie, z wyjątkiem biografii napisanej około 1090 roku przez Rhygyfarcha, syna biskupa St. Davids.

Dawid podobno urodził się na szczycie klifu w pobliżu Capel Non (kaplica Non) na południowo-zachodnim wybrzeżu Walii podczas gwałtownej burzy. Oboje jego rodzice pochodzili z walijskiej rodziny królewskiej. Był synem Sandde, księcia Powys, i Non, córki wodza Menevii (obecnie małe miasto katedralne St David's). Miejsce narodzin Dawida jest oznaczone ruinami małej starożytnej kaplicy w pobliżu świętego kościoła.a także nowszą XVIII-wieczną kaplicę poświęconą jego matce Non, którą wciąż można zobaczyć w pobliżu katedry św.

Katedra St. Davids

W średniowieczu wierzono, że święty Dawid był bratankiem króla Artura. Legenda głosi, że patron Irlandii, święty Patryk - o którym również mówi się, że urodził się w pobliżu dzisiejszego miasta St. Davids - przewidział narodziny Dawida około 520 r. n.e..

Młody Dawid wyrósł na kapłana, kształcąc się w klasztorze Hen Fynyw pod opieką św. Według legendy Dawid dokonał kilku cudów za życia, w tym przywrócił Paulinowi wzrok. Mówi się również, że podczas bitwy z Saksonami Dawid doradził swoim żołnierzom, aby nosili pory w kapeluszach, aby można ich było łatwo odróżnić od swoich żołnierzy.wrogów, dlatego por jest jednym z symboli Walii!

Wegetarianin, który jadł tylko chleb, zioła i warzywa i pił tylko wodę, David stał się znany jako Aquaticus lub Dewi Ddyfrwr (pijący wodę) w języku walijskim. Czasami, w ramach narzuconej sobie pokuty, stał po szyję w jeziorze zimnej wody, recytując Pismo Święte! Mówi się również, że kamienie milowe w jego życiu były naznaczone pojawieniem się źródeł wody.

Stając się misjonarzem, David podróżował po Walii i Wielkiej Brytanii, a nawet odbył pielgrzymkę do Jerozolimy, gdzie został konsekrowany na biskupa. Założył 12 klasztorów, w tym Glastonbury i jeden w Minevia (St. Davids), który uczynił swoją siedzibą biskupią. Został mianowany arcybiskupem Walii na synodzie w Brevi (Llandewi Brefi) w Cardiganshire w 550 roku.

Życie w klasztorze było bardzo surowe, bracia musieli ciężko pracować, uprawiając ziemię i ciągnąc pług. Zajmowano się wieloma rzemiosłami - szczególnie ważne było pszczelarstwo. Mnisi musieli się wyżywić, a także zapewnić jedzenie i zakwaterowanie podróżnym. Opiekowali się także biednymi.

Święty Dawid zmarł 1 marca 589 r. n.e. w Minevii, rzekomo mając ponad 100 lat. Jego szczątki zostały pochowane w świątyni w katedrze z VI wieku, która została splądrowana w XI wieku przez najeźdźców wikingów, którzy splądrowali to miejsce i zamordowali dwóch walijskich biskupów.

Święty Dawid - patron Walii

Po jego śmierci jego wpływy rozprzestrzeniły się daleko i szeroko, najpierw w Wielkiej Brytanii, a następnie drogą morską do Kornwalii i Bretanii. W 1120 r. papież Kallaktus II kanonizował Dawida jako świętego. Następnie został ogłoszony patronem Walii. Wpływ Dawida był tak duży, że do St. David's odbywało się wiele pielgrzymek, a papież zadekretował, że dwie pielgrzymki do St. Davids równały się jednej do Rzymu, podczas gdy trzy były równe jednej pielgrzymce do Rzymu.Pięćdziesiąt kościołów w samej tylko Południowej Walii nosi jego imię.

Nie jest pewne, ile z historii św. Dawida jest faktem, a ile zwykłą spekulacją. Jednak w 1996 roku w katedrze św. Dawida znaleziono kości, które, jak się twierdzi, mogą należeć do samego Dewiego. Być może te kości powiedzą nam więcej o św. Dawidzie: księdzu, biskupie i patronie Walii.