1. mart je Dan Svetog Davida, nacionalni dan Velsa i kao takav se slavi od 12. veka. Danas proslave obično uključuju pjevanje tradicionalnih pjesama nakon čega slijedi Te Bach, čaj s bara brithom (čuveni velški kruh) i teisen bach (velški kolač). Mlade devojke se ohrabruju da nose nacionalnu nošnju, a nose se poriluk ili narcisi, koji su nacionalni simboli Velsa.

Pa ko je bio Sveti David (ili Dewi Sant na velškom)? Zapravo se o Svetom Davidu ne zna previše osim iz biografije koju je oko 1090. godine napisao Rhygyfarch, sin biskupa Svetog Davida.

David je navodno rođen na vrhu litice blizu Kapela Non (Nonova kapela) na jugozapadnoj obali Velsa tokom žestoke oluje. Oba njegova roditelja potječu iz velške kraljevske porodice. Bio je sin Sanddea, princa od Powysa, i Non, kćeri poglavice Menevije (danas malog katedralnog grada Svetog Davida). Mjesto Davidovog rođenja obilježavaju ruševine malene drevne kapele u blizini svetog bunara, a novija kapela iz 18. stoljeća posvećena njegovoj majci Non još uvijek se može vidjeti u blizini Katedrale Sv. Davida.

Sv. Davidova katedrala

U srednjem vijeku se vjerovalo da je sveti David bio nećak kralja Artura. Legenda kaže da je svetac zaštitnik Irske, sveti Patrik – takođe se kaže da je rođen u blizini današnjeg grada St. Davidsa – predvidio rođenjeDavid otprilike 520. godine nove ere.

Mladi David je odrastao u svećenika, školovao se u manastiru Hen Fynyw pod vodstvom svetog Paulina. Prema legendi, David je napravio nekoliko čuda tokom svog života, uključujući i vraćanje Paulinusovog vida. Također se priča da je David tokom bitke protiv Saksonaca savjetovao svoje vojnike da nose praziluk u šeširima kako bi se lakše razlikovali od svojih neprijatelja, zbog čega je praziluk jedan od amblema Velsa!

Vegetarijanac koji je jeo samo hljeb, začinsko bilje i povrće i koji je pio samo vodu, David je postao poznat kao Aquaticus ili Dewi Ddyfrwr (vodopija) na velškom. Ponekad bi, kao samonametnutu pokoru, stajao do vrata u jezeru hladne vode, recitirajući Sveto pismo! Također se kaže da su prekretnice u njegovom životu bile obilježene pojavom izvora vode.

Postavši misionar David je putovao po cijelom Velsu i Britaniji, pa čak i hodočastio u Jerusalim gdje je posvećen za biskupa. Osnovao je 12 samostana uključujući Glastonbury i jedan u Mineviji (St. Davids) koji je učinio svojim biskupskim sjedištem. Imenovan je nadbiskupom Velsa na Sinodi u Breviju (Llandewi Brefi), Cardiganshire 550. godine.

Život u manastiru bio je veoma strog, braća su morala da rade veoma naporno, obrađujući zemlju i vučući plug. Pratili su se mnogi zanati, a posebno pčelarstvoveoma važno. Monasi su morali da se hrane, kao i da obezbede hranu i smeštaj za putnike. Također su se brinuli o siromašnima.

Sveti David je umro 1. marta 589. godine u Mineviji, navodno star preko 100 godina. Njegovi posmrtni ostaci sahranjeni su u hramu u katedrali iz 6. stoljeća koju su u 11. stoljeću opljačkali vikinški osvajači, koji su opljačkali mjesto i ubili dva velška biskupa.

St. David – svetac zaštitnik Walesa

Nakon njegove smrti, njegov se utjecaj proširio nadaleko, prvo kroz Britaniju, a zatim morem do Cornwalla i Bretanje. Papa Kalaktus II proglasio je Davida svetim 1120. godine. Nakon toga proglašen je zaštitnikom Walesa. Davidov uticaj bio je toliki da su mnoga hodočašća bila hodočašća u Svetom Davidu, a papa je odredio da su dva hodočašća u Sv. Davida jednaka jednom Rimu, dok su tri vrijedila jedno u Jerusalim. Samo pedeset crkava u Južnom Velsu nosi njegovo ime.

Nije sigurno koliko je istorija svetog Davida činjenica, a koliko puka nagađanja. Međutim, 1996. godine pronađene su kosti u katedrali Svetog Davida za koje se tvrdi da bi mogle biti kosti samog Dewija. Možda nam ove kosti mogu reći više o Svetom Davidu: svećeniku, biskupu i svecu zaštitniku Walesa.