Elżbieta I dała swoje imię złotemu wiekowi poetów, mężów stanu i poszukiwaczy przygód. Znana jako Królowa Dziewica lub Gloriana, jej związek z ludem stał się substytutem małżeństwa, którego nigdy nie zawarła.

Jej panowanie, znane jako epoka elżbietańska, jest pamiętane z wielu powodów... pokonania hiszpańskiej Armady i wielu wielkich ludzi, Szekspira, Raleigha, Hawkinsa, Drake'a, Walsinghama, Essexa i Burleigha.

Była obdarzona wielką odwagą. Jako młoda kobieta została uwięziona w Tower of London na rozkaz swojej przyrodniej siostry, królowej Marii I, i żyła w codziennym strachu, że zostanie stracona, tak jak jej matka, Anna Boleyn.

Elżbieta, w przeciwieństwie do swojej siostry Marii, była protestantką i kiedy została królową, oświadczyła, że "nie będzie zaglądać ludziom w dusze" i że jej lud może wyznawać dowolną religię.

W młodości była wielką pięknością. Miała piwne oczy, kasztanowe włosy i białą cerę, uderzające połączenie. Ale na starość stała się dość groteskowa w czerwonej peruce, z białą dziurawą twarzą i kilkoma czarnymi zgniłymi zębami!

Była również znana ze swojej nauki i choć czasami bywała krnąbrna, ogólnie uważano ją za mądrą.

Uwielbiała klejnoty i piękne stroje oraz miała twardy, sceptyczny intelekt, który pomógł jej kierować umiarkowanym kursem przez wszystkie konflikty jej panowania, a było ich wiele!

Często cytowane jest jej przemówienie wygłoszone w 1588 r. do swoich oddziałów w Tilbury, przygotowanych do odparcia armii księcia Parmy w roku hiszpańskiej Armady. Jeden z fragmentów tego przemówienia jest dobrze znany, a zaczyna się on od słów: "Wiem, że mam ciało słabej i wątłej kobiety, ale mam też serce i żołądek króla Anglii i myślę, że Parma, Hiszpania lub jakikolwiek książę Europy ośmieliłby się na to...".najechać granice mojego królestwa", jest poruszający nawet dziś, wiele wieków później.

Jej dworzanie, a także w pewnym stopniu jej kraj, oczekiwali, że wyjdzie za mąż i zapewni następcę tronu. Zabiegało o nią wielu zalotników, nawet jej szwagier, Filip Hiszpański, dołączył do tłumu mężczyzn mających nadzieję na zdobycie jej uczucia!

Mówi się, że wielką miłością Elżbiety był lord Dudley, późniejszy hrabia Leicester, ale jej wierny, błyskotliwy minister i bliski doradca, Sir William Cecil, odradził jej to.

Elżbieta potrafiła być twarda, gdy okoliczności wymagały silnej ręki, a kiedy Maria Królowa Szkotów (po lewej) została uznana za zamieszaną w spisek mający na celu uzurpację tronu, podpisała nakaz śmierci Marii, a Maria została ścięta na zamku Fotheringhay w 1587 roku.

John Aubrey, pamiętnikarz, opowiada historię o hrabim Oksfordu. Kiedy hrabia składał pokłon królowej, zdarzyło mu się puścić bąka, czego tak bardzo się wstydził, że opuścił kraj na 7 lat. Po powrocie królowa powitała go i powiedziała: "Mój panie, zapomniałam o bąku"!

Istnieje wiele historii o Elizabeth, które ujawniają jej mocne strony i bardzo sporadycznie jej słabości.

Kiedy hrabia Leicester przedstawił królowej swoje wymówki, że nie udało mu się ujarzmić Cork w Irlandii, Elżbieta skomentowała to słowami "Blarney"!

Jej komentarze na temat małżeństwa były bezpośrednie: "Powinnam nazwać obrączkę ślubną obrączką jarzmową!".

O swoim pochodzeniu od Henryka VIII powiedziała: "Chociaż nie jestem lwicą, jestem lwiątkiem i odziedziczyłam wiele jego cech".

Kiedy powiedziano jej o narodzinach Jamesa, syna Marii Królowej Szkotów w 1566 roku, Elżbieta powiedziała: "Niestety, Królowa Szkotów jest lżejsza o kościstego syna, a ja jestem tylko bezpłodna".

W chwili śmierci w 1603 r. Elżbieta pozostawiła kraj, który był bezpieczny, a wszystkie problemy religijne w dużej mierze zniknęły. Anglia była teraz potęgą pierwszej klasy, a Elżbieta stworzyła i ukształtowała kraj, który był przedmiotem zazdrości Europy.