بریتانیای کبیر – سه کشور بسیار متفاوت، انگلستان، اسکاتلند و ولز، که هر کدام دارای تاریخ و فرهنگ غنی و متنوعی هستند. شاید این توضیح دهنده تنوع سنت های آشپزی آن باشد.

تاریخ بریتانیا نقش زیادی در سنت ها، فرهنگ و غذای آن داشته است. برای مثال رومی ها برای ما گیلاس، گزنه (برای استفاده به عنوان سبزی سالاد)، کلم و نخود و همچنین بهبود کشت محصولاتی مانند ذرت به ما می آوردند. و برای ما شراب آوردند! رومی ها جاده سازان پرکار بودند، این جاده ها برای اولین بار امکان حمل و نقل آسان محصولات را در سرتاسر کشور فراهم کردند.

ساکسون ها کشاورزان عالی بودند و طیف گسترده ای از گیاهان را کشت می کردند. از اینها مانند امروز فقط برای طعم دادن استفاده نمی شد، بلکه به عنوان انبوه برای پختن خورش ها استفاده می شد.

وایکینگ ها و دانمارکی ها تکنیک هایی را برای دود کردن و خشک کردن ماهی به ما ارائه کردند - حتی امروزه سواحل شمال شرقی انگلستان و اسکاتلند مکان هایی برای پیدا کردن بهترین کیپرها است - برای مثال Arbroath Smokies. "Collops" یک کلمه قدیمی اسکاندیناوی برای تکه‌ها یا تکه‌های گوشت است و یک غذای کولوپس به طور سنتی در شب برنز (25 ژانویه) در اسکاتلند سرو می‌شود. یورک هام مورد علاقه ی زن خانه دار بریتانیایی است. گفته می شود اولین ژامبون یورک با خاک اره درختان بلوط استفاده شده در ساختمان یورک مینستر دود شده است.

نورمن ها نه تنها به کشور ما حمله کردند.بلکه عادات غذایی ما! آنها نوشیدن شراب را تشویق می کردند و حتی کلماتی را برای غذاهای رایج به ما می گفتند - برای مثال گوشت گوسفند (mouton) و گوشت گاو (boeuf). در قرن دوازدهم، صلیبی‌ها اولین بریتانیایی‌هایی بودند که طعم پرتقال و لیمو را چشیدند، در حالی که در سال‌های 1191-1191 در یافا بودند.

بریتانیا همیشه یک کشور بزرگ تجاری بوده است. زعفران اولین بار توسط فنیقی ها در زمانی که برای اولین بار برای تجارت قلع به بریتانیا آمدند، توسط فینیقی ها وارد کورنوال شد. زعفران که از کلاله های خشک و پودر شده زعفران زعفران به دست می آید، هنوز هم امروزه در آشپزی بریتانیایی استفاده می شود. واردات غذاها و ادویه ها از خارج از کشور تاثیر زیادی بر رژیم غذایی بریتانیا داشته است. در قرون وسطی، افراد ثروتمند قادر به آشپزی با ادویه جات و میوه های خشک از نقاط دوردست آسیا بودند. با این حال گفته شده است که مردم فقیر اصلاً خوش شانس بودند که غذا می خوردند!

در زمان تودور، به دلیل افزایش تجارت و کشف سرزمین های جدید، انواع جدیدی از غذاها شروع شد. ادویه های خاور دور، شکر از دریای کارائیب، قهوه و کاکائو از آمریکای جنوبی و چای از هند. سیب زمینی از آمریکا شروع به رشد گسترده ای کرد. کیک‌های اکلس از دوران پیوریتن، زمانی که کیک‌ها و بیسکویت‌های غنی ممنوع بودند، تکامل یافتند.

تا قرن بیستم، بوقلمون‌ها تقریباً منحصراً در نورفولک پرورش می‌دادند. در قرن هفدهم، بوقلمون ها در گله های بزرگی از 500 پرنده یا بیشتر از نورفولک به بازارهای لندن رانده شدند. پاهایشان بودگاهی اوقات برای محافظت از آنها بانداژ می شوند. به محض ورود به لندن، آنها باید برای چند روز قبل از عرضه به بازار چاق می شدند.

رشد امپراتوری مزه ها و طعم های جدیدی به ارمغان آورد - به عنوان مثال، Kedgeree نسخه ای از غذای هندی خیچری است و اولین بار بود. توسط اعضای شرکت هند شرقی به بریتانیا بازگردانده شد. این یک غذای سنتی در میز صبحانه بریتانیا از قرن 18 و 19 بوده است.

امروزه شما می توانید از غذاهای سراسر جهان مانند چینی، هندی، ایتالیایی، فرانسوی، آمریکایی، اسپانیایی، تایلندی و غیره امتحان کنید. .، که منعکس کننده تنوع قومی امروز بریتانیا و همچنین سهولت مدرن سفر است. برخی حتی ادعا می‌کنند «کاری» یک غذای سنتی بریتانیایی است – اگرچه شباهت کمی به کاری‌های موجود در هند دارد!

پس غذاهای بریتانیایی چیست؟ رست بیف و پودینگ یورکشایر، استیک و کیدنی پای، تریفل – اینها غذاهایی هستند که همه آنها را با بریتانیا مرتبط می دانند. اما مانند کشور بریتانیا که دائماً در حال تغییر و تحول است، غذاهای بریتانیا نیز همینطور است، و در حالی که امروزه این غذاها "به طور سنتی بریتانیایی" هستند، در آینده شاید غذاهایی مانند بریتیش کاری به آنها بپیوندند!

یک غذای کاری نسبتاً اشتها آور! نویسنده: stu_spivack. تحت مجوز Creative Commons Attribution-Share Alike 2.0 Generic.