بر خلاف تهاجم آنها به انگلستان، نفوذ نورمن ها به ولز پس از سال 1066 بسیار تدریجی انجام شد.

پادشاه جدید انگلستان، ویلیام اول ("فاتح") به سرعت پادشاهی انگلیسی خود را با ایجاد ارلدوم ها در امتداد تضمین کرد. مرزهای انگلیس و ولز در هرفورد، شروزبری و چستر. اما دیری نگذشت که اربابان جدید نورمن شروع به گسترش سرزمین های خود به سمت غرب به ولز کردند.

خود ویلیام یک اکسپدیشن نظامی در سراسر ولز جنوبی به سنت دیوید را در سال 1081 رهبری کرد و گفته می شود که آن را تأسیس کرده است. کاردیف در راه است. در طول دهه‌های 1080 و 1090، نورمن‌ها به مناطقی از ولز نفوذ کردند و پمبروک و دره گلامورگان را در جنوب ولز فتح کردند و ساکن کردند. پادشاه انگلستان هنری اول، کوچکترین پسر ویلیام، سکونتگاه نورمن ها در مقیاس بزرگ را در ولز جنوبی تشویق کرد و اولین قلعه سلطنتی را در کارمارتن در سال 1109 ساخت. پس از مرگ شاه هنری اول در سال 1135، در خانواده (سلطنتی انگلیسی) نزاع رخ داد. ولز در سال 1194. لولین و ارتشش انگلیسی ها را از شمال ولز در سال 1212 بیرون راندند. او که به این راضی نبود، روند فتح را معکوس کرد و شهر انگلیسی شروزبری را در سال 1215 تصرف کرد. در طول سلطنت طولانی اما بدون صلح خود. تا 1240،لولین در برابر چندین تلاش برای تهاجم مجدد ارتش های انگلیسی که توسط پادشاه وقت انگلیس، هنری سوم فرستاده شده بود، مقاومت کرد. پس از مرگ لولین، پسرش دافید، شاهزاده ولز از 1240-1246، و سپس نوه او، لولین دوم اپ گرافید از سال 1246 جانشین وی شد.

واقعاً خبر بد برای ولز در سال 1272 اتفاق افتاد، زمانی که پس از مرگ شاه هنری سوم، پسرش ادوارد اول پادشاه جدید انگلستان شد. اکنون به نظر می رسد که ادوارد نسبت به همه سلت ها به طور کلی، و به طور خاص Llewelyn ap Gruffydd بیزار بوده است. ادوارد از طریق سه لشکرکشی بزرگ و در مقیاسی که می‌دانست ولزی‌ها نمی‌توانند به آن امیدوار باشند به فتح ولز دست یافت.

اولین تهاجم در سال 1277 شامل یک ارتش عظیم انگلیسی همراه با سواره‌نظامیان مسلح به‌شدت بود که به‌همراه پیشروی کردند. ساحل شمالی ولز حمایت لولین در مقایسه محدود بود و او مجبور شد شرایط صلح تحقیرآمیز ادواردز را بپذیرد. در سال 1282 ولزی ها به رهبری برادر لولین، دافید، به شورش علیه انگلیسی ها در شمال شرقی ولز تحریک شدند. ادوارد با تهاجم بیشتر پاسخ داد، این بار لولین در نبرد پل ایرفون در 11 دسامبر 1282 کشته شد. برادر لولین، دافید، مقاومت ولز را تا سال بعد ادامه داد. او آشکارا فاقد کاریزمای برادرش بود، زیرا هموطنان خود او را در ژوئن 1283 به ادوارد تحویل دادند. او بعداً محاکمه شد واجرا شده. سلسله های حاکم ولز در حال نابودی بودند و ولز عملاً به مستعمره انگلیس تبدیل شد. با ساخت برخی از بهترین و باشکوه ترین قلعه های اروپا مشخص شده است. وسعت ساختمان ها این بود که هیچ شکی در ذهن ولزی ها باقی نگذاشته بود که حاکمان جدیدشان چه کسانی بودند. قلعه‌های Flint، Rhuddlan، Builth و Aberystwyth همگی پس از تهاجم اول ساخته شدند. پس از تهاجم دوم، ساختمان قلعه های کانوی، کرنارفون و هارلچ با دقت بیشتری از منطقه اسنودونیا محافظت می کرد. پس از شورش ولز علیه ظلم و ستم انگلیسی در سال 1294، قلعه بوماریس برای محافظت از جزیره آنگلسی ساخته شد.

ماسون ها از ساووی، زیر نظر استاد میسون جیمز از سنت جورج، مسئول طراحی و جزئیات بودند. این قلعه های بزرگ یکی از بزرگ‌ترین آنها، کرنارفون است که طرح دیوارهای قدرتمند قسطنطنیه را منعکس می‌کند، شاید به نوعی قدرت یک پادشاه قرون وسطایی مدرن را با یک امپراتور روم باستان پیوند دهد.