In tegenstelling tot hun invasie in Engeland, vond de Normandische penetratie in Wales zeer geleidelijk plaats na 1066.

De nieuwe koning van Engeland, Willem I ('De Veroveraar') stelde zijn Engelse koninkrijk snel veilig door graafschappen op te richten langs de Anglo-Welshe grenzen bij Hereford, Shrewsbury en Chester. Maar het duurde niet lang voordat de nieuwe Normandische heren begonnen te kijken naar uitbreiding van hun land in westelijke richting naar Wales.

Willem zelf leidde in 1081 een militaire expeditie door Zuid-Wales naar St. David's en zou onderweg Cardiff hebben gesticht. In de jaren 1080 en 1090 drongen de Noormannen door in delen van Wales en veroverden en vestigden zich in Pembroke en de Vale of Glamorgan in Zuid-Wales. De Engelse koning Henry I, de jongste zoon van Willem, moedigde grootschalige Normandische vestiging in Zuid-Wales aan.De Welshe prinsen weigerden zich echter te onderwerpen en maakten van de gelegenheid gebruik om land terug te winnen van de Noormannen toen er 'in de (Engelse koninklijke) familie' vete ontstond na de dood van koning Hendrik I in 1135.

De Welsh waren echt verenigd toen Llewelyn Fawr (Llewelyn de Grote), werd Prins van Wales in 1194. Llewelyn en zijn legers verdreven de Engelsen uit Noord-Wales in 1212. Hiermee was hij niet tevreden, hij keerde de trend van het veroveren om en veroverde de Engelse stad Shrewsbury in 1215. Tijdens zijn lange maar vreedzame regeerperiode tot 1240 weerstond Llewelyn verschillende pogingen tot herinvasie door Engelse legers gestuurd door de toenmalige Engelse koning, Henry III. Na zijn dood werd Llewelyn opgevolgd doorzijn zoon Dafydd, Prins van Wales uit 1240-46, en daarna zijn kleinzoon, Llewelyn II ap Gruffydd uit 1246.

De echt Slecht nieuws voor Wales kwam er in 1272, toen na de dood van koning Hendrik III, zijn zoon Edward I de nieuwe koning van Engeland werd. Nu blijkt Edward een hekel te hebben gehad aan alle Kelten in het algemeen en Llewelyn ap Gruffydd in het bijzonder. Edward bereikte de verovering van Wales door middel van drie grote veldtochten en op een schaal waarvan hij wist dat de Welsh daar niet tegenop konden.

De eerste invasie in 1277 bestond uit een massaal Engels leger samen met zwaarbewapende ruiters die langs de kust van Noord-Wales oprukten. De steun van Llewelyn was in vergelijking beperkt en hij werd gedwongen de vernederende vredesvoorwaarden van Edwards te accepteren. In 1282 werden de Welsh, onder leiding van Llewelyns broer Dafydd, in Noordoost-Wales tot een opstand tegen de Engelsen aangezet. Edward reageerde met nog eeninvasie, deze keer werd Llewelyn gedood bij de slag van Irfon Bridge op 11 december 1282. Llewelyns broer Dafydd zette het Welshe verzet voort tot in het volgende jaar. Hij miste duidelijk het charisma van zijn broer, want zijn eigen landgenoten leverden hem in juni 1283 uit aan Edward. Hij werd later berecht en geëxecuteerd. De Welshe heersende dynastieën lagen aan flarden en Wales werd vrijweleen Engelse kolonie.

Kasteel van Harlech

Elk van Edwards veldtochten werd gemarkeerd door de bouw van enkele van Europa's mooiste en grootste kastelen. De schaal van de gebouwen moest geen twijfel laten bestaan bij de Welsh over wie hun nieuwe heersers waren. Flint, Rhuddlan, Builth en Aberystwyth kastelen werden allemaal gebouwd na de eerste invasie. Na de tweede invasie kwam de bouw van de kastelen Conwy, Caernarfon en Harlech meer in de buurt van hun nieuwe heersers.Na een Welshe opstand tegen de Engelse onderdrukking in 1294 werd Beaumaris Castle gebouwd om het eiland Anglesey veilig te stellen.

Vrijmetselaars uit Savoye, onder het toeziend oog van Meester Vrijmetselaar James of St. George waren verantwoordelijk voor het ontwerp en de details van deze grootse kastelen. Een van de grootse is Caernarfon, dat het ontwerp van de machtige muren van Constantinopel weerspiegelt, misschien op de een of andere manier de macht van een moderne middeleeuwse koning in steen verbindend met die van een oude Romeinse keizer.