Podążając śladami swojego starszego przyrodniego brata, króla Athelstana, Edmund był zobowiązany do roli króla, gdy jego brat zmarł, pozostawiając osiemnastolatkowi przejęcie steru i nadzorowanie tego rozległego i rozległego królestwa anglosaskiego.

Chociaż był jeszcze w młodości, miał już doświadczenie wojskowe, z którego najważniejszym był jego udział w bitwie pod Brunanburh, gdzie walczył u boku Athelstana i udało mu się stłumić zbuntowane siły szkockie i wikingów.

Król Edmund I

Edmund stanął jednak teraz przed jeszcze większym wyzwaniem, aby utrzymać władzę, którą umocnił jego brat i zachować pozycję władcy panującego nad Anglią.

Tak gigantyczne zadanie nie było pozbawione wyzwań, ponieważ różne grupy buntowników mogły zakłócić kruchą równowagę sił w królestwie.

Pierwszym, który rzucił takie wyzwanie supremacji króla Edmunda, był Olaf Guthfrithson, wiking król Dublina, który wykorzystał śmierć Athelstana jako okazję do odzyskania miasta York z pomocą Wulfstana, arcybiskupa Yorku. Guthfrithson nie poprzestał na zdobyciu Yorku, ale rozszerzył panowanie wikingów, najeżdżając północno-wschodnią Mercję i szturmując Tamworth.

W odpowiedzi Edmund zebrał swoją armię, która spotkała się z siłami króla Wikingów w Leicester podczas jego podróży powrotnej na północ. Na szczęście interwencja arcybiskupa Wulfstana i arcybiskupa Canterbury zapobiegła zaangażowaniu militarnemu i raczej rozwiązała różnice między dwoma przywódcami poprzez traktat.

Taki traktat okazał się poważną porażką dla króla Edmunda, który został zmuszony do oddania pięciu dzielnic Lincoln, Leicester, Nottingham, Stamford i Derby wodzowi Wikingów, Guthfrithsonowi. Takie odwrócenie losów byłoby nie tylko przeszkodą militarną, ale także demoralizującym ciosem dla Edmunda, który chciał zachować dominację, którą zapewnił mu jego starszy brat.

Jednak nie wszystkie nadzieje zostały utracone, ponieważ część traktatu zawierała również zastrzeżenie, że gdy pierwszy z dwóch przywódców umrze, ocalały odziedziczy cały kraj, a tym samym zostanie królem Anglii.

Na razie jednak Olaf pozostał pod kontrolą północnych posiadłości i przystąpił do produkcji monet wikingów w Yorku.

Srebrny młotkowany grosz Anlafa (Olafa) Guthfrithssona z ok. 939-941 r. n.e.

The Portable Antiquities Scheme/ The Trustees of the British Museum, na licencji Creative Commons Attribution-Share Alike 2.0 Generic.

To powiedziawszy, na szczęście dla Edmunda to poważne niepowodzenie w dynastii jego rodziny okazało się tymczasowe, ponieważ Olaf zmarł niedługo potem w 941 roku, Edmund był w stanie odzyskać Pięć Gmin.

Jego odzyskanie terytorium okazało się znaczącym momentem, który został uczczony wierszem udokumentowanym w Kronice anglosaskiej.

Do 944 r. król Edmund odzyskał terytorium utracone na początku swojego panowania, a tym samym odzyskał kontrolę nad Anglią. Podczas gdy zagrożenie ze strony Wikingów zostało stłumione przez wypędzenie ich przywódców z Yorku, on, podobnie jak jego brat przed nim, przekaże królestwo wciąż stojące w obliczu wyzwań, które Wikingowie nadal stanowili dla królestwa Saksonii.

Edmund musiał mieć oko na wszystkie swoje posiadłości, ponieważ nie tylko utrzymywał supremację w Anglii, ale groźby sojuszy wikingów zarówno w Walii, jak i Szkocji mogły okazać się zagrożeniem dla jego władzy królewskiej.

W Walii Edmundowi początkowo zagrażał Idwal Foel, król Gwynedd, który chciał chwycić za broń przeciwko niemu: jednak w 942 r. zginął w bitwie przeciwko ludziom Edmunda. Na szczęście dla Edmunda, przejęcie władzy przez Hywela Dda oznaczało okres większej stabilności, ponieważ sprzymierzył się on z Koroną Angielską, aby zdobyć więcej władzy w Walii. W rezultacie Edmund mógł utrzymać swoją pozycję jakowładca królów Walii.

Jednak dalej na północ, Strathclyde zdawało się zawrzeć sojusz z Wikingami, a jego przywódca, Dunmail, poparł króla Olafa. W odpowiedzi Edmund wysłał swoje siły, które składały się zarówno z angielskich, jak i walijskich wojowników, do Stratchclyde i podbił je. Niedługo potem obszar ten został scedowany na króla Malcolma I ze Szkocji w ramach traktatu pokojowego, który zapewnił również wsparcie wojskowe.

Król Szkocji Malcolm I

W międzyczasie Dunmail zginął na polu bitwy, a Cumbria została wchłonięta przez szkocki tron.

Gdy stosunki na Wyspach Brytyjskich osiągnęły pewnego rodzaju równowagę i stabilność zapewnioną przez odzyskanie pięciu utraconych gmin, Edmund znalazł również czas na utrzymanie dobrych stosunków z sąsiadami w Europie.

Kontakty Edmunda z jego odpowiednikami w Europie zostały dodatkowo wzmocnione przez małżeństwa jego sióstr z członkami rodziny królewskiej i szlachty na kontynencie. Powiązania te obejmowały jego siostrzeńca, króla Francji Ludwika IV, który był synem przyrodniej siostry Edmunda Eadgifu i jej męża Karola Prostego z Francji, podczas gdy innym szwagrem Edmunda był Otton I, król Wschodniej Francji.

Edmund odegrał później ważną rolę w przywróceniu swojego siostrzeńca na francuski tron, po tym jak Ludwik poprosił o pomoc swojego wuja, gdy był zagrożony przez duńskiego księcia Haralda.

Harald później przekazał Ludwika Hugonowi Wielkiemu, księciu Franków, który trzymał go w niewoli, zmuszając Edmunda i Ottona do interwencji.

Matka Ludwika, Eadgifu, skontaktowała się zarówno ze swoim bratem, jak i szwagrem, aby poprosić ich o pomoc w uwolnieniu Ludwika. Edmund w odpowiedzi wysłał posłańców grożących Hugh, co doprowadziło do porozumienia wymuszającego uwolnienie Ludwika i jego przywrócenie jako króla Francji.

W międzyczasie w Anglii Edmund starał się kontynuować spuściznę administracyjną, prawną i edukacyjną, którą pozostawił po sobie jego brat Athelstan. Obejmowało to odrodzenie łaciny, a także znaczny wzrost produkcji walijskich książek, co doprowadziło do rozkwitu działalności akademickiej pod rządami Edmunda.

Co więcej, angielska reforma benedyktyńska, główna siła religijna, poczyniła postępy podczas jego panowania. W drodze do Szkocji Edmund odwiedził sanktuarium św. Cuthberta i przekazał dary jako wyraz szacunku. Ponadto w tym czasie więcej kobiet ze środowisk arystokratycznych zwróciło się ku życiu poświęconemu religii: w tym Wynflaed, matka pierwszej żony Edmunda.

W życiu prywatnym Edmund ożenił się dwukrotnie; najpierw z Aelgifu z Shaftesbury, z którą miał troje dzieci, dwóch chłopców i dziewczynkę. Dwaj synowie, Eadwig i Edgar, mieli odziedziczyć tron, chociaż po jego śmierci byli zbyt młodzi, by dziedziczyć, a jego następcą został jego młodszy brat Eadred.

Znaczną część krótkich rządów Edmunda pochłonęło zagrożenie ze strony Wikingów, które nadal dominowało rządy kolejnych królów.

W ciągu sześciu lat sprawowania władzy Edmund dołożył wszelkich starań, by utrzymać spuściznę terytorialną, dyplomatyczną i administracyjną pozostawioną przez brata.

Niestety jego wysiłki miały zostać ograniczone, gdy w święto św. Augustyna w maju 946 r. został zadźgany na śmierć w bójce w Pucklechurch w Gloucester.

Gdy jego rządy zostały tragicznie skrócone, a synowie byli zbyt młodzi, by je odziedziczyć, tron przeszedł na jego młodszego brata Eadreda, innego anglosaskiego króla, który, podobnie jak jego brat przed nim, poświęcił się obronie i ekspansji swoich saskich ziem przed pogańskimi siłami Wikingów.

Jessica Brain jest niezależną pisarką specjalizującą się w historii. Mieszka w Kent i jest miłośniczką wszystkiego, co historyczne.