In de voetsporen van zijn oudere halfbroer, koning Athelstan, was Edmund voorbestemd om koning te worden toen zijn broer overleed en de achttienjarige het roer overnam en toezicht moest houden op het inmiddels uitgestrekte Angelsaksische koninkrijk.

Hoewel hij nog jong was, had hij het voordeel van militaire ervaring. De belangrijkste daarvan was zijn betrokkenheid bij de Slag bij Brunanburh, waar hij aan de zijde van Athelstan had gevochten en erin slaagde de rebellerende Schotse en Vikingtroepen te onderdrukken.

Koning Edmund I

Edmund stond nu echter voor een nog grotere uitdaging, namelijk de macht behouden die zijn broer had geconsolideerd en de positie van de overheersende koning over Engeland behouden.

Zo'n gigantische taak was niet zonder uitdagingen, want verschillende groepen rebellen konden het fragiele machtsevenwicht binnen het koninkrijk verstoren.

De eerste die een dergelijke uitdaging aanging tegen de heerschappij van koning Edmund was Olaf Guthfrithson, de Vikingkoning van Dublin die de dood van Athelstan aangreep om de stad York terug te veroveren met de hulp van Wulfstan, de aartsbisschop van York. Guthfrithson was niet tevreden met de verovering van York, maar breidde de heerschappij van de Vikingen uit door het noordoosten van Mercia binnen te vallen en Tamworth te bestormen.

In reactie hierop verzamelde Edmund zijn leger en ontmoette de troepen van de Vikingkoning in Leicester toen hij terugreisde naar het noorden. Gelukkig werd door tussenkomst van aartsbisschop Wulfstan en de aartsbisschop van Canterbury een militair gevecht voorkomen en werden de geschillen tussen de twee leiders bijgelegd in een verdrag.

Zo'n verdrag bleek een grote tegenslag voor koning Edmund, die gedwongen werd de vijf gemeenten Lincoln, Leicester, Nottingham, Stamford en Derby af te staan aan de leider van de Vikingen, Guthfrithson. Zo'n ommekeer zou niet alleen een militaire hindernis zijn geweest, maar ook een demoraliserende klap voor Edmund, die de heerschappij wilde behouden die zijn oudere broer had verworven.

Maar niet alle hoop was verloren, want een deel van het verdrag bevatte ook het voorbehoud dat wanneer de eerste van de twee leiders zou sterven, de overlevende het hele land zou erven en zo koning van Engeland zou worden.

Voorlopig bleef Olaf echter de baas over zijn noordelijke bezittingen en liet hij Vikingmunten maken in York.

Zilveren gehamerde stuiver van Anlaf (olaf) Guthfrithsson uit ca. 939-941 na Chr.

The Portable Antiquities Scheme/ The Trustees of the British Museum. Licentie onder de Creative Commons Naamsvermelding-Gelijk delen 2.0 Generieke licentie.

Gelukkig voor Edmund bleek deze grote tegenslag voor de dynastie van zijn familie tijdelijk te zijn, want Olaf overleed niet lang daarna in 941 en Edmund kon de Vijf Gemeenten weer in bezit nemen.

Zijn herovering van het territorium bleek een belangrijk moment dat werd gevierd met een gedicht dat in de Angelsaksische kroniek werd gedocumenteerd.

In 944 had koning Edmund het gebied dat hij aan het begin van zijn heerschappij was kwijtgeraakt heroverd en daarmee de controle over Engeland heroverd. Hoewel de dreiging van de Vikingen was onderdrukt door de leiders uit York te verdrijven, zou hij, net als zijn broer voor hem, een koninkrijk doorgeven dat nog steeds te kampen had met de uitdagingen die de Vikingen bleven vormen voor het Saksische koninkrijk.

Edmund moest al zijn bezittingen goed in de gaten houden, want hij handhaafde niet alleen de suprematie in Engeland, maar de dreiging van Vikingallianties in Wales en Schotland kon een risico vormen voor zijn koningschap.

In Wales werd Edmund aanvankelijk bedreigd door Idwal Foel, koning van Gwynedd, die de wapens tegen hem wilde opnemen: in 942 sneuvelde hij echter in de strijd tegen Edmunds mannen. Gelukkig voor Edmund markeerde de machtsovername door Hywel Dda een periode van meer stabiliteit, want hij had zich verbonden met de Engelse kroon om meer macht voor zichzelf te krijgen in Wales. Daardoor kon Edmund zijn positie als koning van Wales behouden.opperheer van de koningen van Wales.

Verder naar het noorden bleek Strathclyde echter een verbond te vormen met de Vikingen, waarvan de leider, Dunmail, koning Olaf steunde. Als reactie hierop marcheerde Edmund zijn troepen, die bestonden uit zowel Engelse als Welshe strijders, naar Stratchclyde en veroverde het. Niet lang daarna werd het gebied afgestaan aan koning Malcolm I van Schotland als onderdeel van een vredesverdrag dat ook militaire steun verzekerde.

Koning Malcolm I van Schotland

Ondertussen werd Dunmail gedood op het slagveld en zo werd Cumbria opgenomen in de Schotse troon.

Nu de verhoudingen op de Britse eilanden een soort evenwicht hadden bereikt en de herovering van de vijf verloren boroughs voor stabiliteit had gezorgd, vond Edmund ook de tijd om goede relaties te onderhouden met zijn buren in Europa.

Verder weg werden Edmunds contacten met zijn tegenhangers in Europa verder versterkt door de huwelijken van zijn zussen met leden van het koningshuis en de adel op het continent. Tot deze connecties behoorde zijn neef, koning Lodewijk IV van Frankrijk, die de zoon was van Edmunds halfzus Eadgifu en haar man Karel de Eenvoudige van Frankrijk, terwijl Edmunds andere zwager Otto I was, koning van Oost-Frankrijk.

Edmund zou later een belangrijke rol spelen bij het herstel van zijn neef op de Franse troon, nadat Lodewijk de hulp van zijn oom had ingeroepen toen hij werd bedreigd door de Deense prins Harald.

Harald overhandigde Lodewijk later aan Hugh de Grote, hertog van de Franken, die hem gevangen hield en zowel Edmund als Otto dwong om in te grijpen.

Louis' moeder Eadgifu had contact opgenomen met haar broer en zwager om hen om hulp te vragen bij het verkrijgen van Louis' vrijlating. Edmund stuurde in antwoord daarop boodschappers om Hugh te bedreigen, wat zou leiden tot een akkoord over de vrijlating van Louis en zijn herstel als koning van Frankrijk.

Ondertussen probeerde Edmund in Engeland veel van de bestuurlijke, juridische en educatieve erfenis die zijn broer Athelstan had achtergelaten voort te zetten. Dit omvatte de heropleving van het Latijn en een opmerkelijke toename van de Welshe boekproductie, wat leidde tot een bloei van de academische activiteit onder Edmunds heerschappij.

Bovendien boekte de Engelse Benedictijnse Hervorming, de belangrijkste religieuze kracht, vooruitgang tijdens zijn koningschap. Op weg naar Schotland bezocht Edmund met name het heiligdom van Sint Cuthbert en gaf geschenken als teken van respect. Bovendien wendden in deze tijd meer vrouwen van adellijke afkomst zich tot een leven gewijd aan religie: dit gold ook voor Wynflaed, de moeder van Edmunds eerste vrouw.

In zijn privéleven trouwde Edmund twee keer; eerst met Aelgifu van Shaftesbury, met wie hij drie kinderen kreeg, twee jongens en een meisje. De twee zonen, Eadwig en Edgar waren voorbestemd om de troon te erven, hoewel ze bij zijn dood te jong waren om te erven en hij dus zou worden opgevolgd door zijn jongere broer Eadred.

Een groot deel van Edmunds korte heerschappij werd in beslag genomen door de dreiging van de Vikingen die de heerschappij van de daaropvolgende koningen bleven domineren.

Tijdens zijn zes jaar als monarch deed Edmund zijn uiterste best om de territoriale, diplomatieke en administratieve erfenis die zijn broer had achtergelaten, te behouden.

Helaas werden zijn inspanningen beknot toen hij op het feest van Sint Augustinus in mei 946 werd doodgestoken tijdens een vechtpartij in Pucklechurch in Gloucester.

Zijn heerschappij werd tragisch ingekort en zijn zonen waren te jong om te erven. De troon ging over naar zijn jongere broer Eadred, een andere Angelsaksische koning die zich, net als zijn broers voor hem, zou wijden aan het verdedigen en uitbreiden van zijn Saksische land tegen de heidense Vikingmacht.

Jessica Brain is een freelance schrijfster gespecialiseerd in geschiedenis. Ze woont in Kent en is een liefhebber van alles wat met geschiedenis te maken heeft.