Op 23 november 955 erfde Eadwig de Angelsaksische troon en daarmee ook de verantwoordelijkheid om zijn positie te handhaven tegen dreigingen.

Terwijl zijn voorouders te maken kregen met voortdurende invallen van de Vikingen, was zijn heerschappij relatief onaangetast door het Grote Heidense Leger.

Koning Eadwig liet, in tegenstelling tot zijn jongere broer Edgar de Vredelievende, niet zo'n goede staat van dienst achter op het gebied van middeleeuws koningschap. Na een korte regeerperiode van vier jaar, die werd onderbroken door een verdeling van het koninkrijk tussen hemzelf en zijn broer, overleed Eadwig en liet een erfenis van breuk en instabiliteit achter.

Eadwig werd rond 940 geboren als oudste zoon van koning Edmund I en was voorbestemd om de troon te erven. Hij was de oudste van drie kinderen uit de verbintenis tussen koning Edmund I en zijn eerste vrouw, Aelgifu van Shaftesbury. Toen hij en zijn broers en zussen nog heel jong waren, overleed hun vader. Edmunds dood door toedoen van een vogelvrij verklaarde in Gloucestershire in mei 946 leidde ertoe dat Edmunds jongere broerEadred volgde de troon op, omdat alle kinderen te jong waren om te regeren.

De regering van koning Eadred duurde een decennium, maar hij leed aan een slechte gezondheid en stierf begin 30. Hij liet de troon na aan zijn jonge neef Eadwig in 955, toen hij pas vijftien jaar oud was.

Bijna meteen kreeg Eadwig een nogal ongewenste reputatie, vooral onder de adviseurs die dicht bij de kroon stonden, zoals de toekomstige St Dunstan, abt van Glastonbury.

Op vijftienjarige leeftijd stond hij bekend als een aantrekkelijke jonge royal en bij zijn kroning in 956 in Kingston upon Thames ontwikkelde hij al snel een onaantrekkelijk personage.

Naar verluidt verliet hij tijdens zijn feest de raadszaal om zich te vermaken met de charmes van een vrouw. Toen Dunstan zijn afwezigheid bemerkte, ging hij op zoek naar de koning en trof hem aan in het gezelschap van een moeder en dochter.

Dergelijke activiteiten waren niet alleen in strijd met het koninklijke protocol, maar droegen ook bij aan het imago van Eadwig als een onverantwoordelijke koning. Bovendien was het schisma dat door zijn acties ontstond zo groot dat de relatie tussen Eadwig en Dunstan onherroepelijk beschadigd zou raken en de rest van zijn tijd als koning vol spanningen zou blijven zitten.

Veel van de problemen van Eadwig waren het gevolg van de machtige mensen die ten tijde van koning Eadred veel macht hadden aan het hof. Dit waren onder andere zijn grootmoeder Eadgifu, aartsbisschop Oda, Dunstan en Aethelstan, Ealdorman van East Anglia, die in die tijd vaak de half-koning werd genoemd, waarmee zijn macht werd aangeduid. Met zoveel belangrijke facties in het koninklijke hof dat hij erfde, was eenDe jonge tiener Eadwig maakte al snel onderscheid tussen de heerschappij van zijn oom en die van hemzelf.

Toen Eadwig ten tonele verscheen, wilde hij het koninklijk hof herijken om zijn onafhankelijkheid te bevestigen en zich te distantiëren van de verschillende partijen aan het hof die meer continuïteit zochten met het bewind van koning Eadred.

Om zijn onafhankelijkheid uit te roepen verminderde hij de macht van de mensen om hem heen, waaronder Eadgifu, zijn grootmoeder, door haar van haar bezittingen te beroven. Hetzelfde gebeurde met Aethelstan, half-koning die zijn gezag zag afnemen.

Door nieuwe benoemingen te doen en de invloed van de oudere orde te verminderen, hoopte hij meer autoriteit en controle te krijgen.

Dit gold ook voor zijn bruidskeuze, want Aelgifu, de jongere vrouw die betrokken was bij zijn controversiële ontmoeting tijdens zijn kroningsceremonie, werd gekozen door Eadwig. Deze keuze zou gevolgen hebben, want de kerk keurde de verbintenis af, met als reden dat de twee personen in feite familie van elkaar waren, omdat ze een nicht was. Bovendien wilde Aelgifu's moeder, Aethelgifu, haar niet zien...dochters vooruitzichten geruïneerd door de veroordeling van de kerk en zette Eadwig onder druk om Dunstan uit zijn positie te zetten.

Toen Dunstan vervolgens naar Vlaanderen werd verbannen, bleef Eadwig berucht om de manier waarop hij met de kerk omging, iets wat nog jarenlang het verhaal van zijn heerschappij zou bepalen.

Met nog meer belangrijke leden van de kerk die vervreemd waren van de koning, werden deze breuken in de relaties gapende kloven en leidden er uiteindelijk toe dat Mercia en Northumbria in 957 trouw zwoeren aan zijn populairdere jongere broer, Edgar.

Edgars reputatie was met zijn veertien jaar al beter dan die van zijn broer en de steun die hij kreeg, leidde dan ook concreet tot de opsplitsing van het koninkrijk.

Hoewel koning Eadwig de rechtmatige koning was, kreeg zijn jonge broer Edgar de controle over het noorden terwijl Eadwig Wessex en Kent behield om verdere onenigheid en chaos tijdens zijn korte regeerperiode te voorkomen.

De loyaliteit werd verdeeld langs geografische grenzen die werden afgebakend door de rivier de Theems.

Hoewel de precieze oorsprong van deze overeenkomst onbekend is, bleef de regeling bestaan tot Eadwigs dood twee jaar later.

Slechts een jaar nadat zijn koninkrijk was verdeeld, slaagde Oda, de aartsbisschop van Canterbury erin om Eadwig te scheiden van zijn controversiële keuze van bruid, Aelgifu. Hij zou nooit hertrouwen en slechts een jaar na deze regeling en nog steeds een tiener, overleed Eadwig.

Op 1 oktober 959 markeerde de dood van Eadwig het einde van een korte en controversiële regeerperiode die werd gekenmerkt door instabiliteit en onenigheid.

Hij werd vervolgens begraven in Winchester terwijl zijn jongere broer koning Edgar werd, later bekend als "de Vreedzame", die een nieuw tijdperk van stabiel leiderschap inluidde en de tumultueuze regering van zijn oudere broer overschaduwde.

Jessica Brain is een freelance schrijfster gespecialiseerd in geschiedenis. Ze woont in Kent en is een liefhebber van alles wat met geschiedenis te maken heeft.