Wilhelm III urodził się 4 listopada 1650 r. Z pochodzenia Holender, należący do Domu Orańskiego, później panował jako król Anglii, Szkocji i Irlandii aż do swojej śmierci w 1702 r.

Panowanie Wilhelma przypadło na niepewny okres w Europie, kiedy podziały religijne zdominowały stosunki międzynarodowe. Wilhelm stał się ważną postacią protestancką; Zakon Orański w Irlandii Północnej nosi jego imię. Jego zwycięstwo w bitwie pod Boyne 12 lipca jest nadal obchodzone przez wielu w Irlandii Północnej, Kanadzie i części Szkocji.

Bitwa pod Boyne, autor: Jan van Huchtenburg

Historia Williama rozpoczyna się w Republice Holenderskiej. Urodzony w listopadzie w Hadze był jedynym dzieckiem Wilhelma II, księcia Oranii i jego żony Marii, która była również najstarszą córką króla Anglii, Szkocji i Irlandii Karola I. Niestety ojciec Williama, książę, zmarł dwa tygodnie przed jego narodzinami, w wyniku czego od urodzenia przyjął tytuł księcia Oranii.

Jako dorastający młodzieniec otrzymywał korepetycje od różnych guwernantek, a później codziennie otrzymywał lekcje od kalwińskiego kaznodziei Cornelisa Triglanda. Lekcje te poinstruowały go o przeznaczeniu, które musi wypełnić jako część Boskiej Opatrzności. William urodził się w rodzinie królewskiej i miał do spełnienia pewną rolę.

Kiedy William miał zaledwie 10 lat, jego matka zmarła na ospę podczas wizyty u brata w Anglii. W swoim testamencie Maria życzyła sobie, aby jej brat Karol II zajął się interesami Williama. Okazało się to kwestią sporną, ponieważ jego ogólne wykształcenie i wychowanie zostało zakwestionowane przez tych, którzy wspierali dynastię i innych w Holandii, którzy popierali bardziej republikański system.

W następnych latach Anglicy i Holendrzy nadal walczyli o wpływy nad młodym królem, aż do momentu, w którym podczas drugiej wojny angielsko-holenderskiej jednym z warunków pokoju była poprawa pozycji Williama, zgodnie z żądaniem jego wuja Karola II w Anglii.

Dla młodego Wilhelma z powrotem w Holandii, uczył się być przebiegłym autokratą, uprawnionym do rządzenia. Jego role były dwojakie; przywódca Domu Orańskiego i stadtholder, holenderskie słowo odnoszące się do głowy państwa Republiki Holenderskiej.

Początkowo okazało się to trudne ze względu na traktat westminsterski, który zakończył pierwszą wojnę angielsko-holenderską. W traktacie tym Oliver Cromwell zażądał uchwalenia Aktu Odosobnienia, zabraniającego Holandii mianowania członka królewskiego Domu Orańskiego na stanowisko stadtholdera. Jednak wpływ restauracji Anglii oznaczał, że akt został unieważniony, umożliwiając Wilhelmowi ponowną próbę przejęcia władzy.Jego pierwsze próby okazały się jednak bezowocne.

Wilhelm Orański, autor: Johannes Voorhout

Zanim William skończył osiemnaście lat, Partia Oranżystów podjęła wspólne wysiłki, aby zapewnić mu rolę stadtholdera i kapitana generalnego, podczas gdy przywódca Partii Stanów, De Witt, zezwolił na edykt, który deklarował, że te dwie role nigdy nie mogą być pełnione przez tę samą osobę w żadnej prowincji. Niemniej jednak De Witt nie był w stanie stłumić dojścia Williama do władzy, zwłaszcza gdy stał się onczłonek Rady Stanu.

W międzyczasie po drugiej stronie wody narastał konflikt międzynarodowy, a Karol zawarł porozumienie ze swoimi francuskimi sojusznikami w sprawie rychłego ataku na Republikę. Zagrożenie to zmusiło tych w Holandii, którzy byli oporni wobec władzy Wilhelma, do ustępstw i pozwoliło mu przejąć rolę generała stanów na lato.

Rok 1672 dla wielu mieszkańców Republiki Holenderskiej okazał się druzgocący, tak bardzo, że stał się znany jako "Rok Katastrofy". Było to w dużej mierze spowodowane wojną francusko-holenderską i trzecią wojną angielsko-holenderską, w wyniku której kraj został najechany przez Francję wraz z jej sojusznikami, do których w tym czasie należały Anglia, Kolonia i Münster. Inwazja miała ogromny wpływ na Holendrów, którzy byli przerażeniobecność francuskiej armii w sercu ich ukochanej Republiki.

W rezultacie wielu odwróciło się od De Witta i powitało Wilhelma jako stadtholdera 9 lipca tego samego roku. Miesiąc później Wilhelm opublikował list od Karola, w którym wykazał, że król angielski wywołał wojnę z powodu agresji De Witta i jego ludzi. De Witt i jego brat Cornelis zostali śmiertelnie zaatakowani i zamordowani przez cywilną milicję lojalną wobec króla.Pozwoliło to Williamowi na wprowadzenie własnych zwolenników jako regentów. Jego udział w linczu nigdy nie został w pełni ustalony, ale jego reputacja została nieco nadszarpnięta przez przemoc i barbarzyństwo użyte tego dnia.

Mając teraz silną pozycję, Wilhelm przejął kontrolę i kontynuował walkę z zagrożeniem ze strony Anglików i Francuzów. W 1677 r. próbował, za pomocą środków dyplomatycznych, poprawić swoją pozycję poprzez małżeństwo z Marią, córką księcia Yorku, który później został królem Jakubem II. Było to posunięcie taktyczne, które, jak przewidywał, pozwoliłoby mu w przyszłości przejąć królestwa Karola i zarównowpłynąć i przekierować zdominowaną przez Francuzów politykę monarchii angielskiej na bardziej korzystną pozycję Holandii.

Rok później ogłoszono pokój z Francją, jednak Wilhelm nadal utrzymywał nieufną opinię o Francuzach, dołączając do innych antyfrancuskich sojuszy, w szczególności do Ligi Stowarzyszenia.

W międzyczasie w Anglii pozostała bardziej paląca kwestia. W bezpośrednim wyniku małżeństwa Wilhelm wyłaniał się jako prawdopodobny kandydat do tronu angielskiego. Prawdopodobieństwo tego było silnie oparte na katolickiej wierze Jakuba. Wilhelm wystosował tajną prośbę do Karola, prosząc króla, aby uniemożliwił katolikowi zastąpienie go. Nie spotkało się to z dobrym przyjęciem.

Jakub II

Do 1685 r. na tronie zasiadał Jakub II, a Wilhelm desperacko szukał sposobów, aby go osłabić. Upomniał decyzję Jakuba, aby nie dołączać do antyfrancuskich stowarzyszeń w tym czasie, a w otwartym liście do angielskiej opinii publicznej skrytykował politykę tolerancji religijnej Jakuba. Doprowadziło to wielu do późniejszego sprzeciwu wobec polityki króla Jakuba po 1685 r., Szczególnie w kręgach politycznych ze względu na autentyczneobawy związane nie tylko z jego wiarą, ale także z jego bliskimi związkami z Francją.

Jakub II przeszedł na katolicyzm i poślubił katolicką księżniczkę z Włoch. W większości protestanckiej Anglii szybko rozprzestrzeniły się obawy, że jakikolwiek syn, który zastąpi tron, będzie rządził jako katolicki król. Do 1688 r. koła zostały wprawione w ruch i 30 czerwca grupa polityków, którzy stali się znani jako "Nieśmiertelna Siódemka", wysłała Wilhelmowi zaproszenie do inwazji. Wkrótce stało się to5 listopada 1688 r. William wylądował w południowo-zachodniej Anglii w Brixham. Towarzyszyła mu flota, która była zarówno imponująca, jak i znacznie większa niż ta, którą Anglicy napotkali podczas hiszpańskiej Armady.

Wilhelm III i Maria II, 1703 r.

"Chwalebna rewolucja", jak stała się znana, z powodzeniem doprowadziła do obalenia króla Jakuba II ze stanowiska, a Wilhelm pozwolił mu uciec z kraju, nie chcąc, aby został wykorzystany jako męczennik za sprawę katolicką.

2 stycznia 1689 r. Wilhelm zwołał Konwent Parlamentu, który większością głosów zdecydował, że tron jest nieobsadzony i bezpieczniej będzie pozwolić protestantowi przejąć tę rolę. Wilhelm z powodzeniem wstąpił na tron jako Wilhelm III z żoną Marią II, którzy panowali jako współwładcy aż do jej śmierci w grudniu 1694 r. Po śmierci Marii Wilhelm został jedynym władcą.i monarcha.

Jessica Brain jest niezależną pisarką specjalizującą się w historii. Mieszka w Kent i jest miłośniczką wszystkiego, co historyczne.