چارتیسم که پس از لایحه ای به نام منشور خلق که در ماه مه 1838 پیش نویس شد، نامگذاری شد، یک جنبش حق رأی طبقه کارگر بود که خواستار دموکراسی و اصلاحات بود.

کسانی که درگیر بودند، خود را به نمایندگی از بریتانیای صنعتی و کارگران می‌جنگیدند، بنابراین حمایت گسترده‌ای را از جوامع سراسر شمال انگلستان و همچنین در سراسر کشور، از جمله در دره‌های ولز، جلب کردند.

هدف ایجاد تغییر ملموس از طریق اصلاحات قانون اساسی بود که به بهترین وجه از طریق شش خواسته منشور خلق نوشته شده توسط ویلیام لاوت خلاصه می شود. این خواسته‌ها فراخوانی برای حق رای عمومی مردان و نیز رأی‌گیری مخفیانه و حوزه‌های انتخاباتی برابر بود، زیرا نابرابری‌های بین حوزه‌های انتخابیه آشکارا غیردموکراتیک بود. علاوه بر این، از نظر اصلاحات سیاسی، منشور مطالباتی را برای پارلمان های منتخب سالانه، پرداخت هزینه برای نمایندگان و همچنین لغو شرایط مالکیت فعلی که مورد نیاز بود، مطرح کرد.

خود جنبش به مدت دو دهه ادامه یافت و جوامعی را درگیر کرد. می خواستند با آنچه به عنوان نابرابری های ذاتی درون نظام سیاسی می دیدند مبارزه کنند. آنها این کار را عمدتاً از طریق مجاری مسالمت آمیز، غیرخشونت آمیز و رسمی، مانند طومارها و جلسات انجام دادند.

آغاز این جنبش را می توان به نمایندگی مردم پی گرفت قانون در سال 1832، که بیشتر به عنوان قانون شناخته می شودقانون اصلاحات این مصوبه ای بود که در مجلس تصویب شد و اولین گام های آزمایشی را در اصلاح نظام انتخاباتی برداشت. در اصلاحات خود شامل گسترش اعطای حق رای به مالکان کوچک، کشاورزان مستاجر و مغازه داران و همچنین کسانی بود که اجاره بیش از 10 پوند پرداخت می کردند.

چنین صلاحیت ها به طور اجتناب ناپذیری بخش وسیعی از کارگران را که این کار را نمی کردند، حذف می کرد. دارایی خود و در نتیجه تحریک برای تغییرات ملموس تر به وجود آمد.

در حالی که این اقدام به خودی خود منجر به گسترش امتیاز شد، بسیاری احساس کردند که به اندازه کافی انجام نشده است و اقدامات دولت ویگ فقط به نظر می رسد که آتش را بیگانه کرده و آتش را شعله ور می کند. از محرومان، به ویژه با ارائه اصلاحیه قانون فقرا در سال 1834.

با تصویب قانونی توسط دولت ارل گری، انگیزه چنین اصلاحاتی کاهش هزینه سیستم امداد فقیر در حال حاضر بود. و آن را با یک سیستم کارآمدتر مبتنی بر ایجاد خانه های کار جایگزین کنید. در این زمان بود که فقرا و بیکاران مجبور شدند وارد این سیستم خشن شوند که به خوبی توسط چارلز دیکنز در تفسیرهای اجتماعی خود توصیف شده است>

جای تعجب نیست که با خصومت زیادی مواجه شد و در نهایت این قانون نیاز به اصلاحات بیشتری داشت، به ویژه پس از رسوایی شرایط خانه کار آندوور.

با امواج رو به رشدمخالفت در اواخر دهه 1830، چارتیسم به عنوان یک جنبش شروع به شکل گیری کرد زیرا نیاز به حق رای جهانی مردان برای ایجاد تغییر ضروری تلقی می شد.

هزاران کارگر از سراسر کشور با این باور متحد شدند که حق رای دادن و اصلاحات سیاسی می تواند وسیله ای برای پایان دادن به بسیاری از بی عدالتی های اجتماعی روز باشد.

با توجه بیشتر جنبش و آرمان های آن، سنگرهایی در شمال انگلستان و همچنین میدلندز و دره ولز غالب بودند، با این حال همدردی با این هدف به جنوب نیز گسترش یافت، جایی که انجمن مردان کارگر لندن در سال 1836 توسط ویلیام لاوت و هنری هترینگتون تأسیس شد.

در همین حال، در ولز در همان سال، انجمن مردان کارگر کارمارتن به یک پلت فرم مهم برای رشد منطقه ای چارتیست تبدیل شد.

این جنبش که به زودی به مقیاس کامل تبدیل شد، از توزیع اطلاعات از طریق نشریات به منظور دستیابی به مخاطبان گسترده تر. به عنوان مثال، "نگهبان مرد بینوا" را در نظر بگیرید که توسط هنری هترینگتون ویرایش شد و در مورد مسائل مربوط به حق رای، حقوق مالکیت، قانون اصلاحات و موارد دیگر بحث کرد.

دیگر نشریات عبارتند از ستاره شمالی و تبلیغات عمومی لیدز، با تیراژ ستاره حدود 50000 که منعکس کننده محبوبیت جنبش و احساسات آن است.

نشریات در این زمینه حیاتی بودندانتشار اطلاعات، متحد کردن مردم در یک هدف مشترک و همچنین به دلیل عملی تر سازماندهی و تبلیغات جلسات، تضمین حضور گسترده.

در سال 1837، ویلیام لاوت که تنها یک سال قبل انجمن مردان کارگر لندن را تأسیس کرده بود. ، به شش نماینده مجلس و سایر کارگران پیوست تا یک کمیته تشکیل دهند. این گروه تا سال بعد منشور مردمی را منتشر خواهد کرد که شش منبع اصلی مورد علاقه را با محوریت اصل دادن به کارگران توانایی برای نفوذ، رأی دادن و مشارکت در قانونگذاری مشخص می کند.

تغییرات درخواست شده توسط خواسته های منشور خلق در سال 1838 به زودی مانیفست را به یکی از مشهورترین مانیفست های زمان خود تبدیل کرد. این همچنین تأثیری در متحد کردن عناصر ناهمگون گروه داشت به طوری که یک پیام واحد منسجم به همه می رسد.

این جنبشی بود که با نگرانی های ملموسی مانند نمایندگی سیاسی و بهبود اقتصادی متحد شده بود، همانطور که سخنران جوزف تأکید کرد. راینر استفنز هنگامی که چارتیسم را به عنوان "یک چاقو و چنگال، یک سوال نان و پنیر" توصیف کرد.

بعد از راه اندازی منشور خلق، جنبش با تقلید از ساختار پارلمان، کنوانسیون ملی را در لندن برگزار کرد. با اشاره به نمایندگان به عنوان MC (عضو کنوانسیون).

در پایان، چارتیست ها توانستند 1.3 میلیون امضا را برای ارائه به مجلس عوام به دست آورند، هرچند متأسفانه آنهادرخواست‌ها برای شنیده شدن در عوام ناشنوا بود زیرا نمایندگان مجلس با اکثریت به عدم شنیدن درخواست‌کنندگان رأی دادند.

عناصر رادیکال‌تر در درون جنبش اکنون خواستار قیام می‌شدند که منجر به بروز خشونت و خشونت شد. دستگیری های زیادی یکی از این نمونه ها در نیوپورت زمانی رخ داد که حدود چهار هزار نفر در 3 نوامبر 1839 به رهبری جان فراست به داخل شهر راهپیمایی کردند. نتیجه ثابت شد که یک فاجعه برای جنبش بود زیرا هتل Westgate در نیوپورت توسط سربازان مسلح اشغال شد و منجر به نبردی خونین با کشته‌ها و مجروحان و چارتیست‌ها مجبور به عقب‌نشینی شدند.

در همین حال، تلاش‌های بیشتری برای راه‌اندازی خیزش‌ها در برادفورد و شفیلد انجام شد، اما اطلاعات از برنامه‌های آنها به بیرون درز کرد. به قضات منجر به متوقف شدن آن قبل از اینکه واقعاً پرواز کند. بسیاری از سازمان دهندگان به دلیل مشارکت خود به زندان انداخته شدند و ساموئل هولبری در شفیلد در حین گذراندن دوران محکومیت خود در حال مرگ بود. مقدار امضا مجلس عوام بار دیگر آن را رد کرد و صدای حدود سه میلیون نفر را خفه کرد.

آن سال نشان دهنده نبرد مهمی برای جنبش چارتیست و سرپیچی کارگران به طور کلی خواهد بود، زیرا مشکلات اقتصادی گسترده ای ایجاد شده بود. از طریق کاهش دستمزد و اعتصابات صورت گرفتدر 14 شهرستان اسکاتلند و انگلستان فراخوانی شد.

ناگزیر، شیوع خشونت و رفتارهای بی‌نظم در پی داشت و دولت را واداشت تا از ارتش برای سرکوب خشم مردم کمک بخواهد.

با اعتصابات و ناآرامی‌های توده‌ای که جزایر بریتانیا را فرا گرفت ، مقامات مایل نبودند که عاملان آن بدون مجازات بمانند. واکنش دولت تند و به همان اندازه سرپیچی با تعداد زیادی دستگیری، به ویژه چهره های برجسته ای مانند اوکانر، هارنی و کوپر بود.

چارتیست‌ها تصمیم گرفتند راه‌های دیگری مانند راه‌اندازی شرکت ملی زمین برای خرید سهام و خرید زمین را دنبال کنند، اما به دلیل عدم امکان مالی مجبور به تعطیلی شد.

در تعقیب مقامات بیشتر. در مسیر رسیدن به قدرت، چارتیست ها خود را به عنوان نامزد انتخابات عمومی معرفی کردند و در سال 1847، فیرگاس اوکانر برای حوزه انتخابیه ناتینگهام انتخاب شد، اولین نفر در نوع خود و یک موهبت واقعی برای جنبش.

9> جلسه چارتیست ها در کنینگتون کامن، توسط ویلیام ادوارد کیلبرن

در همین حال، در سراسر این قاره، انقلاب 1848 در فرانسه تنها به افزایش انگیزه چارتیست ها کمک کرد زیرا آنها اعتراضاتی را در این قاره سازماندهی کردند. منچستر، گلاسکو و دوبلین.

با شنیدن اخباری از تدارک تظاهرات گسترده، قرار شد 100000 پاسبان ویژه به نیروی پلیس بپیوندند تا قدرت خود را نشان دهند. در آن بوداین بار مجلس از تدابیر قهرآمیز برای مبارزه با جنبش یک بار برای همیشه استفاده کرد. اقداماتی که منجر به دستگیری، محکومیت و در مورد فردی به نام ویلیام کافی، انتقال به استرالیا شد.

در دهه 1850، اوج جنبش چارتیست مدتها بود که سپری شده بود و تنها چیزی که باقی مانده بود چند نفر بود. جیب های مقاومت

جنبش چارتیست در تاریخ محو شد و در حالی که هیچ تغییر ملموسی از نظر قوانین یا اصلاحات جدید حاصل نشده بود، تلاش‌های آنها در هموار کردن راه برای اصلاح‌طلبان آینده قابل توجه بود که با موفقیت برای گسترش حق رای مبارزه کنند و خواستار آنها سزاوار نمایندگی سیاسی بودند.

جسیکا برین یک نویسنده مستقل و متخصص در تاریخ است. مستقر در کنت و عاشق همه چیزهای تاریخی است.