1 ژوئیه 1916 - خونین ترین روز در تاریخ ارتش بریتانیا. نبرد سام

در 1 ژوئیه 1916 حدود ساعت 7:30 صبح، سوت ها به نشانه شروع خونین ترین روز در تاریخ ارتش بریتانیا به صدا درآمد. «دوستان» از شهرها و شهرهای سراسر بریتانیا و ایرلند، که تنها چند ماه قبل با هم داوطلب شده بودند، از سنگرهای خود بلند می شدند و به آرامی به سمت خط مقدم آلمان که در امتداد 15 مایلی شمال فرانسه مستقر شده بود، قدم می زدند. تا پایان روز، 20000 مرد و پسر بریتانیایی، کانادایی و ایرلندی دیگر هرگز خانه را نخواهند دید و 40000 نفر دیگر معلول و مجروح خواهند شد.

اما چرا این نبرد جنگ جهانی اول در وهله اول انجام شد؟ برای ماه‌ها، فرانسوی‌ها در وردن در شرق پاریس تلفات شدیدی را متحمل شده بودند، و بنابراین فرماندهی عالی متفقین تصمیم گرفت با حمله به آنها در شمال سوم، توجه آلمان را منحرف کند. فرماندهی متفقین دو هدف بسیار روشن را صادر کرده بود. اولی کاهش فشار بر ارتش فرانسه در وردن با راه اندازی یک حمله ترکیبی بریتانیا و فرانسه بود و هدف دوم تحمیل خسارات سنگین تا حد امکان به ارتش آلمان بود.

طرح نبرد شامل بریتانیا بود. حمله در یک جبهه 15 مایلی در شمال سومه با پنج لشکر فرانسوی که در امتداد یک جبهه 8 مایلی در جنوب سومه حمله می کنند. با وجود جنگ خندقبرای تقریباً دو سال، ژنرال‌های بریتانیا به قدری از موفقیت خود مطمئن بودند که حتی دستور داده بودند یک هنگ سواره نظام را در حالت آماده باش قرار دهند تا از سوراخی که در اثر حمله ویرانگر پیاده نظام ایجاد می‌شد، استفاده کنند. استراتژی ساده و قدیمی این بود که واحدهای سواره نظام آلمانی های فراری را زیر پا می گذارند.

نبرد با یک بمباران توپخانه ای یک هفته ای خطوط آلمان آغاز شد، و در مجموع تعداد بیشتری از آنها آغاز شد. بیش از 1.7 میلیون گلوله شلیک شده است. پیش‌بینی می‌شد که چنین کوبشی آلمان‌ها را در سنگرهایشان نابود کند و سیم‌های خارداری را که در جلوی آن قرار داده بودند پاره کند.

اما در طرح متفقین این نکته در نظر گرفته نشده بود که آلمان‌ها بمب عمیقی فرو برده بودند. پناهگاه‌ها یا پناهگاه‌هایی که می‌توان در آن پناه گرفت، بنابراین وقتی بمباران شروع شد، سربازان آلمانی به سادگی به زیر زمین رفتند و منتظر ماندند. هنگامی که بمباران آلمان ها را متوقف کرد، با درک این که این نشان دهنده یک پیشروی پیاده نظام است، از پناهگاه های امن خود بالا رفتند و مسلسل های خود را برای رویارویی با انگلیسی ها و فرانسوی ها که می آمدند سرنشین کردند.

برای حفظ نظم و انضباط، به لشکرهای بریتانیا دستور داده شده بود که به آرامی به سمت خطوط آلمان حرکت کنند، این به آلمانی ها فرصت کافی برای رسیدن به مواضع دفاعی خود داد. و همانطور که آنها مواضع خود را گرفتند، مسلسل های آلمانی حرکت مرگبار خود را آغاز کردند و کشتار آغاز شد. چند واحد موفق شدند به آلمان برسندسنگرها، اما به تعداد کافی نبودند، و به سرعت عقب رانده شدند.

این اولین طعم نبرد برای ارتش های داوطلب جدید بریتانیا بود، که با پوسترهای میهن پرستانه ای که لرد کیچنر خود را در حال احضار نشان می داد متقاعد شده بودند که به آن بپیوندند. مردان به اسلحه بسیاری از گردان های «رفیق» در آن روز به بالاترین سطح رفتند. این گردان ها توسط مردانی از همان شهر تشکیل شده بود که داوطلبانه با هم خدمت کرده بودند. آنها متحمل خسارات فاجعه آمیز شدند، کل واحدها نابود شدند. هفته‌ها پس از آن، روزنامه‌های محلی مملو از لیست کشته‌ها و مجروحان می‌شدند.

گزارش‌های صبح روز 2 ژوئیه شامل اذعان به این بود که «...حمله بریتانیا به طرز وحشیانه‌ای دفع شد»، گزارش‌های دیگر تصاویری از قتل عام «...صدها مرده مانند لاشه‌هایی که به یک نقطه آب بلند شسته شده بودند بیرون زده بودند»، «...مثل ماهی‌هایی که در تور صید شده‌اند»، «...بعضی به نظر می‌رسیدند که در حال دعا هستند. آنها روی زانو مرده بودند و سیم از سقوط آنها جلوگیری کرده بود.

ارتش بریتانیا متحمل 60000 تلفات و تقریباً 20000 کشته شده بود: بزرگترین تلفات آنها در یک روز. این قتل بدون تبعیض نژاد، مذهب و طبقه بود و بیش از نیمی از افسران درگیر جان خود را از دست دادند. هنگ سلطنتی نیوفاندلند ارتش کانادا کاملاً از بین رفت... از 680 مردی که در آن روز سرنوشت ساز به جلو رفتند، فقط 68 نفر برای تماس تلفنی زیر در دسترس بودند.روز.

بدون موفقیت تعیین کننده، ماه های بعد به یک بن بست خونین تبدیل شد. تهاجم مجدد در سپتامبر، با استفاده از تانک ها برای اولین بار، نیز نتوانست تأثیر قابل توجهی داشته باشد.

باران های شدید در سراسر اکتبر، میدان های جنگ را به حمام های گلی تبدیل کرد. نبرد سرانجام در اواسط نوامبر به پایان رسید و متفقین در مجموع پنج مایل پیشروی کردند. بریتانیایی ها حدود 360000 تلفات متحمل شدند، با 64000 سرباز دیگر از سراسر امپراتوری، فرانسوی ها نزدیک به 200000 و آلمانی ها حدود 550000 نفر.

برای بسیاری، نبرد سوم نبردی بود که نماد وحشت واقعی بود. جنگ و بیهودگی جنگ خندق را نشان داد. سال‌ها پس از آن‌که کسانی که این کمپین را رهبری می‌کردند به دلیل نحوه نبرد و آمار وحشتناک تلفات مورد انتقاد قرار می‌گرفتند - به‌ویژه گفته می‌شد که ژنرال داگلاس هیگ، فرمانده کل بریتانیا، با زندگی سربازان با تحقیر رفتار می‌کرد. برای بسیاری از مردم توجیه 125000 مرد متفقین که به ازای هر یک مایل به دست آمده در پیشروی از دست داده بودند، مشکل بود.