1 juli 1916 - de bloedigste dag in de geschiedenis van het Britse leger; De Slag aan de Somme

Op 1 juli 1916 om ongeveer 7.30 uur 's ochtends werd er op fluitjes geblazen om het begin aan te kondigen van wat de bloedigste dag in de geschiedenis van het Britse leger zou worden. 'Pals' uit steden uit heel Groot-Brittannië en Ierland, die zich slechts enkele maanden eerder als vrijwilliger hadden aangemeld, stonden op uit hun loopgraven en liepen langzaam naar de Duitse frontlinie die zich langs een strook van 15 mijl in Noord-Frankrijk verschanste.Aan het eind van de dag zouden 20.000 Britse, Canadese en Ierse mannen en jongens nooit meer thuiskomen en nog eens 40.000 zouden verminkt en gewond liggen.

Maar waarom werd deze slag in de Eerste Wereldoorlog eigenlijk uitgevochten? Maandenlang hadden de Fransen zware verliezen geleden bij Verdun ten oosten van Parijs, en dus besloot het geallieerde opperbevel de aandacht van de Duitsers af te leiden door hen noordelijker bij de Somme aan te vallen. Het geallieerde opperbevel had twee heel duidelijke doelen gesteld: de eerste was om de druk op het Franse leger bij Verdun te verlichten door een gecombineerde aanval op Verdun te lanceren.Britse en Franse offensief en het tweede doel was om zo zwaar mogelijke verliezen toe te brengen aan de Duitse legers.

Het strijdplan hield in dat de Britten langs een front van 15 mijl ten noorden van de Somme zouden aanvallen en vijf Franse divisies langs een front van 8 mijl ten zuiden van de Somme. Ondanks het feit dat ze al bijna twee jaar loopgravenoorlog voerden, waren de Britse generaals zo vol vertrouwen in succes dat ze zelfs een regiment cavalerie in paraatheid hadden laten brengen om het gat te dichten dat zou ontstaan door eenDe naïeve en verouderde strategie was dat de cavalerie-eenheden de vluchtende Duitsers zouden opjagen.

De slag begon met een wekenlang artilleriebombardement op de Duitse linies, waarbij in totaal meer dan 1,7 miljoen granaten werden afgevuurd. Men verwachtte dat een dergelijk bombardement de Duitsers in hun loopgraven zou vernietigen en het prikkeldraad dat ervoor was geplaatst zou doorbreken.

Het geallieerde plan hield er echter geen rekening mee dat de Duitsers diepe bomvrije schuilkelders of bunkers hadden om in te schuilen, dus toen het bombardement begon, gingen de Duitse soldaten gewoon ondergronds en wachtten. Toen het bombardement stopte, klommen de Duitsers uit de veiligheid van hun bunkers en bemande hun machinegeweren, omdat ze herkenden dat dit het teken zou zijn van een opmars van de infanterie.om de aanstormende Britten en Fransen tegemoet te treden.

Om de discipline te handhaven hadden de Britse divisies het bevel gekregen om langzaam naar de Duitse linies te lopen, zodat de Duitsers ruim de tijd hadden om hun verdedigingsposities te bereiken. En terwijl zij hun posities innamen, begonnen de Duitse machinegeweerschutters met hun dodelijke sweep en begon de slachting. Een paar eenheden slaagden er wel in om de Duitse loopgraven te bereiken, maar niet in voldoende aantallen, en zij werdensnel teruggedreven.

Dit was de eerste kennismaking met de strijd voor de nieuwe vrijwilligerslegers van Groot-Brittannië, die waren overgehaald om zich aan te sluiten door patriottische posters waarop Lord Kitchener zelf de mannen opriep om de wapens op te nemen. Veel 'Pals' bataljons gingen die dag ten onder; deze bataljons waren gevormd door mannen uit dezelfde stad die zich vrijwillig hadden opgegeven om samen te dienen. Ze leden catastrofale verliezen, hele eenheden werden vernietigd;Wekenlang stonden de plaatselijke kranten vol met lijsten van doden en gewonden.

Verslagen van de ochtend van 2 juli bevatten de erkenning dat "...de Britse aanval bruut was afgeslagen", andere verslagen gaven momentopnamen van het bloedbad "...honderden doden lagen als wrakstukken aangespoeld tot aan een hoogwaterlijn", "...als vissen gevangen in het net", "...sommigen zagen eruit alsof ze aan het bidden waren; ze waren op hun knieën gestorven en het draad had hun val voorkomen".

Het Britse leger had 60.000 slachtoffers geleden, met bijna 20.000 doden: hun grootste verlies op één dag. Het doden was zonder onderscheid van ras, religie en klasse, waarbij meer dan de helft van de betrokken officieren het leven liet. Het Royal Newfoundland Regiment van het Canadese leger werd zo goed als weggevaagd... van de 680 mannen die op die noodlottige dag naar het front gingen, waren er slechts 68 beschikbaar voor de rol...bel de volgende dag.

Zonder de beslissende doorbraak draaiden de daaropvolgende maanden uit op een bloedige patstelling. Een hernieuwd offensief in september, waarbij voor het eerst tanks werden ingezet, had ook geen noemenswaardig effect.

Hevige regens gedurende de hele maand oktober veranderden de slagvelden in modderbaden. De strijd eindigde uiteindelijk midden november, waarbij de Geallieerden in totaal vijf mijl waren opgeschoten. De Britten leden ongeveer 360.000 slachtoffers, met nog eens 64.000 troepen uit het hele Rijk, de Fransen bijna 200.000 en de Duitsers ongeveer 550.000.

Voor velen was de Slag aan de Somme de slag die de ware gruwelen van oorlogvoering symboliseerde en de zinloosheid van loopgravenoorlog aantoonde. Jarenlang kregen degenen die de campagne leidden kritiek op de manier waarop de slag werd uitgevochten en op de ontstellende aantallen slachtoffers - met name van de Britse opperbevelhebber generaal Douglas Haig werd gezegd dat hij het leven van soldaten had behandeld metVeel mensen vonden het moeilijk om de 125.000 geallieerde mannen te rechtvaardigen die verloren gingen voor elke mijl die tijdens de opmars werd gewonnen.