Richard III is nu misschien wel het bekendst door de ontdekking van zijn stoffelijke resten in een parkeergarage in Leicester.

Hij was echter een belangrijke figuur in de middeleeuwse monarchie van Engeland: als broer van Edward IV eigende hij zich zijn eigen neef Edward V toe en nam de kroon als de zijne. Twee jaar later werd hij gedood in de Slag bij Bosworth, waarmee een einde kwam aan de beruchte dynastieke strijd die bekend staat als de War of the Roses.

Zijn dood betekende een belangrijke mijlpaal voor de monarchie, de laatste in een lange rij van koningen die vochten voor het Huis York.

Hij werd in oktober 1452 geboren op Fotheringhay Castle en was het elfde kind van Richard, hertog van York, en zijn vrouw, Cecily Neville.

Als kind viel hij onder de invloed van zijn neef, de graaf van Warwick, die hem zou begeleiden en onderwijzen in zijn opleiding tot ridder. De graaf zou later bekend worden als "the Kingmaker" vanwege zijn betrokkenheid bij de machtsstrijd die uit de War of the Roses voortkwam.

Ondertussen waren zijn vader en zijn oudere broer Edmund gedood in de Slag bij Wakefield in december 1460, waardoor Richard en zijn andere broer George naar het vasteland werden gestuurd.

Tijdens de Rozenoorlog veranderde het lot van zowel het Huis York als het Huis Lancaster. Richard keerde terug naar zijn vaderland nadat een Yorkistische overwinning was behaald in de Slag bij Towton.

Toen zijn vader sneuvelde in de strijd, nam zijn oudere broer Edward de kroon over en Richard woonde zijn kroning op 28 juni 1461 bij. Hij zag hoe zijn broer koning Edward IV van Engeland werd, terwijl Richard de titel hertog van Gloucester kreeg.

Nu Edward aan de macht was, begon de graaf van Warwick strategieën uit te stippelen om voor zijn dochters voordelige huwelijken te regelen. Na verloop van tijd verzuurde de relatie tussen Edward IV en Warwick the Kingmaker echter, waardoor George, die met Warwicks dochter Isabel was getrouwd, de kant van zijn nieuwe schoonvader koos terwijl Richard de voorkeur gaf aan zijn broer, de koning Edward IV.

Nu werd de familiescheiding tussen de broers duidelijk: na Warwicks trouw aan Margaretha van Anjou, de koningin van het Huis Lancaster, werden Richard en Edward gedwongen om in oktober 1470 naar het vasteland te vluchten.

Ze werden verwelkomd in een veilige haven in Bourgondië door hun zus Margaretha, die getrouwd was met de hertog van Bourgondië.

Slechts een jaar later zou Edward terugkeren en zijn kroon opeisen na de overwinningen bij Barnet en Tewkesbury. De jonge Richard zou een belangrijke rol spelen ondanks het feit dat hij slechts achttien jaar oud was.

Hoewel hij niet zo robuust was als zijn broers, kwam zijn training als ridder hem goed van pas en werd hij een sterke vechtkracht.

Hij raakte verwikkeld in conflicten bij Barnet en Tewkesbury en was getuige van de val van Warwick the Kingmaker en zijn broer. Uiteindelijk versloeg hij de Lancastrian troepen en zette Edward weer op de troon.

Toen zijn broer was hersteld als koning Edward IV, trouwde Richard met Anne Neville, die toevallig ook de jongste dochter was van de graaf van Warwick. Dit was haar tweede huwelijk, haar eerste eindigde bij de Slag bij Barnet omdat haar man, Edward van Westminster, een Lancastrian, was gedood in de strijd.

Richard III en zijn vrouw Anne Neville

Deze verloving, die nu met Richard was getrouwd, zou Richards positie als een van de grootste landeigenaren van het land veiligstellen, omdat hij grote delen van het noorden van Engeland in handen had. Met zulk aanzienlijk financieel gewin kwam een grote verantwoordelijkheid. Richard nam opnieuw de gelegenheid aan en bestuurde de regio als een intelligente tacticus.

Dit werd versterkt door zijn positieve en vruchtbare Schotse campagne in 1482, waarbij hij zichzelf bewees als leider en militair figuur.

Hoewel hij geen officiële titel van de regio droeg, bleek zijn dienst als "Heer van het Noorden" zeer succesvol en toonde hij zijn vermogen om verantwoordelijkheden los van zijn monarchale broer, die een groeiende reputatie van immoraliteit had, aan te kunnen.

Edward IV leed op dit moment aan een steeds slechtere reputatie en velen zagen zijn hof als losbandig en corrupt. Als koning had hij veel minnaressen en hij had zelfs zijn broer George, hertog van Clarence, laten beschuldigen van verraad en laten vermoorden in 1478.

Richard was er ondertussen op gebrand om afstand te nemen van de ongunstige reputatie van zijn broer, terwijl hij steeds meer wantrouwen bleef koesteren tegen Edwards vrouw Elizabeth Woodville en haar uitgebreide relaties.

Richard geloofde dat Elizabeth grote invloed had op de beslissingen van de koning en vermoedde zelfs haar invloed bij de moord op zijn broer George, hertog van Clarence.

In 1483 stak zo'n context van wantrouwen en achterdocht weer de kop op toen Edward IV onverwacht stierf en twee zonen en vijf dochters naliet. Zijn oudste zoon was de troonopvolger en was voorbestemd om Edward V te worden.

Edward had al afspraken gemaakt en vertrouwde het welzijn van zijn zoon toe aan Richard, die werd aangesteld als "Lord Protector". Dit zou het begin zijn van een machtsstrijd tussen Richard en de Woodvilles over Edward V en zijn troonsbestijging.

De Woodvilles, waaronder Earl Rivers, de oom van de jonge Edward V, hadden een sterke invloed op zijn opvoeding en waren erop gebrand Richard's rol als beschermheer teniet te doen en in plaats daarvan een regentenraad op te richten die Edward V onmiddellijk koning maakte, terwijl de macht bij hen bleef.

Voor Richard was een dergelijke invloed van Elizabeth Woodville en haar uitgebreide familie onaanvaardbaar en dus smeedde hij een plan dat het lot van de Yorkse troon bij hemzelf zou leggen, terwijl de jonge Edward V, die pas twaalf jaar oud was, bijkomende schade zou worden.

In de weken die volgden, in de aanloop naar de kroning van Edward V, onderschepte Richard het koninklijke gezelschap, dwong hen uiteen te gaan en liet graaf Rivers en Edwards oudste halfbroer arresteren. Beiden werden uiteindelijk geëxecuteerd.

Met behulp van de interventie van Richard maakte het parlement bekend dat Edward en zijn jongere broers en zussen onwettig waren, waardoor Richard de nieuwe rechtmatige troonopvolger werd.

Edward V werd, ondanks alle protesten, door Richard persoonlijk begeleid naar de Tower of London, om later vergezeld te worden door zijn jongere broer. De twee jongens, die bekend werden als de "Princes in the Tower", werden nooit meer gezien en werden verondersteld te zijn vermoord. Richard had met succes zijn neef overmeesterd om koning van Engeland te worden in 1483.

De prinsen in de Tower, Edward V en zijn broer Richard, hertog van York

Richard werd samen met zijn vrouw Anne gekroond op 6 juli 1483, het begin van een turbulent bewind van twee jaar.

Na slechts een jaar op de troon stierf zijn enige zoon Edward in juli 1483, Richard achterlatend zonder natuurlijke erfgenamen en dus de aanzet gevend tot speculaties en pogingen om de troon op te eisen.

Ondertussen, verwikkeld in het verdriet om haar zoon, overleed ook Queen Anne op slechts achtentwintigjarige leeftijd in het Palace of Westminster.

Richard, die zijn zoon en erfgenaam had verloren, koos ervoor om John de la Pole, graaf van Lincoln, als zijn opvolger te benoemen. Een dergelijke benoeming bracht de Lancastrian krachten ertoe om hun eigen vertegenwoordiger voor de opvolging te kiezen: Henry Tudor.

In zijn twee jaar als regerend vorst zou Richard te maken krijgen met bedreigingen en uitdagingen voor zijn positie als koning, met Henry Tudor als de meest effectieve oppositie, die erop gebrand was om een einde te maken aan Richard's bewind en het Huis van York.

Een andere leidende figuur in de opstand was een van zijn voormalige bondgenoten, Henry Stafford, 2e hertog van Buckingham.

Slechts twee maanden na zijn kroning kreeg Richard te maken met een opstand van de hertog van Buckingham die, gelukkig voor de koning, gemakkelijk werd onderdrukt.

Twee jaar later leek Henry Tudor echter een serieuzere bedreiging te vormen toen hij en zijn oom Jasper Tudor in Zuid-Wales aankwamen met een grote troepenmacht bestaande uit Franse troepen.

Dit nieuw verzamelde leger marcheerde door het gebied, terwijl ze steeds meer nieuwe rekruten aannamen.

Uiteindelijk zou de confrontatie met Richard in augustus 1485 op Bosworth Field plaatsvinden. Deze epische slag zou eindelijk een einde maken aan de dynastieke strijd die deze periode van de Engelse geschiedenis had bepaald.

Richard was bereid om te vechten en verzamelde in allerijl een groot leger dat het leger van Henry Tudor bij Market Bosworth onderschepte.

De Slag om Bosworth

Een andere belangrijke figuur in deze strijd was Henry's stiefvader, Lord Thomas Stanley, die de cruciale macht had om te beslissen welke kant hij zou steunen. Uiteindelijk liep hij over van zijn steun aan Richard en veranderde hij zijn trouw aan Henry Tudor, waarbij hij ongeveer 7.000 strijders met zich meenam.

Dit was een kritiek moment voor Richard, want de strijd zou zijn toekomst als koning bepalen.

Het leger van Richard was nog steeds in de meerderheid ten opzichte van de mannen van Henry en hij koos ervoor om zijn troepen onder het bevel van de hertog van Norfolk en de graaf van Northumberland te leiden, terwijl Henry Tudor de ervaren graaf van Oxford koos die vervolgens de mannen van Norfolk over het slagveld terugdwong.

Northumberland zou ook ineffectief blijken te zijn en omdat hij voelde dat er actie ondernomen moest worden, rukte Richard met zijn mannen op over het slagveld met het doel zijn mededinger te doden en de overwinning uit te roepen. Zo'n plan kwam echter helaas niet uit voor Richard die omsingeld werd door Lord Stanley en zijn mannen, wat resulteerde in zijn dood op het slagveld.

De dood van Richard betekende het einde van het Huis York. Het is veelzeggend dat hij ook de laatste Engelse koning was die in de strijd sneuvelde.

Ondertussen zou een nieuwe koning en een nieuwe dynastie naam gaan maken: de Tudors.

Jessica Brain is een freelance schrijfster gespecialiseerd in geschiedenis. Ze woont in Kent en is een liefhebber van alles wat met geschiedenis te maken heeft.