W 829 r. Egbert został ósmym bretwaldem Brytanii, terminem oznaczającym go jako władcę wielu królestw Anglii, co było znaczącym osiągnięciem w czasach rywalizacji między licznymi anglosaskimi terytoriami, z których każde walczyło o władzę, ziemię i supremację.

Egbert, podobnie jak wielu saskich władców, twierdził, że pochodził ze szlachetnego rodu, który można prześledzić wstecz do Cerdica, założyciela rodu Wessex. Jego ojciec Ealhmund był królem Kentu w 784 r., Jednak jego panowanie nie przyciągnęło zbyt wiele uwagi w anglosaskich kronikach, ponieważ został przyćmiony przez rosnącą potęgę króla Offy z królestwa Mercji.

Był to czas, gdy potęga Mercji osiągnęła swój szczyt za panowania króla Offy, w wyniku czego sąsiednie królestwa często były zdominowane przez imponującą i rosnącą siłę hegemonii Mercji.

W Wessex jednak królowi Cynewulfowi udało się utrzymać pewien poziom autonomii od ostatecznej kontroli Offy. Niestety, w 786 r. król Cynewulf został zamordowany i chociaż Egbert był pretendentem do tronu, jego krewny Beorhtric przejął koronę, pomimo protestów Egberta.

Egbert

Małżeństwo Beorhtrica z córką króla Offy, Eadburh, umocniło jego władzę i sojusz z Offą i królestwem Mercji, a Egbert został zmuszony do wygnania do Francji.

Wygnany z Anglii, Egbert spędził kilka lat we Francji pod patronatem cesarza Karola Wielkiego. Te lata formacyjne okazały się najbardziej przydatne dla Egberta, ponieważ otrzymał tam wykształcenie i szkolenie, a także spędził czas w służbie armii Karola Wielkiego.

Co więcej, poślubił frankijską księżniczkę o imieniu Redburga i spłodził dwóch synów i córkę.

Podczas gdy pozostawał w bezpiecznej Francji przez cały okres panowania Beorhtrica, jego powrót do Brytanii był nieunikniony.

W 802 r. sytuacja Egberta zmieniła się, gdy wiadomość o śmierci Beorthrica oznaczała, że Egbert mógł wreszcie przejąć królestwo Wessex z cennym wsparciem Karola Wielkiego.

Tymczasem Mercja przyglądała się temu w opozycji, niechętnie patrząc, jak Egbert utrzymuje poziom niezależności od królestwa Offy.

Chcąc odcisnąć swoje piętno, Egbert planował rozszerzyć swoją władzę poza granice Wessex, a zatem spojrzał na zachód w kierunku Dumnonii, aby włączyć rdzennych Brytyjczyków do swojej domeny.

Egbert rozpoczął więc atak w 815 r. i zdołał podbić rozległe obszary zachodniej Brytanii, stając się władcą Kornwalijczyków.

Z nowym zwycięstwem na koncie, Egbert nie zaprzestał swoich podbojowych planów; wręcz przeciwnie, starał się wykorzystać pozornie malejącą potęgę Mercji, która osiągnęła swój szczyt i teraz chyliła się ku upadkowi.

Czas na przejęcie władzy był idealny i w 825 r. miała miejsce jedna z najważniejszych bitew okresu anglosaskiego, a na pewno kariery Egberta. Bitwa pod Ellendun, która miała miejsce w pobliżu Swindon, formalnie zakończyła okres dominacji królestwa Mercji i zapoczątkowała nową dynamikę władzy, z Egbertem na czele i w centrum.

W bitwie pod Ellendun Egbert odniósł decydujące zwycięstwo nad ówczesnym królem Mercji, Beornwulfem.

Chcąc wykorzystać swój sukces, wysłał swojego syna Aethelwulfa z armią na południowy wschód, gdzie podbił Kent, Essex, Surrey i Sussex, regiony, które wcześniej były zdominowane przez Mercję. W rezultacie królestwo prawie się podwoiło, zmieniając sytuację polityczną i rozpoczynając nową erę dla królestwa Wessex.

W międzyczasie upokarzająca porażka Beornwulfa wywołała bunt przeciwko władzy Mercji, angażując Wschodnich Anglików, którzy byli sprzymierzeni z Wessex i walczyli przeciwko władzy Mercji i wygrali. Po zapewnieniu sobie niezależności, próby Beornwulfa utrzymania Wschodnich Anglików zakończyły się jego śmiercią i wzmocniły władzę Egberta nad południowym wschodem i terytoriami, które wcześniej znajdowały się pod dominacjąMercja.

Z krajobrazem politycznym mocno zrekalibrowanym na korzyść Egberta, wykonał on jeszcze jeden decydujący manewr w 829 r., kiedy to zajął królestwo Mercji i wyparł króla Wiglafa (nowego króla Mercji), zmuszając go do wygnania. W tym momencie stał się władcą Anglii, a jego supremacja została uznana przez Northumbrię.

Chociaż jego kontrola nie miała trwać wiecznie, Egbert poczynił wielkie postępy w odwróceniu ery dominacji Mercji i trwale wpłynął na hegemonię, którą królestwo cieszyło się od tak dawna.

Pomimo nowo nabytego statusu "bretwalda" nie mógł długo utrzymać tak znaczącej władzy i minął zaledwie rok, zanim Wiglaf został przywrócony i ponownie odzyskał Mercję.

Szkody zostały już jednak wyrządzone, a Mercja nigdy nie była w stanie odzyskać swojego dawnego statusu. Niezależność Wschodniej Anglii i kontrola Egberta nad południowym wschodem pozostały na zawsze.

Egbert zapoczątkował nowy wymiar polityczny i uzurpował sobie dominującą władzę w Mercji.

W ostatnich latach jego panowania pojawiło się jednak bardziej złowieszcze zagrożenie zza wody. Przybywający na długich łodziach i cieszący się ogromną reputacją wikingowie mieli wywrócić Anglię i jej królestwa do góry nogami.

Wraz z najazdami wikingów na wyspę Sheppey w 835 r., ich obecność stawała się coraz bardziej niebezpieczna dla terytorialnych posiadłości Egberta.

W następnym roku został zmuszony do wzięcia udziału w bitwie pod Carhampton, w której wzięły udział załogi trzydziestu pięciu statków, co doprowadziło do wielkiego rozlewu krwi.

Co gorsza, Celtowie z Kornwalii i Devon, którzy widzieli, jak ich terytorium zostało przejęte przez Egberta, wybrali ten moment, aby zbuntować się przeciwko jego władzy i połączyć siły z hordami Wikingów.

W 838 r. te wewnętrzne i zewnętrzne napięcia zostały ostatecznie wyrażone na polu bitwy pod Hingston Down, gdzie sprzymierzeńcy Kornwalijczyków i Wikingów walczyli przeciwko Zachodnim Sasom dowodzonym przez Egberta.

Na nieszczęście dla buntowników z Kornwalii, bitwa, która nastąpiła, zakończyła się zwycięstwem króla Wessex.

Walka z Wikingami była jednak daleka od zakończenia, ale dla Egberta jego poświęcenie w celu zabezpieczenia władzy i odzyskania strat z Mercji zostało w końcu osiągnięte.

Zaledwie rok po bitwie, w 839 r., król Egbert zmarł i pozostawił swojego syna, Aethelwulfa, który miał odziedziczyć po nim władzę i kontynuować walkę z wikingami.

Egbert, król Wessex, pozostawił po sobie potężne dziedzictwo, a jego potomkowie mieli rządzić Wessex, a później całą Anglią aż do XI wieku.

Królowi Egbertowi udało się stać jednym z najważniejszych władców w Anglii i przekazał ten prestiż przyszłym pokoleniom, które kontynuowały walkę o dominację.

Jessica Brain jest niezależną pisarką specjalizującą się w historii. Mieszka w Kent i jest miłośniczką wszystkiego, co historyczne.