«من یک پرنده کوچک داشتم

نامش انزا بود

پنجره را باز کردم،

و in-flu-enza."

(قافیه زمین بازی کودکان 1918)

همه گیری "آنفولانزای اسپانیایی" در سال 1918 یکی از بزرگترین بلایای پزشکی قرن بیستم بود. این یک بیماری همه گیر جهانی بود، یک ویروس معلق در هوا که همه قاره ها را تحت تاثیر قرار داد.

به آن لقب "آنفولانزای اسپانیایی" داده شد زیرا اولین موارد گزارش شده در اسپانیا بود. همانطور که در طول جنگ جهانی اول بود، روزنامه‌ها سانسور شدند (آلمان، ایالات متحده، بریتانیا و فرانسه همگی در رسانه‌ها اخباری را خاموش کردند که ممکن است روحیه را کاهش دهد) بنابراین اگرچه موارد آنفولانزا (آنفولانزا) در جاهای دیگر وجود داشت، این موارد اسپانیایی بود که ضربه خورد. سرفصل ها یکی از اولین تلفات، پادشاه اسپانیا بود.

اگرچه جنگ جهانی اول ایجاد نشد، اما تصور می‌شود که در بریتانیا، این ویروس توسط سربازانی که از سنگرها در شمال فرانسه به خانه بازمی‌گشتند، منتشر شد. سربازان با چیزی که به عنوان "la grippe" شناخته می شد، بیمار می شدند که علائم آن گلودرد، سردرد و از دست دادن اشتها بود. اگرچه در شرایط بدوی و تنگ سنگرها بسیار عفونی بود، اما بهبودی معمولاً سریع بود و پزشکان در ابتدا آن را "تب سه روزه" نامیدند.

شیوع این بیماری در بریتانیا در یک رشته امواج و با اوج گرفتن خود به آن حمله کرد. در پایان جنگ جهانی اول پس از بازگشت از شمال فرانسه در پایان جنگ، سربازان با قطار به خانه رفتند. همانطور که آنها بهایستگاه‌های راه‌آهن، بنابراین آنفولانزا از ایستگاه‌های راه‌آهن به مرکز شهرها، سپس به حومه شهر و حومه شهر سرایت کرد. محدود به کلاس نیست، هر کسی می تواند آن را بگیرد. نخست وزیر دیوید لوید جورج به آن مبتلا شد اما جان سالم به در برد. برخی دیگر از بازماندگان برجسته شامل کاریکاتوریست والت دیزنی، رئیس جمهور ایالات متحده وودرو ویلسون، فعال مهاتما گاندی، هنرپیشه گرتا گاربو، نقاش ادوارد مونک و قیصر ویلهلم دوم از آلمان بودند.

بخصوص جوانان بین 20 تا 30 سال سن داشتند. تحت تأثیر قرار گرفت و بیماری در این موارد به سرعت بروز کرد و پیشرفت کرد. شروع به طرز ویرانگری سریع بود. آنهایی که در صبحانه خوب و سالم هستند ممکن است با صرف چای از بین بروند. در عرض چند ساعت پس از احساس اولین علائم خستگی، تب و سردرد، برخی از قربانیان به سرعت دچار ذات الریه می شوند و شروع به آبی شدن می کنند که نشان دهنده کمبود اکسیژن است. آن‌ها سپس برای دریافت هوا تلاش می‌کردند تا اینکه تا سر حد خفگی جان خود را از دست دادند.

بیمارستان‌ها غرق شده بودند و حتی دانشجویان پزشکی برای کمک به آنجا فراخوانده شدند. پزشکان و پرستاران تا حد زیادی کار کردند، اگرچه کار چندانی نمی توانستند انجام دهند زیرا هیچ درمانی برای آنفولانزا و هیچ آنتی بیوتیکی برای درمان ذات الریه وجود نداشت.

در طول همه گیری 1918/1919، بیش از 50 میلیون نفر جان خود را از دست دادند. در سراسر جهان و یک چهارم از جمعیت بریتانیا تحت تاثیر قرار گرفتند. تعداد کشته شدگان تنها در بریتانیا 228000 نفر بود. میزان مرگ و میر جهانی مشخص نیست، اما مشخص استتخمین زده می شود که بین 10٪ تا 20٪ از مبتلایان بوده است.

بیشتر افراد در آن سال نسبت به چهار سال طاعون بابونیک مرگ سیاه از سال 1347 تا 1351 بر اثر آنفولانزا جان خود را از دست دادند.

تا پایان همه گیری، تنها یک منطقه در کل جهان شیوع بیماری را گزارش نکرده بود: جزیره ای منزوی به نام ماراجو، واقع در دلتای رودخانه آمازون برزیل.

تا سال 2020 بود که منطقه ای دیگر همه گیری جهان را فرا خواهد گرفت: کووید-19. اعتقاد بر این است که این بیماری در استان ووهان چین سرچشمه گرفته است، این بیماری به سرعت در تمام قاره ها به جز قطب جنوب گسترش یافت. اکثر دولت‌ها برای کاهش سرعت ابتلا و محافظت از سیستم‌های بهداشتی خود، استراتژی قفل کردن جمعیت و اقتصاد را انتخاب کردند. سوئد کشوری بود که در عوض فاصله‌گذاری اجتماعی و بهداشت دست را انتخاب کرد: نتایج در ابتدا بهتر از برخی از کشورهایی بود که ماه‌ها تعطیل شده بودند، اما با شروع موج دوم عفونت‌ها در اوایل پاییز 2020، سوئد نیز محلی سخت‌گیرانه‌تر را انتخاب کرد. دستورالعمل ها برخلاف آنفولانزای اسپانیایی که جوانان بیشتر تحت تأثیر قرار گرفتند، کووید-19 در میان جمعیت مسن‌تر کشنده‌ترین بیماری به نظر می‌رسد.

همانند آنفولانزای اسپانیایی، هیچ‌کس از این ویروس مستثنی نشد: بوریس جانسون نخست‌وزیر بریتانیا به دلیل کووید-19 در آوریل 2020 در بیمارستان بستری شد و رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا، رئیس‌جمهور ترامپ، به طور مشابه دراکتبر.