Historie normańskiej Anglii najczęściej koncentrują się na Wilhelmie I, lepiej znanym jako Zdobywca, lub jego najmłodszym synu, który później stał się Henrykiem I. Jednak życie i udręki jego wybranego następcy, ulubionego syna i imiennika Wilhelma II pozostały stosunkowo ignorowane.

Najbardziej znane dyskusje na temat Williama Rufusa dotyczą jego seksualności; nigdy się nie ożenił i nigdy nie spłodził żadnych spadkobierców, legalnych lub nieślubnych. Doprowadziło to do tego, że wiele osób w tamtym czasie i ostatnio kwestionuje jego seksualność. Był to częsty obszar sporów, a niektórzy sugerowali, że był homoseksualistą, ponieważ nic nie wskazywało na to, że był impotentem lub bezpłodnym. Jego najczęstszeDoradca i przyjaciel Ranulf Flambard, mianowany biskupem Durham w 1099 r., był często uważany za najbardziej oczywistego i regularnego partnera seksualnego Williama. Biorąc to pod uwagę, istnieje niewiele lub nie ma żadnych dowodów sugerujących, że Flambard był homoseksualistą, poza tym, że spędzał dużo czasu z Williamem i że William otaczał się "atrakcyjnymi" mężczyznami.

Debata na temat seksualności Williamsa jest w sumie daremna, z niewielkimi dowodami na poparcie którejkolwiek ze stron dyskusji. Oskarżenia o sodomię byłyby jednak szczególnie korzystne dla Kościoła, który był głęboko rozgniewany i zdenerwowany rządami Williama.

Wilhelm II miał zerwane stosunki z Kościołem, ponieważ często utrzymywał stanowiska biskupów puste, co pozwalało mu przywłaszczać sobie ich dochody. W szczególności stosunki były złe z nowym arcybiskupem Canterbury, Anzelmem, który czuł się tak pokrzywdzony rządami Wilhelma, że ostatecznie uciekł na wygnanie i zwrócił się o pomoc i radę do papieża Urbana II w 1097 r. Urban negocjował i kwestia została rozwiązana zWilhelm, ale Anzelm pozostał na wygnaniu do końca panowania Wilhelma w 1100 r. To dało Wilhelmowi szansę, którą z wdzięcznością wykorzystał. Samo wygnanie Anzelma pozostawiło dochody arcybiskupa Canterbury wolne; Wilhelm był więc w stanie ubiegać się o te fundusze do końca swojego panowania.

Tam, gdzie Wilhelmowi brakowało szacunku i wsparcia ze strony Kościoła, z pewnością miał je ze strony armii. Był wytrawnym taktykiem i przywódcą wojskowym, który rozumiał znaczenie lojalności swojej armii, normańscy lordowie bez wątpienia mieli skłonność do powstań i buntów! Chociaż nie mógł skutecznie powstrzymać świeckich ambicji swojej szlachty, użył siły, aby utrzymać ich w ryzach.linia.

W 1095 r. hrabia Northumbrii, Robert de Mowbray, podniósł bunt i odmówił udziału w spotkaniu szlachty. William zebrał armię i wyruszył w pole; z powodzeniem pokonał siły de Mowbray i uwięził go, przejmując jego ziemie i posiadłości.

Malcolm III, król Szkocji, wielokrotnie najeżdżał królestwo Wilhelma, zwłaszcza w 1091 r., kiedy został sromotnie pokonany przez siły Wilhelma, zmuszony do złożenia hołdu Wilhelmowi i uznania go za władcę. Później, w 1093 r., armia wysłana przez Wilhelma pod dowództwem późniejszego króla Szkocji, Malcolma III, została zmuszona do złożenia hołdu Wilhelmowi i uznania go za władcę.Uwięziony de Mowbray z powodzeniem pokonał Malcolma w bitwie pod Alnwick; doprowadziło to do śmierci Malcolma i jego syna Edwarda. Zwycięstwa te były szczególnie dobrym wynikiem dla Wilhelma; rzuciły Szkocję w spór o sukcesję i nieład, pozwalając mu na przejęcie kontroli nad wcześniej podzielonym i problematycznym regionem. Kontrola ta przyszła dzięki długo utrzymywanej normańskiej tradycjiNa przykład budowa zamku w Carlisle w 1092 r. sprawiła, że wcześniejsze szkockie terytoria Westmoreland i Cumberland znalazły się pod panowaniem angielskim.

Ostatnie wydarzenie, z którego pamięta się panowanie Wilhelma II, jest prawie tak dobrze dyskutowane, jak jego rzekomy homoseksualizm: jego śmierć. Podczas wyprawy myśliwskiej w New Forest ze swoim bratem Henrykiem i wieloma innymi osobami, strzała przebiła klatkę piersiową Wilhelma i weszła do jego płuc. Zmarł niedługo potem. Argumentowano, że jego śmierć była spiskiem jego brata Henryka, który niedługo po jego śmierci zmarł.Po śmierci starszego brata został koronowany na króla, zanim ktokolwiek zdążył go pokonać.

Domniemany zabójca Walter Tirel uciekł do Francji po incydencie, co z czasem komentatorzy uznali za przyznanie się do winy. Jednak polowanie nie było wówczas szczególnie bezpiecznym ani dobrze zarządzanym sportem, wypadki na polowaniach zdarzały się często i często kończyły się śmiercią. Ucieczka Tirela mogła być po prostu faktem, że zabił, nawet jeśli przypadkowo, króla Anglii. wCo więcej, bratobójstwo było uważane za wyjątkowo bezbożny czyn i szczególnie haniebną zbrodnię, która podkopałaby rządy Henryka od samego początku, gdyby nawet szept o tym pojawił się w kraju. Prawda jest taka, podobnie jak plotki i dyskusje na temat seksualności Williamsa, jego śmierć jest i prawdopodobnie pozostanie tajemnicą.

Wilhelm II był niewątpliwie władcą dzielącym, ale z powodzeniem rozszerzył normańską kontrolę nad Anglią, Szkocją i, nieco mniej skutecznie, wzdłuż granicy walijskiej. Skutecznie przywrócił pokój w Normandii i zapewnił w miarę uporządkowane rządy w Anglii. Ogólnie rzecz biorąc, Wilhelm był przedstawiany jako brutalny i złośliwy władca, który częściej niż nie ulegał swoim wadom. Jednak dlaPomimo tych rzekomych pułapek, był on niewątpliwie skutecznym władcą, którego wizerunek mógł zostać zniekształcony przez wrogów, których sobie w tym czasie narobił.

Thomas Cripps uczęszczał do School of Oriental and African Studies od 2012 roku i studiował historię. Od tego czasu kontynuował studia historyczne i założył własną firmę jako pisarz, redaktor akademicki i korepetytor.