Περιτριγυρισμένο από 150 στρέμματα υπέροχου πάρκου, το αβαείο Ράφφορντ είναι ένα σπουδαίο ιστορικό ορόσημο που βρίσκεται στην εξοχή του Νότιγχαμσαϊρ.

Ξεκινώντας τη ζωή του ως Αββαείο των Κιστερκιανών, επηρεάστηκε σημαντικά από τη βασιλεία του βασιλιά Ερρίκου Η΄ και την επακόλουθη διάλυση των μοναστηριών. Όπως και πολλά άλλα αβαεία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το ίδιο το κτίριο επρόκειτο αργότερα να επαναπροσδιοριστεί και να μετατραπεί σε ένα μεγαλοπρεπές κτήμα τον 16ο αιώνα.

Δυστυχώς, πιο πρόσφατα, ένα μέρος του κτιρίου κατεδαφίστηκε, αφήνοντας πίσω μόνο τα απομεινάρια αυτού του κάποτε μεγάλου ιστορικού αβαείου.

Σήμερα, είναι ανοιχτό στο ευρύ κοινό ως Rufford Country Park, ένα όμορφο και γραφικό κτήμα με χιλιόμετρα δασικών περιπάτων, ελκυστικούς κήπους και άφθονη άγρια ζωή για να απολαύσετε και να παρατηρήσετε.

Με πολλά να εξερευνήσετε, συμπεριλαμβανομένης της υπέροχης τεχνητής λίμνης, η οποία φιλοξενεί τώρα μια θαυμάσια ποικιλία ειδών πουλιών και άλλων ειδών άγριας ζωής, οι κήποι του Rufford Abbey είναι ένα τέλειο μέρος για να χαλαρώσετε, να περπατήσετε και να εκτιμήσετε το τοπίο.

Το πρώην αβαείο και εξοχικό κτήμα είναι κτίριο που έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο κτίριο Βαθμού Ι, καθώς ιδρύθηκε το 1146 από τον Gilbert de Gant, κόμη του Λίνκολν. Προοριζόταν να γίνει αβαείο Κιστερκιανών με μοναχούς από το αβαείο Rievaulx.

Το τάγμα των Κιστερκιανών ήταν τυπικά αυστηρό- ξεκινώντας από το Σιτό της Γαλλίας, το τάγμα αναπτύχθηκε και εξαπλώθηκε σε όλη την ήπειρο. Το 1146 περίπου δώδεκα μοναχοί από το αβαείο Rievaulx, ένα από τα πιο γνωστά μοναστήρια των Κιστερκιανών της Αγγλίας, μετακόμισαν στο Νότιγχαμσάιρ υπό την ηγεσία του ηγουμένου Gamellus.

Οι αλλαγές που έκαναν περιλάμβαναν τη δημιουργία μιας εκκλησίας σε αυτή τη νεοαποκτηθείσα γη, καθώς και τη δημιουργία υποδομών που ήταν απαραίτητες για τη διατήρηση μιας καλής παροχής νερού για τις δικές τους ανάγκες, καθώς και για την προσοδοφόρα βιομηχανία μαλλιού.

Την εποχή αυτή στη μεσαιωνική Αγγλία, τα αβαεία ήταν εξαιρετικά ζωτικής σημασίας θεσμοί που αποτέλεσαν κέντρα όχι μόνο θρησκευτικής ζωής αλλά και πολιτικών και οικονομικών δομών. Οι μοναχοί είχαν πολιτικούς ρόλους και αποτελούσαν σημαντικό μέρος του εμπορίου μαλλιού στη βόρεια Αγγλία. Ένα αβαείο αποτελούσε μια γραμμή ζωής για την υποδομή της τοπικής κοινότητας, καθώς και το επίκεντρο των δραστηριοτήτων.

Δυστυχώς, με τέτοια δύναμη που ασκούσαν οι μοναχοί, υπήρχαν και υψηλά επίπεδα διαφθοράς και κακοδιαχείρισης των κεφαλαίων. Τα θρησκευτικά ιδρύματα της μεσαιωνικής Αγγλίας ήταν έτσι οχυρά της απληστίας και του πλουσιοπάροχου τρόπου ζωής σε πλήρη αντίθεση με την πνευματική ζωή που προέβλεπαν οι απαρχές μιας τέτοιας κοινότητας.

Το 1156, ο Άγγλος Πάπας Αδριανός Δ΄ έδωσε την ευλογία του στο αβαείο, με αποτέλεσμα τη σημαντική επέκτασή του στα γειτονικά χωριά. Δυστυχώς για τους ντόπιους κατοίκους, αυτό σήμαινε εξώσεις σε περιοχές όπως το Cratley, το Grimston, το Rufford και το Inkersall.

Η ανάπτυξη ενός νέου χωριού με την ονομασία Wellow ήταν μια κατασκευή που σχεδιάστηκε για να προσφέρει στέγη σε ορισμένους από τους πληγέντες. Παρ' όλα αυτά, προέκυψαν συγκρούσεις μεταξύ του αββά και των κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι συχνά συγκρούονταν για τα δικαιώματα της γης, ιδίως για την απόκτηση ξύλου από το δάσος.

Εν τω μεταξύ, η κατασκευή του αβαείου βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη και θα συνέχιζε να χτίζεται και να επεκτείνεται για τις επόμενες δεκαετίες.

Δυστυχώς, όπως και πολλά από τα αβαεία στις Βρετανικές Νήσους, το Ράφφορντ έμελλε να έχει μια θλιβερή μοίρα όταν ο Ερρίκος Η΄ κίνησε τη διάλυση των μοναστηριών, μια πράξη που ξεκίνησε το 1536 και ολοκληρώθηκε το 1541. Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, μοναστήρια, καθώς και μονές, ηγουμενείο και μοναστήρι σε όλη τη Βρετανία διαλύθηκαν και τα περιουσιακά τους στοιχεία και εισοδήματα ιδιοποιήθηκαν.

Η πολιτική αυτή είδε τον βασιλιά Ερρίκο Η΄ να αποσπάται από την Εκκλησία της Ρώμης και να διεκδικεί τα περιουσιακά στοιχεία της Καθολικής Εκκλησίας, ενισχύοντας τα ταμεία του Στέμματος. Ο Ερρίκος Η΄ ήταν πλέον ο ανώτατος επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας, οριοθετώντας μια διακριτή διαίρεση από κάθε παπική εξουσία που είχε θεσπιστεί προηγουμένως επί των εκκλησιών.

Για τον Ράφφορντ, η οργή της νέας εξουσίας του Ερρίκου Η' επρόκειτο να εκδηλωθεί εναντίον της μονής, όταν έστειλε δύο ερευνητές επιτρόπους για να βρουν δικαιολογία για το οριστικό κλείσιμο της μονής.

Με τόσο μεγάλη αξία που είχαν συγκεντρώσει οι μοναχοί, το Ράφφορντ ήταν ένα σημαντικό περιουσιακό στοιχείο. Ως εκ τούτου, οι δύο αξιωματικοί ισχυρίστηκαν ότι ανακάλυψαν μια σειρά από θλιβερές αμαρτίες στο αβαείο. Μία από αυτές περιελάμβανε την κατηγορία ότι ο ηγούμενος, Τόμας του Ντονκάστερ, ήταν στην πραγματικότητα παντρεμένος και είχε παραβιάσει τον όρκο αγνότητας με πολλές γυναίκες.

Οι μέρες του Αββαείου των Κιστερκιανών ήταν μετρημένες και τα επόμενα χρόνια η Βασιλική Επιτροπή έκλεισε οριστικά το Αββαείο Ράφφορντ.

Μετά από αυτή τη θλιβερή σειρά γεγονότων για το αβαείο άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για ένα φάντασμα, έναν μοναχό που κρατούσε ένα κρανίο και παραμόνευε στις σκιές του αβαείου.

Παρ' όλα αυτά, μια νέα εποχή ξημέρωνε και όπως πολλά άλλα θρησκευτικά ιδρύματα σε όλη τη χώρα, το αβαείο βρέθηκε να μεταμορφώνεται σε κτήμα, μια μεγάλη εξοχική κατοικία, από τον νέο του ιδιοκτήτη, τον 4ο κόμη του Σριούσμπερι. Μετατράπηκε σε εξοχική κατοικία και μεταμορφώθηκε από τις επόμενες γενιές της οικογένειας Τάλμποτ, μέχρι το 1626 το κτήμα είχε περάσει στη Μαίρη Τάλμποτ, την αδελφή του 7ου και 8ουEarls.

Μέσω του γάμου της Mary Talbot, η εξοχική έπαυλη Rufford πέρασε στον σύζυγό της, Sir George Savile, 2ο βαρόνο και παρέμεινε στην οικογένεια Savile για αρκετούς αιώνες. Με την πάροδο του χρόνου το σπίτι επεκτάθηκε και τροποποιήθηκε από τις επόμενες γενιές της οικογένειας. Μερικές από τις βελτιώσεις περιελάμβαναν την προσθήκη πέντε παγοθηκών, πρόδρομος του ψυγείου, καθώς και ένα λουτρό, τοτην κατασκευή μιας μεγάλης και εντυπωσιακής λίμνης, ενός αμαξοστασίου, ενός μύλου και ενός πύργου νερού. Σήμερα σώζονται μόνο δύο από τα αρχικά παγοποιεία.

Υπό την ιδιοκτησία της οικογένειας Savile, το κτήμα εξελίχθηκε σε ένα σπουδαίο κυνηγετικό καταφύγιο, χαρακτηριστικό των εξοχικών κατοικιών της εποχής. Το 1851, ωστόσο, σημειώθηκε μια δραματική σύγκρουση μεταξύ των θηροφυλάκων του κτήματος και μιας συμμορίας σαράντα λαθροκυνηγών που διαμαρτύρονταν για τη μονοπώληση του κυνηγιού από την πλούσια ελίτ της περιοχής.

Το περιστατικό κλιμακώθηκε γρήγορα και ακολούθησε μάχη μεταξύ των λαθροθήρων που διαμαρτύρονταν και δέκα θηροφυλάκων του κτήματος με αποτέλεσμα ένας από τους θηροφύλακες να πεθάνει από κάταγμα στο κρανίο. Οι ένοχοι συνελήφθησαν στη συνέχεια και καταδικάστηκαν σε ανθρωποκτονία και απέλαση. Στη λαϊκή κουλτούρα, το περιστατικό έγινε η πηγή ενός δημοφιλούς μπαλαρίσματος με την ονομασία Rufford Park Poachers.

Στους αιώνες που πέρασαν, η διαχείριση του κτήματος έγινε γρήγορα δύσκολη και το 1938 οι διαχειριστές του κτήματος αποφάσισαν να το πουλήσουν, με μέρος της γης να πηγαίνει στον Sir Albert Ball, ενώ το σπίτι περιήλθε στην κατοχή του Harry Clifton, ενός γνωστού αριστοκράτη.

Καθώς η προοπτική του πολέμου φαινόταν απειλητικά πάνω από την ήπειρο, το κτήμα πέρασε από διάφορα χέρια κατά την επόμενη δεκαετία. Χρησιμοποιήθηκε ως γραφείο ιππικού και φιλοξένησε επίσης Ιταλούς αιχμαλώτους πολέμου.

Δυστυχώς, μέχρι τη δεκαετία του 1950, λόγω του πολέμου και της παραμέλησης, το κτήμα βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, το κτήμα επαναπροσδιορίστηκε και πάλι ως ένα υπέροχο πάρκο με μεγάλη ποικιλία άγριας ζωής, όμορφους δομημένους κήπους και μια γαλήνια και ήρεμη λίμνη.

Το αβαείο Rufford είχε μια ταραχώδη ιστορία. Σήμερα, τα ερείπια του μεσαιωνικού μοναστηριού πλαισιώνονται όμορφα από το υπέροχο τοπίο του Nottinghamshire.

Η Jessica Brain είναι ανεξάρτητη συγγραφέας με ειδίκευση στην ιστορία, με έδρα το Κεντ και λάτρης όλων των ιστορικών πραγμάτων.