Otoczone 150 akrami wspaniałego parku, Rufford Abbey jest wspaniałym historycznym punktem orientacyjnym położonym na wsi Nottinghamshire.

Zaczynając swoje życie jako opactwo cystersów, zostało ono w znacznym stopniu dotknięte panowaniem króla Henryka VIII i późniejszą likwidacją klasztorów. Podobnie jak wiele innych opactw w tym czasie, sam budynek został później przekształcony, stając się w XVI wieku wielką wiejską posiadłością.

Niestety, niedawno część budynku została zburzona, pozostawiając po sobie jedynie pozostałości tego niegdyś wspaniałego historycznego opactwa.

Dziś jest otwarty dla ogółu społeczeństwa jako Rufford Country Park, piękna i malownicza posiadłość z kilometrami leśnych spacerów, atrakcyjnymi ogrodami i dużą ilością dzikiej przyrody do podziwiania i obserwowania.

Ogrody Rufford Abbey z mnóstwem atrakcji do odkrycia, w tym wspaniałym sztucznym jeziorem, które jest obecnie domem dla wielu gatunków ptaków i innych dzikich zwierząt, są idealnym miejscem na relaks, spacer i podziwianie krajobrazu.

Dawne opactwo i posiadłość wiejska to budynek wpisany na listę zabytków klasy I, założony w 1146 r. przez Gilberta de Gant, hrabiego Lincoln. Miał on stać się opactwem cysterskim z mnichami z opactwa Rievaulx.

Zakon cystersów był typowo surowy; począwszy od Citeaux we Francji, zakon rozrastał się i rozprzestrzeniał na całym kontynencie. W 1146 r. około dwunastu mnichów z opactwa Rievaulx, jednego z najbardziej znanych angielskich klasztorów cysterskich, przeniosło się do Nottinghamshire pod przewodnictwem opata Gamellusa.

Zmiany, które wprowadzili, obejmowały utworzenie kościoła na nowo nabytej ziemi, a także stworzenie infrastruktury niezbędnej do utrzymania dobrego zaopatrzenia w wodę na własne potrzeby, a także dla lukratywnego przemysłu wełnianego.

W tym czasie w średniowiecznej Anglii opactwa były niezwykle ważnymi instytucjami, które stały się ośrodkami nie tylko życia religijnego, ale także struktur politycznych i gospodarczych. Mnisi pełnili role polityczne, a także stanowili ważną część handlu wełną w północnej Anglii. Opactwo było kołem ratunkowym infrastruktury w lokalnej społeczności, a także epicentrum działalności.

Niestety, z taką władzą sprawowaną przez mnichów wiązał się również wysoki poziom korupcji i złego zarządzania funduszami. Instytucje religijne średniowiecznej Anglii były zatem bastionami chciwości i wystawnego stylu życia, co wyraźnie kontrastowało z życiem duchowym zamierzonym przez początki takiej społeczności.

W 1156 r. angielski papież Adrian IV pobłogosławił opactwo, co doprowadziło do jego znacznej ekspansji na sąsiednie wioski. Niestety dla miejscowej ludności oznaczało to eksmisje na obszarach takich jak Cratley, Grimston, Rufford i Inkersall.

Rozwój nowej wioski o nazwie Wellow był konstrukcją mającą na celu zapewnienie zakwaterowania niektórym z dotkniętych nią osób. Niemniej jednak doszło do konfliktu między opatem a miejscową ludnością, która często ścierała się o prawa do ziemi, w szczególności o pozyskiwanie drewna z lasu.

W międzyczasie budowa opactwa była w toku i miała być kontynuowana i rozbudowywana przez kolejne dziesięciolecia.

Niestety, podobnie jak wiele opactw na Wyspach Brytyjskich, Rufford spotkał smutny los, gdy Henryk VIII zainicjował rozwiązanie klasztorów, akt, który rozpoczął się w 1536 r. i zakończył w 1541 r. W ramach tego procesu klasztory, a także zakony, przeoraty i klasztory w całej Wielkiej Brytanii zostały rozwiązane, a ich majątek i dochody zostały przywłaszczone.

W ramach tej polityki król Henryk VIII oderwał się od Kościoła rzymskiego i odzyskał aktywa Kościoła katolickiego, zasilając kasę korony. Henryk VIII był teraz Najwyższą Głową Kościoła Anglii, wyznaczając wyraźny podział od jakiejkolwiek władzy papieskiej wcześniej ustanowionej nad kościołami.

Dla Rufforda gniew nowo odnalezionej władzy Henryka VIII miał zostać skierowany przeciwko opactwu, kiedy wysłał dwóch komisarzy śledczych, aby znaleźli uzasadnienie dla trwałego zamknięcia opactwa.

Przy tak wielkiej wartości zgromadzonej przez mnichów, Rufford było ważnym aktywem. Dlatego też dwaj oficerowie twierdzili, że odkryli szereg godnych ubolewania grzechów w opactwie. Jednym z nich było oskarżenie, że opat, Thomas z Doncaster, był w rzeczywistości żonaty i złamał ślub czystości z wieloma kobietami.

Dni opactwa cysterskiego były policzone, a w kolejnych latach Komisja Królewska zamknęła Rufford Abbey raz na zawsze.

To właśnie po tej smutnej dla opactwa serii wydarzeń zaczęły krążyć pogłoski o duchu, mnichu noszącym czaszkę i czającym się w cieniu opactwa.

Niemniej jednak nadchodziła nowa era i podobnie jak wiele innych instytucji religijnych w całym kraju, opactwo zostało przekształcone w posiadłość, wielki wiejski dom, przez jego nowego właściciela, 4. hrabiego Shrewsbury. Przekształcony w wiejski dom i przekształcony przez kolejne pokolenia rodziny Talbot, do 1626 roku posiadłość została przekazana Mary Talbot, siostrze 7. i 8. hrabiego Shrewsbury.Earls.

Dzięki małżeństwu Mary Talbot, wiejska posiadłość Rufford przeszła na jej męża, Sir George'a Savile'a, 2. baroneta i pozostała w rodzinie Savile przez kilka stuleci. Z biegiem czasu dom był rozbudowywany i zmieniany przez kolejne pokolenia rodziny. Niektóre z ulepszeń obejmowały dodanie pięciu domów lodowych, prekursora lodówki, a także łaźni, łaźni i łaźni.Zbudowano duże i imponujące jezioro, wozownię, młyn i wieżę ciśnień. Dziś pozostały tylko dwie z oryginalnych lodowni.

Będąc własnością rodziny Savile, posiadłość stała się wspaniałym domem myśliwskim, typowym dla wiejskich domów tamtych czasów. W 1851 r. doszło jednak do dramatycznego spotkania między leśniczymi posiadłości a gangiem czterdziestu kłusowników, którzy protestowali przeciwko monopolizacji polowań przez bogatą elitę w okolicy.

Incydent szybko eskalował i doszło do bitwy między protestującymi kłusownikami a dziesięcioma gajowymi, w wyniku której jeden z gajowych zmarł z powodu pęknięcia czaszki. Winowajcy zostali następnie aresztowani i skazani za nieumyślne spowodowanie śmierci i deportację. W kulturze popularnej incydent stał się źródłem popularnej ballady o nazwie Rufford Park Poachers.

W mijających stuleciach prowadzenie posiadłości szybko stało się trudną walką, a w 1938 r. powiernicy posiadłości zdecydowali się na sprzedaż, a część ziemi trafiła do Sir Alberta Balla, podczas gdy dom był w posiadaniu Harry'ego Cliftona, znanego arystokraty.

Ponieważ perspektywa wojny wisiała złowieszczo nad kontynentem, posiadłość przeszła przez kilka rąk w ciągu następnej dekady. Była używana jako biura kawalerii, a także mieściła włoskich jeńców wojennych.

Niestety w latach 50-tych XX wieku, w wyniku wojny i zaniedbań, posiadłość wiejska była w opłakanym stanie. Od końca lat 50-tych XX wieku posiadłość wiejska ponownie stała się wspaniałym parkiem wiejskim z wielkim bogactwem dzikiej przyrody, pięknymi ogrodami strukturalnymi oraz cichym i spokojnym jeziorem.

Opactwo Rufford miało burzliwą historię. Dziś pozostałości średniowiecznego klasztoru są pięknie otoczone wspaniałym krajobrazem Nottinghamshire.

Jessica Brain jest niezależną pisarką specjalizującą się w historii. Mieszka w Kent i jest miłośniczką wszystkiego, co historyczne.