4 grudnia 1154 r. Nicholas Breakspear został wybrany na papieża Adriana IV, jedynego Anglika, który zasiadał na tronie papieskim.

Urodził się około 1100 roku w Bedmond, w parafii Abbots Langley w Hertfordshire. Pochodził ze skromnych początków; jego ojciec Robert pracował jako urzędnik w niskich zakonach opata St Albans. Robert był wykształconym człowiekiem, ale biednym, podejmując decyzję o wstąpieniu do klasztoru, prawdopodobnie po śmierci żony. To pozostawiło Nicholasa w niebezpiecznej sytuacji; musiał sam się utrzymywać i brakowało mu środków do życia.Jego przeznaczenie zaprowadziło go gdzie indziej, do Francji, gdzie z powodzeniem realizował swoje powołanie.

We Francji Mikołaj podjął edukację religijną i wkrótce został kanonikiem regularnym w klasztorze św. Rufusa w pobliżu południowego miasta Awinion. Breakspear piął się po szczeblach kariery, po czym został jednogłośnie wybrany na opata. Nie minęło wiele czasu, zanim jego awans przyciągnął uwagę, zwłaszcza papieża Eugeniusza III, który podziwiał jego dyscyplinę i gorliwe podejście do życia.Krążyły również pogłoski, że jego dobry wygląd i elokwentny styl przyciągnęły wiele uwagi i pomogły zapewnić mu pozycję. Chociaż zyskał przychylność papieża Euegne III, inni byli bardziej ostrożni i doprowadzili do złożenia skarg na niego do Rzymu.

Papież Adrian IV

Na szczęście dla Breakspeara papież Eugeniusz III, wybitny anglofil, spojrzał na niego przychylnie i zignorował szepty i skargi. Zamiast tego mianował go kardynałem, mianując go kardynałem biskupem Albano w grudniu 1149 r. Na tym stanowisku Breakspear otrzymał wiele ważnych zadań, z których jedno obejmowało reorganizację kościoła w Skandynawii.

Przez dwa lata Breakspear przebywał w Skandynawii jako legat papieski, okazując się szczególnie skuteczny, co przyniosło mu jeszcze więcej pochwał od papieża. Jako legat podjął się kilku zadań reformatorskich, w tym udanej reorganizacji kościoła szwedzkiego, a także ustanowienia niezależnego arcybiskupstwa dla Norwegii, tworząc w ten sposób diecezję w Hamar. Pozwoliło to nautworzenie licznych szkół katedralnych w miastach całej Norwegii, pozostawiając po sobie trwały wpływ na system edukacji i świadomość duchową w Skandynawii.

Pozostawiwszy pozytywne wrażenie na północy, Breakspear powrócił do Rzymu, gdzie został 170. papieżem, wybranym jednogłośnie w grudniu 1154 r., przyjmując imię Adrian IV.

Niestety, papież Adrian IV musiał stawić czoła licznym wyzwaniom, ponieważ objął tron papieski w burzliwym okresie w Rzymie. Po pierwsze, musiał poradzić sobie z ciągłymi problemami spowodowanymi przez Arnolda z Brescii, czołową postać antypapieską.

Arnold był kanonikiem, który brał udział w nieudanej Komunie Rzymskiej, która powstała w 1144 r. po buncie Giordano Pierleoniego. Ich największe niezadowolenie opierało się na rosnącej władzy papieża, a także szlachty, która otaczała władzę papieską. Podejmowano próby reorganizacji systemu w coś, co przypominało Republikę Rzymską.jego zaangażowanie i chęć wezwania Kościoła do wyrzeczenia się własności sprawiły, że stał się przeszkodą dla tronu papieskiego.

Arnold z Brescii został wygnany co najmniej trzy razy za swoje zaangażowanie, głównie jako intelektualny przywódca grupy. Kiedy Adrian IV przejął władzę, zamieszki w stolicy doprowadziły go do podjęcia drastycznych środków, nakładając interdykt (cenzurę kościelną), który zabraniał jednostkom angażowania się w pewne działania lub usługi kościoła w Rzymie. Doprowadziło to do zamknięciaSytuacja ta miała niepożądany wpływ na mieszkańców Rzymu, których życie zostało znacznie zakłócone przez ten chaos.

Chociaż sytuacja była bezprecedensowa, papież Adrian IV podjął te drastyczne środki w celu przekonania Senatu do wygnania Arnolda z Brescii na podstawie herezji. Na szczęście dla Adriana IV tak właśnie się stało, podżegając Senat do decyzji o wygnaniu Arnolda i przy wsparciu wyższych szczebli, aresztowaniu go, osądzeniu i skazaniu. Arnold z Brescii został następnie powieszony.Przez papiestwo w czerwcu 1155 r. Jego ciało zostało spalone, a prochy wrzucone do Tybru. Chociaż miał do czynienia tylko z jedną osobą, konflikty Adriana będą kontynuowane, ponieważ walki o władzę w Rzymie i wokół niego zdominowały jego czas jako papieża.

Zwłoki Arnolda z Brescii spalone na stosie z rąk strażników papieskich

W czerwcu 1155 r. papież Adrian IV koronował Fryderyka Barbarossę na cesarza rzymskiego. Jako Święty Cesarz Rzymski, Fryderyk jasno dał do zrozumienia, że to on jest najwyższą władzą w Rzymie, dramatycznie odmawiając trzymania strzemienia papieża, co było zwyczajową uprzejmością ze strony obecnego cesarza. Papież Adrian IV był zmuszony radzić sobie z ciągłymi próbami cesarza, aby zapewnić sobie władzę nad miastem, co doprowadziło do powstaniaStałe źródło tarć między parą aż do śmierci papieża w 1159 roku.

Kolejną palącą kwestią dla angielskiego papieża byli Normanowie w południowych Włoszech. Papież Adrian IV patrzył przychylnie, gdy bizantyjski cesarz Manuel Komnenus dokonał rekonkwisty na tym obszarze, nawiązując kontakt z lokalnymi grupami rebeliantów. Cesarstwo Wschodniorzymskie okupujące południowe granice było preferowane przez papieża Adriana IV; papiestwo zawsze było w bezpośrednim konflikcie z Normanami, którzy byli postrzegani jako "wrogowie".kłopotliwe i zawsze grożące działaniami militarnymi.

Wpływ wspólnego wroga pozwolił na zawarcie sojuszu między Manuelem i Adrianem, którzy połączyli siły z grupami rebeliantów na południu przeciwko Normanom. Początkowo okazało się to sukcesem, jednak nie trwało to długo. Jeden z greckich dowódców o imieniu Michael Palealogus spowodował tarcia między swoimi sojusznikami, a podziały w grupie zaczęły się ujawniać, powodując, że kampania przegrała.rozmach.

Decydujący moment nastąpił podczas bitwy o Brindisi, która odzwierciedlała słabości sojuszu. Najemnicy ostatecznie zdezerterowali w obliczu zmasowanego kontrataku wojsk sycylijskich, a wobec odmowy ze strony władz podniesienia płac, wielcy sojusznicy zaczęli kurczyć się liczebnie, ostatecznie upokarzająco przewyższając liczebnie i manewrując. Wszelkie próby przywrócenia bizantyjskiego panowaniawe Włoszech zostały zniszczone; armia została zmuszona do opuszczenia kraju, a sojusz bizantyjski dobiegł końca.

Król Henryk II

Co więcej, papież Adrian IV zyskiwał złą reputację w Irlandii. Mówiło się, że wydał niesławną bullę papieską Laudabiliter, skierowaną do króla Anglii Henryka II. Był to zasadniczo dokument, który przyznawał Henrykowi prawo do inwazji na Irlandię i podporządkowania kościoła systemowi rzymskiemu. Wiązałoby się to również z ogólną reformą społeczeństwa i rządów w Irlandii. W związku z tymHistorycznie rzecz biorąc, istnienie tego dokumentu zostało zakwestionowane i pozostaje źródłem debaty, a niektórzy kwestionują jego autentyczność.

Niemniej jednak późniejsza inwazja miała miejsce z udziałem Ryszarda de Clare i innych przywódców wojskowych zaangażowanych w dwuetapową kampanię. Ostateczna inwazja na Irlandię przez Henryka II w październiku 1171 r. miała miejsce po śmierci papieża; jednak zaangażowanie Adriana IV i rzekomy dokument są nadal kwestionowane przez historyków. Legitymacja do inwazji i promocjareform kościelnych, którym sprzyjał papież Adrian IV, stanowią mocne argumenty za jego istnieniem, podczas gdy inni uważają, że bez zapisów i niewielkich dowodów dokument został sfałszowany. Dziś pozostaje nierozwiązaną tajemnicą.

1 września 1159 r. krótkie i burzliwe rządy papieża Adriana IV dobiegły końca. Według doniesień zmarł, dławiąc się muchą w winie, co najprawdopodobniej było spowodowane infekcją migdałków. Do historii przejdzie jako jedyny Anglik, który pełnił funkcję papieża, człowiek, który z niczego stał się najpotężniejszym człowiekiem w Kościele katolickim.