Książę Wellington, być może największy brytyjski bohater wojskowy, był w oczach swojej matki katastrofą!

Arthur Wellesley był postrzegany jako nieporadne dziecko przez swoją matkę, hrabinę Mornington, która oświadczyła: "Przysięgam na Boga, że nie wiem, co zrobię z moim nieporadnym synem Arthurem". Jak bardzo matka może się mylić?

Jego dwaj starsi bracia błyszczeli w szkole Eton, a on nie, więc w ostateczności został wysłany do francuskiej akademii wojskowej w nadziei, że może stać się "zdatnym" żołnierzem. Minęło kilka lat, zanim ujawnił się jego talent wojskowy, ale został oddany do służby w 1787 roku, a następnie został, z pomocą wpływów swojej rodziny i kilku lat w Irlandii, dowódcą sił brytyjskich przeciwkoKsiążęta Maratha w Indiach w 1803 roku.

Wellesley wrócił do domu w 1805 r. z tytułem szlacheckim i poślubił swoją ukochaną z dzieciństwa, Kitty Packenham, i wszedł do Izby Gmin.

W tym czasie brytyjski wkład w wojnę przeciwko Napoleonowi polegał głównie na udanych starciach morskich, ale Wojna Półwyspowa zaangażowała brytyjską armię na znacznie większą skalę. Wojna ta miała uczynić Arthura Wellesleya bohaterem.

Udał się do Portugalii w 1809 r. i z pomocą portugalskich i hiszpańskich partyzantów wypędził Francuzów w 1814 r. i ścigał wroga we Francji. Napoleon abdykował i został wysłany na wygnanie na wyspę Elba. Okrzyknięty przez opinię publiczną bohaterem narodu, Arthur Wellesley został nagrodzony tytułem księcia Wellington.

W następnym roku Napoleon uciekł z Elby i powrócił do Francji, gdzie wznowił kontrolę nad rządem i armią. W czerwcu 1815 r. pomaszerował do Belgii, gdzie obozowały wojska brytyjskie i pruskie.

18 czerwca w miejscu zwanym Waterloo armie francuska i brytyjska spotkały się w ostatecznej bitwie. Wellington zadał Napoleonowi przytłaczającą klęskę, ale zwycięstwo kosztowało oszałamiającą liczbę istnień ludzkich. Mówi się, że Wellington płakał, gdy dowiedział się o liczbie zabitych tego dnia. Brytyjczycy ponieśli 15 000 ofiar, a Francuzi 40 000.

Była to ostatnia bitwa Wellingtona, który powrócił do Anglii i ponownie rozpoczął karierę polityczną, ostatecznie zostając premierem w 1828 roku.

"Żelazny książę" nie był człowiekiem, który dałby się zdominować lub zastraszyć komukolwiek, a jego odpowiedź dla porzuconej kochanki, która zagroziła opublikowaniem listów miłosnych, które do niej napisał, brzmiała: "Publikuj i bądź przeklęty!".

Królowa Wiktoria bardzo na nim polegała, a kiedy zaniepokoiła się wróblami, które zagnieździły się na dachu częściowo ukończonego Kryształowego Pałacu, poprosiła go o radę, jak się ich pozbyć. Odpowiedź Wellingtona była zwięzła i rzeczowa: "Wróblowate, proszę pani". Miał rację, do czasu otwarcia Kryształowego Pałacu przez królową, wszystkie zniknęły!

Zmarł w zamku Walmer w hrabstwie Kent w 1852 r. i otrzymał zaszczyt państwowego pogrzebu. Była to wspaniała uroczystość, będąca odpowiednim hołdem dla wielkiego bohatera wojskowego. Żelazny Książę został pochowany w katedrze św. Pawła obok innego brytyjskiego bohatera, admirała lorda Nelsona.

Matka Wellingtona nie mogła się bardziej mylić co do swojego najmłodszego syna!