"Τα μάτια του ήταν βυθισμένα, η φωνή του σκληρή και δυνατή,

Σίγουρα σημάδια ότι δεν ήταν ούτε χολερικός ούτε υπερήφανος:

Το μακρύ πηγούνι του απέδειξε την εξυπνάδα του, την αγιοπρεπή χάρη του

Μια εκκλησία με βερνίκι και το πρόσωπο του Μωυσή".

Αυτή η μη κολακευτική περιγραφή του John Dryden, του πρώτου ποιητή της Αγγλίας, περιγράφει τη μορφή του Titus Oates, που είναι περισσότερο γνωστός για την ενορχήστρωση της "Παπικής Συνωμοσίας".

Αυτός ο Άγγλος ιερέας ήταν ο υπεύθυνος για την κατασκευή της ιστορίας μιας καθολικής συνωμοσίας για τη δολοφονία του βασιλιά Καρόλου Β', η οποία είχε τεράστιες προεκτάσεις και οδήγησε στην απώλεια της ζωής πολλών αθώων Ιησουιτών.

Titus Oates

Γεννημένος στο Ράτλαντ από οικογένεια υφαντών κορδέλας από το Νόρφολκ, ο Τίτος σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, αν και δεν έδειξε πολλά υποσχόμενος σε ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον. Στην πραγματικότητα, ένας από τους καθηγητές του τον αποκάλεσε "μεγάλο βλάκα" και κατέληξε να φύγει χωρίς το πτυχίο του.

Παρ' όλα αυτά, η έλλειψη επιτυχίας δεν αποτέλεσε εμπόδιο για αυτόν τον παραγωγικό ψεύτη, καθώς απλώς ισχυρίστηκε ότι έλαβε τα προσόντα του και απέκτησε άδεια για να κηρύττει. Τον Μάιο του 1670 χειροτονήθηκε ιερέας της Εκκλησίας της Αγγλίας και αργότερα έγινε εφημέριος στο Χέιστινγκς.

Οι ταραχοποιοί τρόποι του άρχισαν αμέσως μόλις έφτασε. Αποφασισμένος να αποκτήσει τη θέση του σχολάρχη, ο Οέιτς αποφάσισε να κατηγορήσει τον σημερινό άνδρα στη θέση αυτή για σοδομισμό με έναν μαθητή. Ο ισχυρισμός εξετάστηκε γρήγορα και διαπιστώθηκε ότι ήταν ψευδής, με αποτέλεσμα ο Τίτος να είναι αυτός που θα αντιμετωπίσει κατηγορίες για ψευδορκία.

Γρήγορα εγκαταλείποντας τον τόπο του εγκλήματος, ο Τίτος κατάφερε να δραπετεύσει από τη φυλακή και έφυγε για το Λονδίνο.

Ωστόσο, ο καιροσκόπος Τίτος, ο οποίος διέφευγε πλέον από τις κατηγορίες για ψευδορκία, κατάφερε να εξασφαλίσει έναν διορισμό ως ιερέας στο πλοίο του Βασιλικού Ναυτικού, HMS Adventure.

Καθώς το πλοίο έκανε την προγραμματισμένη του στάση στην Ταγγέρη, ο Τίτος βρέθηκε σε δύσκολη θέση, καθώς κατηγορήθηκε για πορνεία, η οποία εκείνη την εποχή αποτελούσε θανατηφόρο αδίκημα και οδήγησε στην απόλυσή του από το Πολεμικό Ναυτικό μόλις ένα χρόνο μετά την ένταξή του.

Μέχρι τον Αύγουστο και κατά την επιστροφή του στο Λονδίνο, συνελήφθη και πάλι και αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Χέιστινγκς προκειμένου να αντιμετωπίσει τις εκκρεμείς κατηγορίες. Κατά απίστευτο τρόπο, ο Όουτς κατάφερε να δραπετεύσει για δεύτερη φορά. Έχοντας πλέον στο ενεργητικό του πολλές εμπειρίες από το να είναι ένας φυγάς εγκληματίας, βοηθήθηκε από έναν φίλο του και κατάφερε να ενταχθεί σε ένα νοικοκυριό ως αγγλικανός εφημέριος.

Όπως ήταν αναμενόμενο, δεδομένου του φρικτού ιστορικού του και του προτύπου συμπεριφοράς του, η θέση του στο νοικοκυριό ήταν βραχύβια και μετακόμισε για άλλη μια φορά.

Η ανατροπή σε αυτή την ιστορία έρχεται το 1677, όταν ο Oates προσχώρησε στην Καθολική Εκκλησία. Ταυτόχρονα ένωσε τις δυνάμεις του με έναν άνδρα που ονομαζόταν Israel Tonge, ο οποίος ήταν γνωστό ότι συμμετείχε στην πρόκληση αντι-καθολικής εχθρότητας. Ο Tonge παρήγαγε άρθρα που υποστήριζαν πολυάριθμες θεωρίες συνωμοσίας και το μίσος του για τους Ιησουίτες ήταν καλά τεκμηριωμένο.

Εκείνη την εποχή, η αινιγματική μεταστροφή του Τίτου στον καθολικισμό λέγεται ότι σόκαρε τον Τόνγκε, αν και αργότερα ισχυρίστηκε ότι έγινε για να πλησιάσει περισσότερο στη διείσδυση στους Ιησουίτες.

Στη συνέχεια, ο Titus Oates άφησε πίσω του την Αγγλία και εντάχθηκε στο Κολέγιο των Ιησουιτών του St Omer, ισχυριζόμενος ότι "αποκοιμήθηκε από τα θέλγητρα των παπικών Σύρων".

Στη συνέχεια πήγε στο Αγγλικό Κολλέγιο Ιησουιτών με έδρα το Βαγιαδολίδ, μόνο για να αποβληθεί. Η έλλειψη βασικών λατινικών και ο βλάσφημος τρόπος του έγιναν γρήγορα πρόβλημα για το σχολείο και αναγκάστηκε να φύγει.

Η επανεισδοχή του στο Σεν Ομέρ της Γαλλίας ήταν και πάλι σύντομη και οι ταραχοποιοί τρόποι του τον οδήγησαν στο ίδιο μονοπάτι και πάλι, στην αποπομπή.

Αφού αποξένωσε επιτυχώς όσους είχε έρθει σε επαφή και γεμάτος από το βιτριόλι που θα χρειαζόταν για να σκαρφιστεί θεωρίες συνωμοσίας, επέστρεψε στην Αγγλία και ξανασυναντήθηκε με τον παλιό του φίλο Israel Tonge.

Μαζί έγραψαν ένα χειρόγραφο που αντανακλούσε το σκληρό αντι-καθολικό συναίσθημα που ένιωθαν και τα δύο άτομα. Οι κατηγορίες μέσα στο κείμενο ισοδυναμούσαν με μια "παπική συνωμοσία" που επινοήθηκε δήθεν από τους Ιησουίτες, οι οποίοι κανόνιζαν τη δολοφονία του βασιλιά Καρόλου Β'.

Βασιλιάς Κάρολος Β'

Η όρεξη για μια τέτοια συνωμοσία ήταν μεγάλη και οι Ιησουίτες ειδικότερα ήταν στόχοι, καθώς οι μη Ιησουίτες καθολικοί ήταν πρόθυμοι να ζητήσουν όρκο υποταγής στον βασιλιά, ωστόσο οι Ιησουίτες είχαν αντισταθεί σε μια τέτοια συμφωνία.

Λαμβάνοντας υπόψη τη σοβαρότητα μιας τέτοιας απαίτησης, το θέμα ελήφθη σοβαρά υπόψη και τον Αύγουστο του 1678 ο ίδιος ο βασιλιάς προειδοποιήθηκε για μια τέτοια συνωμοσία.

Ο χειρισμός των κατηγοριών ανατέθηκε στον κόμη του Ντάνμπι, Τόμας Όσμπορν, ο οποίος ήταν ένας από τους υπουργούς του βασιλιά.

Ο Oates θα συναντηθεί στη συνέχεια με το Βασιλικό Συμβούλιο, προβάλλοντας συνολικά 43 ισχυρισμούς, οι οποίοι ανέρχονται σε αρκετές εκατοντάδες καθολικούς που εμπλέκονται σε αυτή την απάτη.

Το ψέμα εκτελέστηκε με αξιοσημείωτη πεποίθηση από τον Oates, ο οποίος συμπεριέλαβε στις κατηγορίες του έναν αριθμό ανθρώπων υψηλού προφίλ, όπως ο Sir George Wakeman, γιατρός της βασίλισσας Αικατερίνης της Μπραγκάνζας.

Με τη βοήθεια του κόμη του Ντάνμπι, ο Όουτς κατάφερε να επεκτείνει τα ψέματά του στο συμβούλιο, με τον κατάλογο των κατηγορουμένων να συνεχίζει να αυξάνεται σε σχεδόν 81 ξεχωριστές κατηγορίες, με έναν αριθμό υψηλόβαθμων ατόμων μεταξύ αυτών που αντιμετώπιζαν κατηγορίες.

Είναι απίστευτο ότι, παρά το ιστορικό του στα ψέματα, την αποφυγή δικαστηρίου και τη γενικότερη δημιουργία προβλημάτων, δόθηκε στον Oates μια ομάδα για να αρχίσει να μαζεύει Ιησουίτες.

Επιπλέον, ο Oates είχε αποδείξει ότι θα χρησιμοποιούσε τα πάντα προς όφελός του, συμπεριλαμβανομένου του θανάτου ενός αγγλικανικού δικαστή, του Sir Edmund Berry Godfrey, στον οποίο ο Oates είχε δώσει ένορκη βεβαίωση, στην οποία ανέφερε λεπτομερώς τις κατηγορίες του.

Η δολοφονία του δικαστή χειραγωγήθηκε από τον Oates για να ξεκινήσει μια εκστρατεία δυσφήμισης κατά των Ιησουιτών.

Τα ψέματα του Oates γίνονταν όλο και μεγαλύτερα.

Τον Νοέμβριο του 1678, ο Όουτς ισχυρίστηκε ότι η βασίλισσα προσπαθούσε να δηλητηριάσει τον βασιλιά. Ισχυρίστηκε επίσης ότι είχε συνομιλήσει με τον αντιβασιλέα της Ισπανίας στη Μαδρίτη, γεγονός που τον έφερε σε δύσκολη θέση με τον βασιλιά, ο οποίος είχε συναντηθεί προσωπικά με τον Δον Ιωάννη στις Βρυξέλλες. Βλέποντας το πλέγμα των ψεμάτων του και με τον Όουτς να μην μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια την εμφάνιση του Ισπανού αντιβασιλέα, ο βασιλιάς έδωσε εντολή για τον Όουτς νασυνελήφθη.

Σε μια άλλη ανατροπή της τύχης για τον τυχερό και πανούργο Oates, η απειλή συνταγματικής κρίσης ανάγκασε το κοινοβούλιο να τον αφήσει ελεύθερο. Αντί να τιμωρηθεί, έλαβε ετήσιο επίδομα και ένα διαμέρισμα στο Whitehall, αποσπώντας υψηλούς επαίνους από εκείνους που είχαν χάψει την επικρατούσα εκείνη την εποχή αντι-καθολική υστερία.

Καθώς ούτε καν οι υποψίες του βασιλιά δεν ήταν αρκετές για να καταδικάσουν τον Oates, πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια με εκτελέσεις αθώων καθολικών, προτού ο κόσμος αρχίσει να αμφισβητεί τη νομιμότητα τέτοιων εξωφρενικών ισχυρισμών.

Η αμφιβολία είχε αρχίσει να παρεισφρέει και ο Lord Chief of Justice, William Scroggs, άρχισε να εκδίδει όλο και περισσότερες αθώες ετυμηγορίες.

Στα τέλη του καλοκαιριού του 1681, ο Όουτς κλήθηκε να εγκαταλείψει το Γουάιτχολ, ωστόσο δεν έδειξε καμία πρόθεση να φύγει και μάλιστα είχε το θράσος να συκοφαντήσει τον βασιλιά καθώς και τον αδελφό του, τον δούκα της Υόρκης, ο οποίος ήταν καθολικός.

Τελικά, οι υποψίες, οι ισχυρισμοί, η εξαπάτηση και η συκοφαντία τον έπιασαν και συνελήφθη για εξέγερση, του επιβλήθηκε πρόστιμο και φυλακίστηκε.

Όταν ο καθολικός βασιλιάς Ιάκωβος Β' ανέβηκε στο θρόνο το 1685, ο Όουτς είχε καταδικαστεί σε ισόβια με την πρόσθετη προειδοποίηση να μαστιγώνεται στους δρόμους της πόλης για πέντε ημέρες κάθε χρόνο μέχρι να πεθάνει. Ο εξευτελισμός και οι δημόσιοι ξυλοδαρμοί ήταν η μόνη εναλλακτική λύση για μια ποινή για ψευδορκία που δεν επέφερε τη θανατική ποινή.

Για τρία χρόνια, ο Όουτς παρέμεινε στη φυλακή για να ανατραπεί η τύχη του, όταν ο προτεστάντης Γουλιέλμος της Οράγγης του έδωσε χάρη για τα εγκλήματά του και μάλιστα έλαβε και σύνταξη για τις προσπάθειές του.

Τελικά πέθανε τον Ιούλιο του 1705. Μοναχικός, ατιμασμένος χαρακτήρας με κακή φήμη, άφησε στο πέρασμά του ένα ίχνος μαζικής καταστροφής. Ένας μεγάλος αριθμός μαρτύρων Ιησουιτών είχε υποφέρει ως αποτέλεσμα του ψεύδους που διέδιδε ο Oates, πεθαίνοντας είτε στη φυλακή είτε την ημέρα της εκτέλεσής τους. Η αποφασιστικότητά τους ωστόσο δεν είχε μειωθεί, όπως φέρεται να σημείωσε ένας παρατηρητής:

"οι Ιησουίτες δεν φοβούνται ούτε τον θάνατο ούτε τον κίνδυνο, κρεμάστε όσους θέλετε, άλλοι είναι έτοιμοι να πάρουν τη θέση τους".

Η Jessica Brain είναι ανεξάρτητη συγγραφέας με ειδίκευση στην ιστορία, με έδρα το Κεντ και λάτρης όλων των ιστορικών πραγμάτων.