Не Ватерло туку Петерло!

Англија не е земја на чести револуции; некои велат дека тоа е затоа што нашето време не е погодно за маршеви на отворено и немири.

Исто така види: Полето на платно од злато

Сепак, временските услови или без временски услови, во раните 1800-ти, работниците почнаа да демонстрираат на улиците и да бараат промени во нивниот работен век.

Во март 1817 година, шестотини работници тргнаа од северниот град Манчестер да маршираат кон Лондон. Овие демонстранти станаа познати како „Ќебиња“ бидејќи секој носеше по едно ќебе. Ќебето се носеше за да се загрее во текот на долгите ноќи на патот.

Само еден „Бланкетаер“ успеа да стигне до Лондон, бидејќи водачите беа затворени, а „рангот и фајлот“ брзо се разотидоа.

<0 Истата година, Џеремаја Брандрет водел двесте работници од Дербишир во Нотингем со цел, како што рекол, да учествуваат во општо востание. Ова не беше успех и тројца од водачите беа погубени за предавство.

Но, во 1819 година се одржа посериозна демонстрација во Манчестер на полето Свети Петар.

На тој август, На 16-ти, голем број луѓе, околу 60.000 луѓе, носејќи транспаренти со пароли против законите за пченка и во корист на политичките реформи, одржаа состанок на полето на Свети Петар. Нивното главно барање беше глас во парламентот, бидејќи во тоа време индустрискиот север беше слабо застапен. Во почетокот на 19 век само 2% одБританците го имаа гласот.

Магистратите на тоа време се вознемириле поради големината на собирот и наредиле апсење на главните говорници.

Обидите да ја послушаат наредбата Манчестер и Салфорд Јеоманри (аматерска коњаница која се користи за одбрана на домот и за одржување на јавниот ред) се нафрли во толпата, соборувајќи жена и убивајќи дете. Хенри „Оратор“ Хант, радикален говорник и агитатор од тоа време, на крајот беше уапсен.

Потоа беа повикани 15. Хусари на кралот, коњанички полк на редовната британска армија, да ги растераат демонстрантите. Сабјите извлечени го нападнаа масовниот собир и во општата паника и хаос што следеше, загинаа единаесет луѓе, а околу шестотини беа повредени.

Ова стана познато како „Масакрот во Петерло“. Името Петерло првпат се појави во локалниот весник од Манчестер неколку дена по масакрот. Името имаше за цел да се потсмева на војниците кои напаѓаа и убиваа невооружени цивили, споредувајќи ги со хероите кои неодамна се бореа и се вратија од бојното поле во Ватерло.

Исто така види: Парк Мунго

„Масакрот“ предизвика голема огорченост во јавноста, но владата на денот застана покрај судиите и во 1819 година донесе нов закон, наречен Шест акти, за да се контролира идната агитација.

Шестте акти не беа популарни; ги консолидираа законите против понатамунарушувања, кои тогашните судии ги сметаа за предвидена револуција!

Луѓето со тревога ги гледаа овие Шест акта бидејќи дозволуваа секоја куќа да може да биде претресена, без налог, под сомнение дека содржи огнено оружје, а јавните состаноци беа практично забрането.

Периодичните изданија беа оданочени толку строго што беа ценети подалеку од дофатот на посиромашните класи и на судиите им беше дадена овластување да ја запленат секоја литература што се сметаше за бунтна или богохулна и секој состанок во парохијата што содржи повеќе повеќе од педесет луѓе беа прогласени за незаконски.

Шестте чинови доведоа до очајнички одговор и човек по име Артур Тистлвуд го планираше она што требаше да стане познато како заговор на улицата Като… убиство на неколку министри од кабинетот на вечера.

Заговорот не успеа бидејќи еден од заговорниците бил шпион и ги известил своите господари, министрите, за заговорот.

Thislewood бил фатен, прогласен за виновен за велепредавство и обесен во 1820 година.

Судењето и егзекуцијата на Тистлвуд го сочинуваа последниот чин на долгата серија на конфронтација помеѓу владата и очајните демонстранти, но општо мислење беше дека владата отишла предалеку во аплаудирањето „Петерло“ и донесување на Шест акта.

На крајот во земјата се спушти поприсебно расположение и револуционерната треска конечно згасна.

Денес сепак е широко призната,дека масакрот на Петар го отворил патот за Законот за големи реформи од 1832 година, кој создал нови собраниски седишта, многу во индустриските градови во северна Англија. Значаен чекор во давање глас на обичните луѓе!