پس از امضای آتش بس فرانسه با آلمان در ژوئن 1940، بریتانیای کبیر می ترسید که سایه نازیسم همچنان بر سر اروپا بیفتد. وینستون چرچیل، نخست وزیر بریتانیا، با وقف به مبارزه با مردم فرانسه، متعهد به حمایت بریتانیا از جنبش مقاومت شد. به اتهام «آتش کشیدن اروپا»، اداره عملیات ویژه یا SOE متولد شد.

مقر آن در خیابان بیکر 64 در لندن، هدف رسمی SOE این بود که مأموران ویژه بریتانیا را برای "هماهنگی، الهام بخشیدن، کنترل و کمک به اتباع کشورهای تحت ستم" روی زمین قرار دهد. هیو دالتون، وزیر جنگ اقتصادی، تاکتیک‌های جنگ نامنظم را که ارتش جمهوری‌خواه ایرلند دو دهه قبل از آن استفاده می‌کرد، قرض گرفت. «بی‌نظم‌های خیابان بیکر»، آن‌طور که شناخته شدند، در زمینه خرابکاری، سلاح‌های سبک، ارتباطات رادیویی و تلگراف و نبرد غیرمسلح آموزش دیده بودند. کارگزاران SOE همچنین باید به زبان کشوری که در آن درج می شوند مسلط باشند تا بتوانند به طور یکپارچه در جامعه جا بیفتند. اگر حضور آنها سوء ظن بی مورد را برانگیخت، مأموریت آنها می توانست حتی قبل از شروع به پایان برسد.

اودت سانسوم هالووز، توسط گشتاپو بازجویی و شکنجه شد و در اردوگاه کار اجباری راونسبروک زندانی شد. فیلم «ادت» محصول 1950 بر اساس دستاوردهای جنگی او ساخته شده است.

آموزش گسترده در مقاومت در برابر بازجویی و نحوه فرار از دستگیری بر این موضوع تأکید داشت.گرانش ماموریت های آنها ترس از گشتاپو واقعی و مستدل بود. برخی از ماموران برای اینکه نتوانند فرار کنند، قرص های خودکشی را در دکمه کت خود پنهان می کردند. آنها می‌دانستند که بعید است دوباره خانه‌های خود را در کشورهای مشترک المنافع بریتانیا ببینند، اما این خطر را پذیرفتند.

ماموریت‌های نامنظم به مواد نامنظم نیاز داشتند. بخش عملیات و تحقیقات SOE دستگاه‌های منحصربه‌فردی را برای ماموران برای استفاده در خرابکاری و نبردهای نزدیک ایجاد کرد. اختراعات آنها، از جمله قلم در حال انفجار و سلاح های پنهان شده در اشیاء روزمره مانند چتر و لوله، حتی الهام بخش رمان های جیمز باند ایان فلمینگ است. Operations and Research همچنین یک دوچرخه تاشو به نام Welbike توسعه داد، اما در زمین های ناهموار غیرقابل اعتماد بود. بیشتر اختراعات این گروه ها، مانند ظروف ضد آب که از منابع عوامل در هنگام پرش با چتر محافظت می کردند، کاربردی تر بودند.

Welbike

دستگاه های ارتباطی قابل حمل از آنجایی که ارتباطات رادیویی و تلگرافی تضمین می کرد که مقاومت فرانسه (و عوامل SOE) از دنیای خارج قطع نمی شوند، بسیار مهم است. اپراتورهای رادیویی مجبور بودند متحرک بمانند و اغلب تجهیزات رادیویی خود را روی پشت خود حمل می‌کردند که از خانه‌ای امن به خانه امن دیگر می‌رفتند. بقای آنها به توانایی آنها در انتقال سریع پیام ها و حرکت سریع بستگی داشت.

در کنار تاکتیک های نامنظم و مواد غیرعادی، دولت بریتانیا می دانست که یک جنگ نامنظم لازم استجنگجویان نامنظم زنان به عنوان پیک‌ها، جاسوسان، خرابکاران و اپراتورهای رادیویی ارزشمند هستند. اگرچه ماموران زن مانند مردان آموزش دیدند، برخی از این ایده که زنان را به پشت خطوط دشمن بفرستند مخالفت کردند. آنها با اکراه پذیرفتند که جاسوسان زن برتری های مشخصی نسبت به مردان روی زمین داشته باشند. زنان می توانستند آزادانه سفر کنند زیرا از آنها انتظار نمی رفت که در طول روز کار کنند. کلیشه های جنسیتی نیز به زنان کمک کرد تا از سوء ظن دور باشند. از این گذشته، چه کسی می‌تواند تصور کند که یک زن می‌تواند یک رزمنده کارآمد در جنگ باشد؟

ویولت سابو، اعدام شده در اردوگاه کار اجباری راونسبروک، 1945. «نام او را با غرور حک کن» (1958)، تصویری تا حد زیادی دقیق از زندگی سابو در زمان جنگ، پس از کتاب همان کتاب است. نام.

با این حال، زنان بیش از حد قابل دوام بودند: آنها برای موفقیت ماموریت SOE بسیار مهم بودند. اگرچه آنها بعداً به دلیل "شجاعت آشکار" خود مورد تجلیل قرار گرفتند، جاسوسان زن SOE موفق شدند زیرا یاد گرفتند که نامحسوس باشند. آنها هویت مخفی گرفتند، به مأموریت های مخفی رفتند و بزرگترین اسرار ملت خود را مورد اعتماد قرار دادند. 39 نفر از 470 مامور SOE در فرانسه زن بودند و 16 نفر دیگر در مناطق دیگر مستقر شدند. نانسی گریس آگوست ویک لقب "موس سفید" را به دلیل توانایی عجیبش در فرار از گرفتن گرفت. زمانی که اومتوجه شد که یکی از گروه های مقاومت دیگر رادیویی برای ارتباط ندارد، او تقریباً 300 کیلومتر با دوچرخه رفت تا با مقر SOE تماس رادیویی برقرار کند و ترتیبی دهد که تجهیزات را رها کند. علیرغم تماس های نزدیک، ویک از جنگ جان سالم به در برد. اودت هالووز، عضو پرستاری کمک های اولیه یومانری (FANY) نیز مرگ را فریب داد. هالووز که با مقاومت در کن جاسازی شده بود دستگیر و به اردوگاه کار اجباری راونزبروک فرستاده شد. او دو سال در زندان زنده ماند، اغلب در سلول انفرادی، قبل از اینکه اردوگاه توسط نیروهای متفقین آزاد شود.

نور عنایت خان

دیگر زنان چندان خوش شانس نبودند. نور عنایت خان، با نام رمز مادلین، یک اپراتور رادیویی در فرانسه بود. پس از اینکه کل تیم او در کمین قرار گرفت و دستگیر شد، او توسط یک ملی پوش فرانسوی به گشتاپو خیانت کرد که امیدوار بود پاداش زیادی دریافت کند. خان در بازجویی نشکست و چندین بار اقدام به فرار از دست اسیرکنندگان خود کرد. در سپتامبر 1944 به داخائو فرستاده شد و در بدو ورود اعدام شد. ویولت سابو، ماموری که وارد لیموژ شد، با سرنوشت مشابهی در راونزبروک روبرو شد. او 23 ساله بود.

لوح به افتخار نور عنایت خان، تالار یادبود، اردوگاه کار اجباری داخائو

داستان های زنان "نامنظم" SOE فراتر از زن و مرد است: آنها انسان هستند. داستان های جسارت، شجاعت و فداکاری. سانسوم، و پس از مرگ سابو و خان، اولین زنانی بودند که این کار را انجام دادندجورج صلیب، بالاترین جایزه شجاعت بریتانیا برای غیرنظامیان و معادل صلیب ویکتوریا برای نیروهای مسلح را دریافت کرد. دیگران مانند ویک مدال جورج رتبه بعدی را دریافت کردند. اگرچه می جنگیدند، اما در نیروهای مسلح حضور نداشتند، زیرا سپاه زنان اجازه نبرد را نداشتند: آنها مجبور بودند به FANY داوطلب بپیوندند (هنوز موجود است)، یونیفرمی که در تصاویر Sansom و Wake می بینید. تعداد مدال هایی که پس از مرگ اعطا می شود گواهی بر خطراتی است که ماموران SOE با کمال میل به عنوان هزینه حفاظت از آزادی پذیرفته اند. نام آنها متداول نیست، اما شجاعت یا دستاوردهای آنها نیز چنین نبود. مردان و زنان مجری عملیات ویژه زندگی خود را وقف کمک به اروپا برای فرار از سایه هیتلر کردند.

جرج صلیب

نوشته کیت مورفی شیفر. کیت مورفی شفر دارای مدرک کارشناسی ارشد در تاریخ با گرایش تاریخ نظامی برای دانشگاه جنوبی نیوهمپشایر است. او همچنین نویسنده وبلاگ تاریخ یک زن، www.fragilelikeabomb.com است. او در خارج از ریچموند، ویرجینیا با همسر فوق‌العاده‌اش و میکس بیگل‌های بدجنس زندگی می‌کند.