این آلبرت همسر ملکه ویکتوریا است که معمولاً به عنوان نیروی محرکه نمایشگاه بزرگ سال 1851 شناخته می شود، اما به نظر می رسد که به همان اندازه برای سازماندهی این رویداد قابل توجه باید به یک هنری کول نیز ستایش کرد.

در آن زمان شغل هنری هنری به عنوان دستیار نگهبان پرونده در دفتر اسناد عمومی بود، اما او علایق زیادی از جمله نوشتن، ویرایش و انتشار مجلات داشت. به نظر می‌رسد که علایق اصلی هنری، صنعت و هنر بوده است، و او هر دوی این‌ها را به‌عنوان ویراستار ژورنال طراحی ترکیب کرد. این مجله هنرمندان را تشویق می‌کرد تا طرح‌های خود را در مقالات روزمره به کار ببرند که سپس می‌توانستند به تولید انبوه برسند. و به بزرگان شسته نشده فروخته شد.

در سال 1846، در نقش خود به عنوان عضو شورای انجمن هنر، هنری به شاهزاده آلبرت معرفی شد. به نظر می رسد که هنری و شاهزاده پس از مدت کوتاهی موفق به دریافت منشور سلطنتی شدند و نام خود را به انجمن سلطنتی برای تشویق هنرها، تولیدکنندگان و تجارت تغییر دادند.

با دلیل وجودی آن در حال حاضر به وضوح تعریف شده است که جامعه چندین نمایشگاه نسبتا کوچک ترتیب داده است تا هدف خود را تبلیغ کند. بدون شک تحت تأثیر مقیاس بسیار بزرگتر «نمایشگاه صنعتی» فرانسه در سال 1844، هنری از شاهزاده آلبرت برای برپایی رویدادی مشابه در انگلستان حمایت کرد.

در ابتدا علاقه چندانی به مفهوم یک نمایشگاه وجود نداشت.نمایشگاه دولت روز؛ هنری و آلبرت که از این موضوع دلسرد نشده بودند به توسعه ایده خود ادامه دادند. آنها می خواستند برای همه ملت ها، بزرگترین مجموعه هنری در صنعت، "به منظور نمایشگاه رقابت و تشویق" باشد، و مهمتر از همه این بود که خود تامین مالی شود.

تحت فشار فزاینده عمومی دولت با اکراه یک کمیسیون سلطنتی را برای بررسی این ایده تشکیل داد. به نظر می‌رسد که وقتی کسی مفهوم رویدادی که از خود تأمین مالی می‌کند برای «قدرت‌ها» توضیح داد، بدبینی به سرعت با شور و شوق جایگزین شد. غرور ملی نشان می‌دهد که نمایشگاه باید بزرگ‌تر و بهتر از هر چیزی باشد که فرانسوی‌ها می‌توانند ترتیب دهند.

مسابقه‌ای برای طراحی ساختمانی برگزار شد که نه تنها به اندازه‌ی کافی بزرگ باشد، بلکه از عظمت کافی برای ساختن آن برخوردار باشد. رویداد شرکت فاکس و هندرسون در نهایت قرارداد را برنده شد و طرح هایی را بر اساس طرحی از جوزف پکستون ارائه کرد. طرح پکستون از هنرستانی شیشه و آهنی اقتباس شده بود که او ابتدا برای خانه چتسورث دوک دوونشایر تولید کرده بود.

مساله یک مکان مناسب زمانی حل شد که دوک ولینگتون از ایده هاید پارک در مرکز حمایت کرد. لندن. طراحی هنرستان شیشه ای و آهنی چشمگیر، یا کریستال پالاس که بیشتر شناخته می شود، اصلاح شد تا پارک های نسبتا بزرگ نارون را در خود جای دهد.درختان قبل از شروع ساخت در نهایت.

برقرار این سازه به طول 1850 فوت (564 متر) و ارتفاع 108 فوت (33 متر) به حدود 5000 نیروی دریایی نیاز داشت. اما کار به موقع کامل شد و نمایشگاه بزرگ توسط ملکه ویکتوریا در 1 مه 1851 افتتاح شد.

نمایشگاه ها تقریباً تمام شگفتی های عصر ویکتوریا از جمله سفال، چینی، آهن، مبلمان، عطر، پیانو را شامل می شد. ، اسلحه گرم، پارچه، چکش بخار، پرس هیدرولیک و حتی یک یا دو خانه عجیب و غریب.

اگرچه هدف اولیه نمایشگاه جهانی به عنوان جشن هنر در صنعت به نفع همه ملل بود، در عمل به نظر می رسد بیشتر به ویترینی برای تولید بریتانیا تبدیل شده است: بیش از نیمی از 100000 نمایشگاه نمایش داده شده از بریتانیا یا امپراتوری بریتانیا بودند.

گشایش اکسپدیشن بزرگ در سال 1851 اتفاقاً همزمان با ساختمان یکی دیگر از نوآوری های بزرگ انقلاب صنعتی. بازدید از لندن فقط به لطف خطوط راه آهن جدید که در سراسر کشور گسترش یافته بود برای توده ها امکان پذیر شده بود. گردش‌های کلیسا و آثار از سرتاسر کشور برای دیدن «کارهای صنعت همه ملل» که همگی در قصر کریستال درخشان پکستون قرار دارند، سازماندهی شد.

ملکه ویکتوریا افتتاح می‌شود. نمایشگاه بزرگ در کریستال پالاس در هاید پارک

نمایشگاه بزرگ سال 1851 از ماه می تا اکتبر برگزار شد و در این مدت ششمیلیون نفر از آن درهای کریستالی عبور کردند. این رویداد موفق‌ترین رویدادی است که تا به حال برگزار شده است و به یکی از نقاط تعیین‌کننده قرن نوزدهم تبدیل شد.

این رویداد نه تنها از طریق خود تأمین مالی بود، بلکه حتی سود کمی نیز به همراه داشت. در واقع برای هنری کول کافی است تا رویای خود را مبنی بر مجموعه ای از موزه ها در ملکی در کنزینگتون جنوبی که اکنون موزه های علم، تاریخ طبیعی و ویکتوریا و آلبرت، و همچنین کالج امپراتوری علوم، کالج سلطنتی هنر را در خود جای داده است، محقق کند. موسیقی و ارگانیست ها و فراموش نکردن آلبرت هال!

و چه سرنوشتی برای خود کریستال پالاس پیدا کرد؟ طراحی هوشمندانه Paxton نه تنها باعث شد که ساختمان به سرعت ساخته شود، بلکه از هم جدا شود. و بنابراین مدت کوتاهی پس از نمایشگاه، کل سازه از سایت هاید پارک برداشته شد و دوباره در سیدنهام، سپس یک دهکده خواب آلود در حومه کنت، که اکنون بخشی چند قومیتی از جنوب شرق لندن است، ساخته شد.

با این حال، آینده کاخ پکستون در بالای تپه سیدنهام آینده خوشی نبود. پس از استفاده های مختلف در سال های بعد، ساختمان سرانجام در 30 نوامبر 1936 توسط آتش سوزی ویران شد. گفته می شود که شعله های آتش آسمان شب را روشن کرده و تا کیلومترها قابل مشاهده بوده است.

متأسفانه، ساختمان به اندازه کافی برای پوشش هزینه های بازسازی آن بیمه نشده بود. شواهد بسیار کمی از این شگفتی عصر ویکتوریا به جز پایه ها و برخی از آنها باقی مانده استسنگ کاری با این حال، خاطره گذشته باشکوه امروز باقی مانده است، زیرا آن دهکده خواب آلود کنت در نهایت بخشی از لندن بزرگ شد و منطقه اطراف آن به عنوان قصر کریستال شناخته شد.