"هیچ وقت در زمینه درگیری های انسانی، این همه مدیون این همه به تعداد معدودی نبوده است". – وینستون چرچیل

بلافاصله مشخص نیست که یک کاترپیلار، یک ماهی قرمز، یک خوکچه هندی و یک چکمه با بال چه مشترکاتی دارند. با این حال، همه اینها نام باشگاه های هوایی است که قبل یا در طول جنگ جهانی دوم تشکیل شده اند.

برای مردم بریتانیا، جنگ جهانی دوم بدون شک یک جنگ هوایی بود. مسلماً غیرنظامیان بسیار بیشتر از جنگ جهانی دوم در بریتانیا درگیر و آگاه‌تر از جنگ جهانی دوم بودند، صرفاً به این دلیل که این جنگ یک جنگ هوایی بود. به معنای واقعی کلمه بالای سر مردم اتفاق افتاد. حتی قبل از شروع، RAF کارزار عظیمی از گسترش و آماده سازی برای آنچه که می دانستند در راه است آغاز کرده بود. هیتلر در سال 1936 در گرنیکا دست خود را نشان داده بود و RAF مصمم بود که آماده باشد. آنها می دانستند که چقدر به این بستگی دارد که چه کسی بر آسمان بریتانیا فرمان می دهد. فراتر از آن بود که سرنوشت بریتانیا تعیین می شد. همچنین در سال 1936 بود که RAF به بخش های فرماندهی جداگانه تقسیم شد: بمب افکن، جنگنده، کنترل و آموزش.

در سال‌های منتهی به جنگ، پایگاه‌های نیروی هوایی در سراسر کشور به وجود آمدند، مانند ایستگاه‌های فرماندهی بمب‌افکن عظیم و ایستگاه‌های دیده‌بانی ساحلی. هیچ جایی از درگیری دست نخورده نبود. هنگامی که جنگ شروع شد، جبهه داخلی از حملات بی امان در طول نبرد بریتانیا در سال 1940 در تمام مسیرهای بلیتز آسیب زیادی دید.و بعد از. احتمالاً به همین دلیل است که بسیاری از غیرنظامیان نیز به جنگ پیوستند، از جمله نگهبانان حمله هوایی، آتش نشانان و اعضای گارد خانگی، که خود جورج اورول به مدت سه سال داوطلب آن بود. هیچ کس از این جنگ دست نخورده نبود. شکی نیست که در طول مدت جنگ، بریتانیا غیرنظامی و نیروی هوایی سلطنتی پیوند خاصی برقرار کردند.

در آغاز جنگ فقط 2945 خدمه هوایی RAF وجود داشت. RAF فقط 749 فروند هواپیما داشت در مقایسه با 2550 هواپیمای لوفت وافه. همین تفاوت در تعداد بود که باعث شد این هوانوردان به «عدد معدود» معروف شوند. زمانی که چرچیل گفت: «هیچ وقت در زمینه درگیری های انسانی، بسیاری از افراد به این تعداد مدیون نبودند»، به این تعداد معدودی اشاره می کرد: پرسنل RAF که تا این حد خستگی ناپذیر برای دفاع از بریتانیا تلاش کردند و جنگیدند.

در طول جنگ، RAF به 1,208,000 مرد و زن افزایش یافت که از این تعداد 185,000 خدمه هواپیما بودند. با این حال، از این 185000 نفر، 70000 نفر در نبرد کشته شدند و فرماندهی بمب افکن با 55000 تلفات شدیدترین تلفات را متحمل شد.

این نابرابری نیز یکی از دلایلی بود که بسیاری از خدمه هواپیما از دست رفتند. تعداد زیاد هواپیماهای لوفت وافه به این معنی بود که آنها خلبانان و هواپیماهایی را در اختیار داشتند، به نحوی که بریتانیا نداشت. در اوج درگیری، زمان آموزش یک خلبان RAF قبل از اینکه او در نبرد فعال علیه لوفت وافه باشد تنها دو بود.هفته ها میانگین سنی خلبانان در حال جنگ؛ فقط بیست شاید تعجب آور نباشد که در جریان این درگیری تعداد زیادی باشگاه هوایی شکل گرفت.

باشگاه ماهی قرمز، که در سال 1942 تشکیل شد، باشگاهی برای هوانوردانی بود که "در نوشیدنی پایین آمدند". یعنی هر خدمه‌ای که سرنگون شده، نجات داده شده یا هواپیمای آسیب‌دیده را در دریا سقوط کرده و زنده بماند تا داستان را تعریف کند. به اعضای این باشگاه یک نشان (ضد آب) داده شد که ماهی قرمز را با بال‌هایی روی آب نشان می‌داد. این باشگاه هنوز هم تا به امروز تشکیل جلسه می دهد و اکنون خدمه هوایی نظامی و غیرنظامی را می پذیرد و در واقع دو زن گلدفیش عضو هستند. یکی از اینها کیت باروز است که در دسامبر 2009 از گورنسی به جزیره من پرواز می کرد. موتور سمت راست او از کار افتاد، سپس قدرت را در سمت چپ خود از دست داد و مجبور شد در دریا فرو برود. یک هلیکوپتر از یک دکل گاز در همان نزدیکی توانست او را نجات دهد و او به زودی به عضویت باشگاه ماهی قرمز درآمد.

باشگاه کاترپیلار در واقع اولین باشگاه بود که در سال 1922 برای هر کسی، نظامی یا غیرنظامی، که از هواپیمای آسیب دیده به سمت امن خارج می شد، شکل گرفت. در طول جنگ جهانی دوم تعداد اعضا به 34000 نفر افزایش یافت که توسط چتر نجات ایروین نجات یافتند. نشان این باشگاه یک کاترپیلار است، ادای احترام به کرم ابریشم که نخ‌های ابریشمی را تولید می‌کرد که اولین چتر نجات از آن ساخته شد. چارلز لیندبرگ یکی از اعضای مشهور این باشگاه است، اگرچه واضح است که او مدت ها قبل به عضویت این باشگاه درآمده استپرواز موفقیت آمیز او در اقیانوس اطلس. لیندبرگ در واقع چهار بار عضو بود. او مجبور شد دو بار در سال 1925 هواپیمای خود را با چتر نجات رها کند، یک بار در طول یک پرواز تمرینی و یک بار در طول یک پرواز آزمایشی، سپس دو بار در سال 1926 در حالی که به عنوان خلبان پست هوایی کار می کرد.

باشگاه خوکچه هندی، منحصر به فرد ترین هوا باشگاهی که تنها 649 عضو در اوج خود دارد، امروز دیگر فعال نیست. این باشگاهی بود که در سال 1941 توسط مردانی که در هواپیماهایی که در طول جنگ جهانی دوم سرنگون شده یا سقوط کرده بودند، دچار سوختگی‌های فاجعه‌بار شده بودند، که اغلب «سوختگی‌های هوانوردان» نامیده می‌شدند، تشکیل شد. این مردان توسط جراح پیشگام سر آرچیبالد مک ایندو، که از تکنیک‌های نوآورانه و ناشناخته‌ای استفاده می‌کرد، عمل کردند و خود را «خوکچه هندی» نامیدند. این همچنین توضیح می دهد که چرا نشان آنها یک خوکچه هندی با بال دارد.

چهار و نیم هزار نیروی هوایی بودند که در طول جنگ جهانی دوم دچار جراحات سوختگی فاجعه‌بار شدند و از این تعداد 80 درصد سوختگی هواپیماها بود، یعنی سوختگی بافت عمیق بازوها و صورت. یکی از افرادی که این جراحات را متحمل شد، یکی از بنیانگذاران باشگاه خوکچه هندی، جفری پیج بود. او در طول نبرد بریتانیا در 12 اوت 1940 در کانال مانش مورد اصابت گلوله قرار گرفت. مخزن سوخت وی هنگامی که هواپیمای او مورد اصابت آتش دشمن قرار گرفت منفجر شد. با تشکر از مک ایندو، به طرز شگفت انگیزی، علی رغم جراحاتش، پیج برای انجام ماموریت های فعال بازگشت. اگرچه چندین عملیات طول کشید ودرد غیر قابل باور، پیج مصمم بود که جنگ را یک جنگنده ببیند.

در نهایت، Winged Boot Club. باشگاهی در سال 1941 برای آن دسته از هوانوردانی که در کمپین سه ساله در شمال آفریقا در غرب دسر سرنگون یا سقوط کرده بودند، تشکیل شد. این افراد مجبور بودند از پشت خطوط دشمن به پایگاه ها برگردند. از این رو چرا نشان این باشگاه یک چکمه با بال بود و چرا به آن باشگاه «تأخر ورودها» نیز می گفتند، زیرا برخی از اعضا از فاصله 650 مایلی پشت خطوط دشمن راه می رفتند.

یکی از این خلبانان تونی پین بود که پس از گم شدن در یک سورتی پرواز شش و نیم ساعته، مجبور شد بمب افکن ولینگتون خود را در اعماق صحرا فرود آورد. او و خدمه اش تا این حد پشت خطوط دشمن، اگر برخورد تصادفی با چند عشایر بیابانی نبود، هیچ شانسی در بیابان نداشتند. پین و خدمه‌اش آنچه را که می‌توانستند از هواپیما برداشتند و از چراغ‌های کمپ پیروی کردند. با این حال، هنگامی که آنها به منبع نور رسیدند، معلوم شد که آنها در واقع آتش اردوگاه بادیه نشینان بوده اند. خوشبختانه عشایری که با آنها روبرو شدند دوستانه بودند و در واقع آنها را در صحرا راهنمایی کردند تا اینکه با یک گشت بریتانیایی برخورد کردند. این کوتاه‌ترین دوره اجرا در کلوب‌ها بود، زیرا اعضای رسمی باید در آن کمپین خاص کویر حضور داشتند. نظامی یا غیرنظامی که با چتر نجات از هواپیمای آسیب دیده خارج شده استایمنی.

باشگاه خوکچه هندی: برای کسانی که در هواپیماهایی که در طول جنگ جهانی دوم سرنگون شده یا سقوط کرده اند دچار سوختگی های فاجعه بار شده اند. این مردان توسط جراح پیشگام سر آرچیبالد مک ایندو جراحی شدند.

باشگاه ماهی قرمز: برای هوانوردانی که "در نوشیدنی پایین آمدند"

باشگاه چکمه بالدار: برای آن دسته از هوانیروزهایی که تیر خورده بودند در طول مبارزات انتخاباتی آفریقای شمالی در دسر غربی سقوط کرد یا سقوط کرد.

توسط تری مک ایون، نویسنده مستقل.