"Sailor King" i "Silly Billy" to przydomki Wilhelma IV, jednego z najbardziej nieprawdopodobnych brytyjskich królów i w tym czasie najstarszego, który otrzymał koronę w wieku sześćdziesięciu czterech lat.

Mając dwóch starszych braci, Jerzego i Fryderyka, Wilhelm IV nigdy nie spodziewał się, że zostanie królem, ale pomimo tego mało prawdopodobnego przystąpienia, jego rządy okazały się produktywne, bogate w wydarzenia i bardziej stabilne niż jego poprzedników.

Urodził się w sierpniu 1765 r. w Buckingham House, jako trzecie dziecko króla Jerzego III i jego żony, królowej Charlotty. Jego wczesne życie było podobne do innych młodych królewskich dzieci; pobierał prywatne nauki w królewskiej rezydencji, aż w wieku trzynastu lat zdecydował się wstąpić do Królewskiej Marynarki Wojennej.

Rozpoczął karierę jako midszypmen, a w trakcie służby brał udział w wojnie o niepodległość Ameryki w Nowym Jorku, a także był obecny w bitwie pod Cape St Vincent.

Bycie tak wysoko postawionym członkiem marynarki wojennej miało jednak swoje wady, zwłaszcza gdy George Washington zatwierdził plan jego porwania. Na szczęście dla Williama Brytyjczycy otrzymali informacje wywiadowcze, zanim spisek mógł zostać wprowadzony w życie, a Williamowi przydzielono strażnika jako ochronę.

Podczas pobytu w Indiach Zachodnich pod koniec lat osiemdziesiątych XVIII wieku służył pod Horatio Nelsonem, a obaj mężczyźni bardzo dobrze się poznali.

Ponieważ William służył w Królewskiej Marynarce Wojennej, jego prestiż i tytuł dawały mu przywileje, które nie byłyby dostępne dla jego rówieśników, a tym bardziej, gdy został uniewinniony za swoją rolę w pijackiej bójce w Gibraltarze!

W 1788 r. powierzono mu dowództwo nad HMS Andromeda, a rok później został mianowany kontradmirałem HMS Valiant. To właśnie z tego powodu, gdy odziedziczył tron, stał się znany jako "Król Żeglarzy".

W międzyczasie jego pragnienie bycia księciem jak jego bracia, pomimo zastrzeżeń ojca, doprowadziło go do groźby kandydowania do Izby Gmin z okręgu wyborczego Devon. Jego ojciec, nie chcąc, aby zrobił z siebie widowisko, ustąpił, a William został księciem Clarence i St Andrews oraz hrabią Munster.

Do 1790 r. opuścił Królewską Marynarkę Wojenną, a zaledwie trzy lata później Wielka Brytania rozpoczęła wojnę z Francją. Oczekując, że zostanie powołany do służby w swoim kraju, jego mieszane wiadomości po publicznym sprzeciwie wobec wojny w Izbie Lordów, a później w tym samym roku przemawiając za nią, nie pomogły mu w uzyskaniu stanowiska.

W 1798 r. został mianowany admirałem, a następnie w 1811 r. admirałem floty, chociaż jego stanowiska były bardziej honorowe, ponieważ nie służył podczas wojen napoleońskich.

W międzyczasie, bez aktywnego stanowiska w marynarce wojennej, zwrócił uwagę na kwestie polityczne i otwarcie mówił o swoim sprzeciwie wobec zniesienia niewolnictwa.

Ponieważ służył w Indiach Zachodnich, wiele z jego poglądów odzwierciedlało poglądy właścicieli plantacji, z którymi zetknął się podczas swojego pobytu.

Jego poglądy nieuchronnie zmusiły go do konfliktu z tymi postaciami, które aktywnie prowadziły kampanię na rzecz jej zniesienia, a w szczególności z aktywistą Williamem Wilberforce'em, którego nazwał "fanatykiem lub hipokrytą".

W międzyczasie, po opuszczeniu roli w Królewskiej Marynarce Wojennej, nawiązał romans z aktorką "Panią Jordan", znaną również jako Dorothea Bland. Była Irlandką, starszą od niego i nosiła jej pseudonim sceniczny. Ich romans był długotrwały i zaowocował dziesięciorgiem nieślubnych dzieci, które nosiły nazwisko FitzClarence.

Aktorka pani Jordan

Po dwudziestu latach spędzonych razem w pozornym szczęściu domowym, zdecydował się zakończyć ich związek w 1811 roku, zapewniając jej rozliczenie finansowe i opiekę nad córkami pod warunkiem, że nie wróci do bycia aktorką.

Kiedy nie zastosowała się do tych ustaleń, William zdecydował się przejąć nad nią opiekę i zaprzestać płacenia alimentów. Dla Dorothei Bland decyzja ta doprowadziła do tego, że jej życie wymknęło się spod kontroli. Nie mogąc wznowić kariery, uciekła przed długami, by żyć i umrzeć w biedzie w Paryżu w 1816 roku.

W międzyczasie William wiedział, że musi znaleźć sobie żonę, zwłaszcza po śmierci siostrzenicy Williama, księżniczki Walii Charlotte, która była jedynym prawowitym dzieckiem księcia regenta.

Podczas gdy przyszły król Jerzy IV był w separacji ze swoją żoną Karoliną Brunszwicką, było mało prawdopodobne, aby był w stanie zapewnić prawowitego spadkobiercę. W tym momencie pozycja Williama wydawała się zmieniać.

Podczas gdy kilka kobiet było branych pod uwagę do tej roli, ostatecznie wybór padł na dwudziestopięcioletnią księżniczkę Adelajdę z Saksonii-Coburg Meiningen. 11 lipca 1818 roku William, obecnie pięćdziesięciodwuletni, poślubił księżniczkę Adelajdę i byli małżeństwem przez dwadzieścia lat, mając dwie córki, które zmarły w niemowlęctwie.

Królowa Adelajda

W międzyczasie najstarszy brat Williama, George, odziedziczył tron po ich ojcu, który zapadł na chorobę psychiczną, co sprawiło, że William był drugi w kolejce, tylko za swoim bratem, Fryderykiem, księciem Yorku.

W 1827 r. Frederick zmarł, pozostawiając Williama dziedzicem.

Zaledwie trzy lata później stan zdrowia króla Jerzego IV pogorszył się i 26 czerwca zmarł, nie pozostawiając prawowitych spadkobierców, torując drogę swojemu młodszemu bratu, który miał teraz sześćdziesiąt cztery lata, by zostać królem.

William był tak uradowany, że jeździł po Londynie, nie mogąc ukryć swojego podekscytowania.

Podczas koronacji we wrześniu 1831 r. jego decyzja o skromnej ceremonii przyczyniła się do jego bardziej przyziemnego wizerunku. Gdy osiadł w roli króla, Wilhelm IV dołożył wszelkich starań, aby zjednać sobie opinię publiczną, a także tych, z którymi współpracował w parlamencie, jak zauważył ówczesny premier, książę Wellington.

Podczas jego rządów zaszły doniosłe zmiany, w szczególności zniesienie niewolnictwa w koloniach w 1833 r., temat, któremu wcześniej wykazywał duży opór w Izbie Lordów. Ponadto wprowadzenie ustawy o fabrykach w 1833 r. zasadniczo służyło egzekwowaniu większych ograniczeń w zakresie powszechnego w tamtym czasie wykorzystywania pracy dzieci.

W następnym roku wprowadzono ustawę o zmianie prawa ubogich (Poor Law Amendment Act) jako środek mający na celu pomoc w zapewnieniu ubogim poprzez system, który doprowadziłby do budowy przytułków w całym kraju. Ustawa została przyjęta znaczną większością głosów i była wówczas postrzegana jako sposób na zaradzenie niepowodzeniom starego systemu.

Być może najsłynniejszym aktem uchwalonym za jego rządów był Reform Act z 1832 r., który rozszerzył franczyzę na klasę średnią, choć nadal podlegał ograniczeniom majątkowym. Decyzja o wprowadzeniu takiej reformy została podjęta przez lorda Greya po porażce Wellingtona i jego rządu torysów w wyborach powszechnych w 1830 roku.

Początkowo takie próby reform zostały odrzucone w 1831 r. wraz z Pierwszą Ustawą o Reformie, która została odrzucona w Izbie Gmin. W tym momencie Grey wezwał Williama do rozwiązania parlamentu, co ten uczynił, wymuszając w ten sposób nowe wybory powszechne, aby Lord Grey mógł ubiegać się o większy mandat do przeprowadzenia reformy parlamentarnej, ku wielkiemu przerażeniu Lordów.

Lord Grey, obecnie u władzy, chciał wprowadzić reformę systemu wyborczego, który nie był zmieniany od XIII wieku.

System ten charakteryzował się ogromnymi niespójnościami w reprezentacji parlamentarnej w całym kraju. W niektórych północnych i uprzemysłowionych regionach nie było nawet posłów reprezentujących okręg wyborczy, podczas gdy dalej na południe, w Kornwalii, było ich 42.

Wprowadzenie Reform Act wywołało kryzys prowadzący do krytyki, oporu i kontrowersji. Rozszerzone prawo wyborcze w rzeczywistości było nadal trudną decyzją. Niektóre frakcje wzywały do powszechnego prawa wyborczego dla mężczyzn bez ograniczeń majątkowych, podczas gdy inne uważały, że zakłóci to status quo.

Ostatecznie podjęto decyzję o zwiększeniu franczyzy przy jednoczesnym utrzymaniu kwalifikacji własności. W ten sposób interesy ziemskie pozostałyby nienaruszone, podczas gdy podejmowano pierwsze wstępne kroki w kierunku reprezentacji. Ustawa odzwierciedlała zmieniające się czasy i oznaczała znaczący krok w kierunku monarchii konstytucyjnej.

Ustawa o reformie nie była jednak jedynym bodźcem dla lorda Greya i jego rządu: William poszedł o krok dalej, obiecując utworzenie nowych rówieśników w Izbie Lordów, którzy byliby przychylni reformom.

Zaangażowanie Williama w sprawy polityczne przez resztę jego panowania rozciągnęło się na wybór premiera, kiedy to coraz bardziej niezadowolony z lorda Melbourne'a i jego rządu Whigów, zdecydował się nominować torysa, Sir Roberta Peela, na przywódcę kraju. Wydarzenie to było ostatnim przypadkiem, kiedy monarcha mianował premiera wbrew woli parlamentu.

Panowanie Wilhelma IV, mimo że stosunkowo krótkie, było niezwykle bogate w wydarzenia. Gdy zbliżał się do końca swojego życia, zaangażował się w spór z księżną Kentu, próbując jednocześnie nawiązać bliższe relacje z jej córką, swoją siostrzenicą, księżniczką Wiktorią z Kentu.

Wraz z pogarszającym się stanem jego zdrowia i zbliżającym się końcem panowania, wkrótce stało się jasne, że jego młoda siostrzenica Wiktoria zostanie następczynią tronu, ponieważ nie miał on żadnych prawowitych dzieci.

20 czerwca 1837 r., z żoną Adelajdą u boku, Wilhelm IV zmarł na zamku Windsor. Pozostawił po sobie pełne wydarzeń dziedzictwo, charakteryzujące się reformami, zwiększoną stabilnością i planem monarchii konstytucyjnej.