Het is altijd lastig onderhandelen over de etiquette van Valentijnsdag. Neem bijvoorbeeld een recente cartoon waarin een boze ontvanger van bloemen, chocola en een gigantische Valentijnskaart haar vriend uitscheldt omdat ze een nieuw dieet volgt, allergisch is voor bloemen en de kaart niet duurzaam is geproduceerd. Je zou kunnen aanvoeren dat een viering van Ik hou van gebaseerd op de onthoofding van een Romeinse soldaat was altijd al problematisch...

Het recente antwoord van El Paso Zoo hierop was om de donkere kant van de dag te omarmen met een aanbod aan het publiek om de kakkerlakken van de dierentuin te vernoemen naar hun exen, voordat ze live op Facebook werden gevoerd aan een stokstaartje. Het is ver verwijderd van het "Rozen zijn rood, viooltjes zijn blauw" wenskaartcliché, en het lijkt een beetje hard voor de arme kakkerlakken, die niets meer zijn dan onschuldige omstanders in alleEr is echter niets nieuws aan het thema "Mijn gemene Valentijn" en het begon allemaal in de jaren 1840, met de opkomst van de azijn Valentijnskaart.

De azijn Valentijn, het perfecte tegengif voor de kanten en harten "Wees mijn Valentijn" groet, verhief belediging tot een kunstvorm. De slachtoffers werden gereduceerd tot karikaturen, waaronder de oude vrijster, de dronkaard, de scheldende echtgenote, de hen-pikkende echtgenoot en een groot aantal anderen die de sociale houdingen van die tijd weerspiegelden. De kaarten waren meer dan een eeuw populair in zowel Groot-Brittannië als de VS, hoewel de tweenaties ontwikkelden verschillende thema's en kaartstijlen.

Hierboven: Een azijn Valentijn uit begin 1900

De kaarten waren goedkoop en toegankelijk voor alle klassen, en werden uiteindelijk vooral populair bij mensen uit de arbeidersklasse toen scholing en geletterdheid toenamen. Op een gegeven moment werd er evenveel van Vinegar Valentines verkocht als van conventionele kaarten. Om het nog erger te maken, konden brieven in de VS nog steeds "collect" worden verzonden, wat betekende dat de ontvanger de portokosten moest betalen. In Groot-Brittannië,De hervormingen van Rowland Hill en de komst van de Penny Black zorgden ervoor dat de slachtoffers van de beledigingen niet langer hoefden te betalen voor het voorrecht om beledigd te worden.

Hoe beledigend waren de kaarten? Het moet gezegd worden dat ze mild lijken in vergelijking met de gemiddelde Twitterstorm op een rustige nieuwsdag. Hier is een voorbeeld van een uit Groot-Brittannië:

"Je bent net zo'n vulgaire schoft als ik zou willen ontmoeten,

En toch word je verslonden door trots en verwaandheid,

Maar ik denk dat je er snel achter zult komen,

Dat iedereen je een onwetende hufter vindt."

Een andere vertelt de ontvanger dat hij te verliefd is op de drank om een vriendin te vinden:

"De kus van de fles is het genot van je hart,

En knuffelde je elke avond thuis in bed,

Wat geef je om jonkvrouwen, hoe eerlijk ook?

Afgezien van je drank heb je geen liefde te over."

Het punt is natuurlijk dat deze anoniem zijn verstuurd, waardoor de kans bestaat op een aantal misverstanden, om nog maar te zwijgen van ruzies en zelfs gevechten. Als dit wordt ontdekt, kan de afzender beweren dat het in feite een komische valentijnskaart was, met humor in plaats van kwade bedoelingen. Het zou echter ontegenzeggelijk moeilijk zijn om de regels weg te poetsen. Ik voel me niet aangetrokken door jouw glitter/ Want ik weet hoe bitter/ mijn leven zou zijn, als ik/ jou zou nemen als mijn echtgenoot, een ratelslang "Als de ontvanger nog steeds twijfelde over de gevoelens van de afzender, had de begeleidende cartoon van een smerig uitziende slang in een pak de boodschap met de subtiliteit van een vliegende hamer moeten overbrengen.

In feite lijkt het afwimpelen van ongewenste huwelijkskandidaten een van de belangrijkste toepassingen van deze venijnige kaarten te zijn geweest. Waarom zou je zeggen "Nee, dank je, ik ben niet geïnteresseerd," als je het kunt uitdrukken in een vierregelig gedicht met alle aantrekkingskracht van een stinkbom omhuld met exploderende glitter? Zoveel gemakkelijker en minder irritant dan het persoonlijk te moeten zeggen. Voor de kosten van een penny per kaart en een penny om het te posten, wraakwas zowel zoet als goedkoop.

Hierboven: Een azijn Valentijn uit de jaren 1870

Maar zo eenvoudig was het niet. Sommige postkantoren vonden de berichten zo aanstootgevend dat ze weigerden ze te bezorgen. Vermoedelijk was er een hoekje van het postkantoor ingericht om ze in een hokje te stoppen, mogelijk met een paar bordjes "Waarschuwing! Giftig!" ondersteund door een schedel en gekruiste botten of twee. Misschien deden ze de afzender en de ontvanger een plezier. Een azijntje knijpenValentine in de post kan hebben geleid tot hetzelfde soort uitgestelde schuldgevoel dat ontstaat als je op de knop "verzenden" drukt voor de e-mail die op dat moment zo'n goed idee leek.

Azijn Valentijnsdag en de feministes

Als vrouwen die werden gezien als weigeraars van de rol die de maatschappij voor hen weggelegd achtte, namelijk het huwelijk en het huishouden, werden de suffragettes bijzonder afgekeurd als onderwerp van de Vinegar Valentines. Een ervan toont een lange suffragette die zich op een Cupido met een hoge hoed drukt terwijl ze hem tegen de grond drukt. Het ietwat sinistere vers luidt:

"Je denkt misschien dat het leuk is om arme Cupido af te snauwen,

Met de hand van een feministe.

Maar hij is sluw en slim, ja, daar wringt de schoen,

Wraak is de val die hij zal zetten."

Zakenvrouwen, modieuze vrouwen, hoogopgeleide vrouwen, "meisjessporters" en zelfs mensen die alleen maar "boeken lazen" werden op dezelfde manier misbruikt, maar ook politieagenten, acteurs, zangers en boerenkinkels die zichzelf als minnaars beschouwden. Alles was koren op de molen als het ging om Vinegar Valentines.

Als je deze Valentijnsdag niet het verwachte aantal liefdesbrieven hebt ontvangen, dan heb je met een beetje geluk in ieder geval de kwaadaardige versie weten te vermijden. Haters gonna hate, zoals het gezegde luidt, en er zullen altijd zuurpruimen zijn die liever Valentijnskaarten sturen met genoeg azijn om een paar vismaaltijden op smaak te brengen. Daar zit niemand op te wachten; en, om een andere uitdrukking te gebruiken, je vangt meer vliegen met honingOf kakkerlakken, die je dan kunt voeren aan een stokstaartje in de buurt als je daar zin in hebt, nadat je er natuurlijk een naar die ex hebt vernoemd.

Miriam Bibby BA MPhil FSA Scot is historicus, egyptoloog en archeoloog met een speciale interesse in de geschiedenis van paarden. Miriam heeft gewerkt als museumconservator, universitair docent, redacteur en consultant voor erfgoedbeheer. Momenteel is ze bezig met de afronding van haar PhD aan de Universiteit van Glasgow.