همه جوامع مدرن به حیوانات اهلی بدهکار هستند. ثروت بریتانیا عمدتاً بر روی پشم و محصولات پشمی استوار شد و به همین دلیل است که یکی از قوی‌ترین نمادهای این کشور هنوز Woolsack است، مقر لرد صدراعظم در مجلس اعیان. اسب‌ها، قاطرها و الاغ‌ها انرژی زیادی را برای انقلاب صنعتی بریتانیا در روزهای قبل از برق بخار فراهم کردند.

میلیون‌ها حیوانی که در موفقیت اقتصادی بریتانیا سهیم بودند، عمدتاً بی‌نام و ناشناخته باقی مانده‌اند. تنها به ندرت یک حیوان تاریخی از خود به جای گذاشته است که توسط انسان هایی که آنها را می شناختند ثبت شده است. داستان بیلی پیر، 1760 - 1822، اسبی که تا سال 1819 برای شرکت ناوبری مرسی و ایرول کار می کرد و در سن 62 سالگی مرد، یکی از بهترین نمونه ها است.

بیلی پیر به عنوان دارنده رکورد طول عمر اسب در کتاب رکوردها ثبت شده است، اگرچه برخی از شکاکان این سوال را مطرح کرده اند که آیا او واقعاً تا این سن بالا زندگی کرده است یا خیر. دامپزشکی مدرن و رفاه خوب اسب به این معنی است که طول عمر معمول یک اسب اهلی سالم بین 25 تا 30 سال است. نمونه‌های به‌خوبی ثبت شده از قرن بیستم از اسب‌های اهلی‌شده وجود دارد که تا 40 و حتی 50 سالگی زندگی می‌کنند، اما هیچ‌یک تا به حال شبیه به Old Billy نبوده‌اند. آیا او واقعاً در هنگام مرگ آنقدر پیر بود، یا اینکه سوابق آن زمان قابل اعتماد نبودند؟

شواهد دال بر داشتن پیر بیلیبه دلیل ظاهر شدن همان مرد، آقای هنری هریسون، در آغاز و پایان زندگی خود، به سن بزرگ خود دست یافته است. پیر بیلی توسط یک کشاورز به نام ادوارد رابینسون در مزرعه وایلد گرو، وولستون، نزدیک وارینگتون، در سال 1760 پرورش یافت. هنری هریسون 17 ساله بود که شروع به آموزش بیلی به عنوان اسب گاوآهن در مزرعه کرد و بیلی تنها دو سال داشت. به حساب هریسون

به دلیل شهرت او، روایت های مختلفی از زندگی پیر بیلی وجود داشت که می توان از آنها حقایق را جمع کرد. او همچنین موضوع نقاشی های چندین هنرمند قرن نوزدهمی بود که مشهورترین آنها چارلز تاون و ویلیام بردلی بودند. بردلی یک پرتره ستاره در حال ظهور از منچستر بود که در سال 1821، یک سال قبل از مرگ بیلی پیر، بیلی پیر را نقاشی کرد. طبق یک روایت، پیر بیلی در آن زمان تحت مراقبت هنری هریسون بود، که توسط شرکت ناوبری این شغل را به او واگذار کرده بود تا از اسب مراقبت کند به عنوان «هزینه ویژه برای یکی از خدمتکاران قدیمی خود، مانند اسب، که همچنین مستمری بگیر است. به خاطر خدمت طولانی او، برای مراقبت از او.»

هریسون همچنین در پرتره ظاهر می شود، که حکاکی شده و برای ایجاد تعدادی سنگ نگاره های رنگی استفاده شده است، که در زیر شرح زیر بود: "این چاپ پرتره قدیمی را به نمایش می گذارد. بیلی به دلیل سن فوق العاده اش به مردم معرفی می شود. آقای هنری هریسون از منچستر که پرتره اوستهمچنین معرفی شده است نزدیک به هفتاد و ششمین سال خود را. او اسب پنجاه و نه ساله و بالاتر را می شناسد و در آموزش گاوآهن به او کمک کرده است، در آن زمان تصور می کند اسب ممکن است دو ساله باشد. پیر بیلی اکنون در مزرعه‌ای در لچفورد، نزدیک وارینگتون بازی می‌کند، و متعلق به شرکت مالکان مرسی و ناوبری ایرول است که تا می 1819 به عنوان اسب جین در خدمت آنها بود. چشم‌ها و دندان‌های او هنوز بسیار خوب هستند. اگرچه این دومی به طور قابل ملاحظه‌ای نشان‌دهنده سن بسیار زیاد است.»

اگرچه پیر بیلی اغلب به عنوان یک اسب بارج توصیف می‌شود، این ممکن است به این دلیل باشد که او متعلق به یک شرکت ناوبری بوده است، زیرا اغلب اوقات او این کار را انجام می‌دهد. در روایت های اولیه به عنوان اسب جین توصیف شده است. جین مخفف موتور است و جین ها ماشین هایی با اسب بخار بودند که انرژی را برای طیف وسیعی از کارها، از بلند کردن زغال سنگ از چاله های زغال سنگ گرفته تا بالا بردن کالا از عرشه کشتی ها، که احتمالاً یکی از کارهای بیلی بود، تامین می کردند. این مکانیسم شامل یک طبل بزرگ است که با یک زنجیر احاطه شده است که یک اسب مهار شده از طریق یک تیر به آن متصل می شود. همانطور که اسب دور و بر راه می رود، انرژی می تواند از طریق طناب به چرخ های قرقره برای بلند کردن وسایل منتقل شود. مکانیزم مشابهی برای آسیاب ذرت استفاده شد. در شمال شرق انگلستان، جین‌ها به عنوان «هیجان‌جین» از «موتورهای عجیب و غریب» شناخته می‌شدند، و این به «جین‌گان» تبدیل شد، زیرا در گویش تاین‌ساید، «جین‌گان‌ها» (می‌رود)دور (دور)».

یک جین اسب در حال استفاده

این امکان وجود دارد که بیلی هم در کار جین و هم در کار بارج شرکت داشته باشد، بسته به فصل و کاری که باید انجام شود. او تا سن 59 سالگی به کار خود ادامه داد، زمانی که به املاک یکی از مدیران شرکت ناوبری مرسی و ایرول، ویلیام ارل، بازنشسته شد. هنگامی که ارل هنرمند چارلز تاون را برای مشاهده و نقاشی اسب بازنشسته در ژوئن 1822 دعوت کرد، تاون توسط یک جراح دامپزشک به نام رابرت لوکاس و یک آقای دبلیو جانسون همراه شد که شرحی از اسب نوشت که گوش‌های بریده و پشتی سفید دارد. پا. جانسون خاطرنشان کرد که اسب «از تمام اندام‌هایش در کمال قابل تحمل استفاده می‌کند، دراز می‌کشد و به راحتی بلند می‌شود. و هنگامی که در چمنزارها مکرراً با تعدادی از کلت‌های جوان که همراه او می‌چرند، بازی می‌کنند و حتی تاخت می‌زنند. این حیوان خارق‌العاده سالم است و هیچ علامتی از نزدیک شدن به انحلال نشان نمی‌دهد." در واقع، این مطلب اندکی قبل از مرگ اسب نوشته شده بود، زیرا یادداشتی در گاردین منچستر در 4 ژانویه 1823 منتشر شد که در آن آمده بود: «شب چهارشنبه، این خادم وفادار در سنی درگذشت که به ندرت در مورد اسب ثبت شده است: او در 62 سالگی.» (به نظر می رسد او در 27 نوامبر 1822 درگذشت.) به جانسون نیز گفته شده بود که تا زمانی که پیر بیلی به سن 50 سالگی رسید،او به شرارت شهرت داشت. او در چنین مواقعی حوصله ورود به اصطبل را نداشت و به طرز بسیار وحشیانه ای از پاشنه یا دندان هایش (به ویژه دومی) برای رفع هر گونه مانع زندگی استفاده می کرد... که اتفاقاً بر سر راه او قرار می گرفت...» او احتمالاً مانند همه کارگران خوب، به درستی معتقد بود که اوقات فراغتش مال خودش است!

به نظر می‌رسد این رفتار باعث ایجاد داستانی شده است که نشان می‌دهد وقتی پیر بیلی قرار بود در جشن تاج‌گذاری جورج چهارم در منچستر در سال 1821 شرکت کند، مشکلات زیادی در راهپیمایی ایجاد کرد. او در آن زمان 60 ساله بود! در واقع، داستان محتمل‌تر دیگری از مکاتبات گاردین منچستر در سال 1876 می‌گوید که او هرگز در جشن شرکت نکرد زیرا "او خیلی پیر بود و نمی‌توانست او را وادار به ترک اصطبل کند". تا آن زمان او مطمئناً حق خود را برای بازنشستگی مسالمت آمیز به دست آورده بود.

جمجمه بیلی پیر در موزه منچستر است. دندان ها نوع سایش را نشان می دهند که برای اسب های بسیار مسن است. ممکن است که این باعث سوء تغذیه او شده باشد، زیرا جانسون اشاره کرد که پیر بیلی در زمستان ماش و غذای نرم (احتمالاً ماش سبوس) دریافت می کرد. سر پر شده او در موزه بدفورد قرار دارد و با مجموعه ای از دندان های مصنوعی برای ارائه ظاهری معتبرتر قرار دارد. گوش ها بریده شده اند، به عنواندر پرتره ها، و او شعله رعد و برق را دارد که در پرتره ها ظاهر می شود. بقایای فانی بیلی پیر به‌عنوان یادآوری میلیون‌ها اسب، الاغ و اسب‌سواری که به ایجاد ثروت بریتانیا کمک کردند، ایستاده است.