Alle moderne samenlevingen zijn schatplichtig aan gedomesticeerde dieren. De rijkdom van Groot-Brittannië was grotendeels gebaseerd op wol en wollen producten en daarom is een van de krachtigste symbolen van het land nog steeds de Woolsack, de zetel van de Lord Chancellor in het Hogerhuis. Paarden, muildieren en ezels leverden een groot deel van de energie voor de industriële revolutie in Groot-Brittannië in de tijd voordat er stoomkracht was.

De miljoenen dieren die een bijdrage hebben geleverd aan het economische succes van Groot-Brittannië blijven meestal naamloos en onbekend. Slechts zelden heeft een individueel dier een geschiedenis achtergelaten, vastgelegd door de mensen die hem hebben gekend. Het verhaal van Old Billy, 1760 - 1822, een paard dat tot 1819 voor de Mersey and Irwell Navigation Company werkte en op 62-jarige leeftijd stierf, is een van de mooiste voorbeelden.

Old Billy is in de recordboeken terechtgekomen als de houder van het record voor paardenlevensduur, hoewel sommige sceptici zich afvragen of hij echt zo oud is geworden. Moderne diergeneeskunde en goed paardenwelzijn betekenen dat de gebruikelijke levensduur voor een gezond gedomesticeerd paard tussen de 25 en 30 jaar ligt. Er zijn goed geregistreerde gevallen uit de 20e eeuw van gedomesticeerdeEr zijn paarden die tot hun 40e en zelfs 50e levensjaar hebben geleefd, maar niemand heeft Old Billy ooit geëvenaard. Was hij echt zo oud toen hij stierf, of is het gewoon zo dat de gegevens uit die tijd onbetrouwbaar waren?

Het bewijs dat Old Billy zijn hoge leeftijd heeft bereikt is in feite goed, dankzij de verschijning aan het begin en einde van zijn leven van dezelfde man, de heer Henry Harrison. Old Billy werd gefokt door een boer, Edward Robinson, op Wild Grave Farm, Woolston, in de buurt van Warrington, in 1760. Henry Harrison was 17 toen hij Billy begon te trainen als ploegpaard op de boerderij en Billy was net twee jaar oud, volgensHarrison's account.

Vanwege zijn beroemdheid waren er verschillende verslagen over het leven van Old Billy, waaruit het mogelijk is om de feiten bij elkaar te puzzelen. Hij was ook het onderwerp van schilderijen van verschillende 19e-eeuwse kunstenaars, waarvan Charles Towne en William Bradley de bekendste waren. Bradley was een opkomende portrettist uit Manchester toen hij Old Billy schilderde tijdens zijn pensioen in 1821, het jaar voor de dood van Old Billy.Volgens één verslag was Old Billy toen onder de hoede van Henry Harrison, die van de rederij de opdracht had gekregen om voor het paard te zorgen als "een speciale last voor één van hun oude bedienden, net als het paard, ook een gepensioneerde voor zijn lange diensttijd, om voor hem te zorgen".

Harrison komt ook voor op het portret, dat werd gegraveerd en gebruikt om een aantal gekleurde litho's te maken, waaronder de volgende beschrijving stond: "Deze afdruk met het portret van Old Billy wordt aan het publiek gepresenteerd vanwege zijn buitengewone leeftijd. Mr. Henry Harrison uit Manchester, wiens portret ook wordt geïntroduceerd, heeft bijna zijn zesenzeventigste jaar bereikt. Hij heeft de genoemdeOude Billy speelt nu op een boerderij in Latchford, vlakbij Warrington, en behoort tot de Company of Proprietors of the Mersey and Irwell Navigation, in wiens dienst hij was als een Gin paard tot mei 1819. Zijn ogen en tanden zijn nog steeds erg goed, maar hij is nog steeds in goede staat.de laatste zijn opmerkelijk indicatief voor extreme leeftijd."

Hoewel Old Billy vaak is beschreven als een barge horse, kan dit te wijten zijn aan het feit dat hij eigendom was van een rederij, want hij wordt het vaakst beschreven als een gin horse in vroege verslagen. "Gin" is een afkorting voor motor, en gins waren door paarden aangedreven machines die energie leverden voor een scala aan taken, van het tillen van kolen uit kolenmijnen tot het optillen van goederen van de dekken van schepen, wat waarschijnlijk wasHet mechanisme bestaat uit een grote trommel met een ketting eromheen, waaraan een opgetuigd paard via een balk is bevestigd. Terwijl het paard rond en rond loopt, kan de energie via touwen worden overgebracht op katrolwielen om voorwerpen op te tillen. Een soortgelijk mechanisme werd gebruikt om maïs te malen. In het noordoosten van Engeland stonden gins bekend als "whim gins", van "grillige motoren", en dit ontwikkelde zich tot"gin-gans", omdat in het dialect van Tyneside de "gin gans (gaat) roond (rond)".

Een paardenjenever in gebruik

Het is mogelijk dat Billy betrokken was bij zowel jenever- als schuitenwerk, afhankelijk van het seizoen en het werk dat gedaan moest worden. Hij bleef werken tot hij 59 jaar oud was, toen hij met pensioen ging op het landgoed van een van de directeuren van de Mersey and Irwell Navigation Company, William Earle. Toen Earle de kunstenaar Charles Towne uitnodigde om het gepensioneerde paard in juni 1822 te bekijken en te schilderen, was Townevergezeld door een dierenarts, Robert Lucas en een Mr. W. Johnson die een beschrijving van het paard schreef met bijgesneden oren en een witte achtervoet. Johnson merkte op dat het paard "het gebruik van al zijn ledematen in tolerabele perfectie had, met gemak ging liggen en opstaan; en wanneer hij in de weiden is, zal hij vaak spelen en zelfs galopperen met enkele jonge veulens, die samen met hem grazen. Ditbuitengewone dier is gezond en vertoont geen symptomen van naderende ontbinding."

Old Billy, een trekpaard, 62 jaar oud' door Charles Towne

In feite werd dit kort voor de dood van het paard geschreven, want op 4 januari 1823 verscheen er een bericht in de Manchester Guardian waarin stond dat "woensdagnacht deze trouwe dienaar stierf op een leeftijd die zelden is opgetekend bij een paard: hij was in zijn 62e jaar." (Hij schijnt in werkelijkheid te zijn gestorven op 27 november 1822.) Johnson had ook te horen gekregen dat totdat Old Billy de leeftijd van 50 had bereikt, hij hadhij had een reputatie van wreedheid, "die vooral te zien was als er tijdens het eten of op andere momenten een pauze viel in het werk; hij stond te trappelen van ongeduld om bij zulke gelegenheden de stal in te gaan en gebruikte dan heel wreed ofwel zijn hakken ofwel zijn tanden (vooral de laatste) om elk levend obstakel te verwijderen dat toevallig in zijn weg stond..." Zoals alle goede werklui geloofde hij waarschijnlijk,terecht, dat zijn vrije tijd van hem was!

Dit gedrag schijnt aanleiding te zijn geweest voor het verhaal dat toen Old Billy werd verondersteld deel te nemen aan een Manchester viering van de kroning van George IV in 1821, hij voor veel problemen zorgde in de stoet. Hij zou toen 60 jaar zijn geweest! In feite zegt een ander, waarschijnlijker verhaal uit de Manchester Guardian correspondentie van 1876 dat hij nooit aan de viering heeft deelgenomen omdat "hij te oud was en te oud om mee te doen".Tegen die tijd had hij zeker zijn recht op een vredig pensioen verdiend.

De schedel van Old Billy bevindt zich in het Manchester Museum. De tanden vertonen het soort slijtage dat typerend is voor zeer oude paarden. Het is mogelijk dat hij hierdoor ondervoed was, want Johnson merkte op dat Old Billy in de winter puree en zacht voedsel (mogelijk zemelenpuree) kreeg. Zijn opgezette hoofd bevindt zich in het Bedford Museum, voorzien van een set valse tanden om het er authentieker uit te laten zien. DeDe oren zijn afgesneden, net als op de portretten, en hij heeft de bliksemschicht die ook op de portretten te zien is. De stoffelijke resten van Old Billy herinneren aan de miljoenen paarden, ezels en pony's die hebben bijgedragen aan de rijkdom van Groot-Brittannië.