وقتی مورخان درباره آزار و شکنجه یهودیان صحبت می کنند، تقریباً همیشه به هولوکاست اشاره می شود. هولوکاست 6 میلیون یهودی را ریشه کن کرد، و جمعیت یهودیان اروپا را 9.5 میلیون نفر در سال 1933 به 3.5 میلیون نفر در سال 1945 کاهش داد. انگلستان اغلب توسط مورخان معاصر نادیده گرفته می شود.

از 1189 تا 1190، قتل عام های ضد یهودی در لندن، یورک، و بسیاری از شهرها و شهرک های دیگر، ظلم و وحشیگری را به نمایش گذاشتند که قبلاً توسط یهودیان انگلیسی دیده نشده بود. در واقع، این اعمال خشونت آمیز خود را به عنوان برخی از بدترین جنایات انجام شده علیه یهودیان اروپایی در قرون وسطی متمایز کرد. اگر این درست است، پس چه چیزی انگلیسی‌ها را که قبلاً اعمال خشونت آمیز علیه یهودیان مرتکب نشده بودند، واداشت تا همسایگان خود را بکشند؟ تاریخ اولیه یهودیان در انگلستان باید توضیح داده شود. قبل از سال 1066، هیچ یهودی در این پادشاهی زندگی نمی کرد. با این حال، در طول فتح نورمن، ویلیام فاتح اولین یهودیان انگلستان را از روئن، فرانسه آورد. بر اساس کتاب Domesday، ویلیام می خواست حقوق دولت به صورت سکه ای پرداخت شود، نه از طریق نوع، و او یهودیان را ملتی از مردم می دانست که می توانستند به او و پادشاهی کمک کنند.سکه بنابراین، ویلیام فاتح یهودیان را به عنوان یک دارایی مالی مهم می‌نگریست که می‌تواند سرمایه‌گذاری‌های پادشاهی را تامین کند.

ویلیام اول پنی

بعد از ورود اولین یهودیان به انگلستان، انگلیسی ها با آنها رفتار بدی نداشتند. پادشاه هنری اول (متولد 1100 - 1135) به همه یهودیان انگلیسی اجازه داد که آزادانه بدون عوارض یا گمرک، حق محاکمه شدن توسط همتایان خود در دادگاه حقوقی، و حق سوگند بر تورات و غیره، سفر کنند. آزادی ها هنری همچنین اعلام کرد که سوگند یک یهودی ارزش 12 مسیحی را دارد که نشان دهنده لطف او با یهودیان انگلستان بود. با این حال، در طول سلطنت شاه استفان (1135-1154) و ملکه ماتیلدا (1141-1148)، یهودیان انگلیسی با خصومت بیشتری از سوی همسایگان مسیحی خود مواجه شدند. شور مذهبی ناشی از جنگ های صلیبی انگلستان را فرا گرفت و باعث شد بسیاری از مسیحیان نسبت به یهودیان احساس دشمنی کنند. اولین موارد افترا خون در انگلستان در قرن دوازدهم گزارش شد و تقریباً قتل عام یهودیان آغاز شد. خوشبختانه، پادشاه استفان برای فرونشاندن این طغیان های خشونت آمیز مداخله کرد و جان یهودیان در امان ماند.

خانه یهودیان سنگی در لینکلن

در طول سلطنت پادشاه هنری دوم (ح. 1154 - 1189)، یهودیان انگلیسی از نظر اقتصادی رونق یافتند و هارون لینکلن، سرمایه‌دار یهودی، به یکی از ثروتمندترین مردان در کل انگلستان تبدیل شد. یهودیان بودندمی توانستند برای خود خانه هایی از سنگ بسازند، مصالحی که معمولاً برای کاخ ها ذخیره می شد. یهودیان و مسیحیان در کنار یکدیگر زندگی می کردند و روحانیون از هر دو مذهب اغلب با یکدیگر ملاقات می کردند و در مورد مسائل الهیات بحث می کردند. با این حال، در پایان سلطنت هنری دوم، موفقیت مالی فزاینده یهودیان خشم اشراف انگلیسی را برانگیخت و افزایش تمایل به جنگ صلیبی در میان مردم پادشاهی برای یهودیان انگلستان مرگبار بود.

تاج گذاری ریچارد اول

کاتالیزور خشونت ضد یهودی در سالهای 1189 و 1190 تاجگذاری پادشاه ریچارد اول در 3 سپتامبر 1189 بود. رعایای مسیحی ریچارد، بسیاری از یهودیان سرشناس انگلیسی برای ادای احترام به پادشاه جدید خود به کلیسای وست مینستر آمدند. با این حال، بسیاری از انگلیسی‌های مسیحی نسبت به حضور یهودیان در چنین مراسم مقدسی خرافات داشتند و شرکت‌کنندگان یهودی پس از تاج‌گذاری شلاق خوردند و از ضیافت بیرون انداختند. پس از حادثه در کلیسای وست مینستر، شایعه ای منتشر شد مبنی بر اینکه ریچارد به انگلیسی ها دستور کشتن یهودیان را داده است. مسیحیان به محله یهودی نشین قدیم حمله کردند و خانه های سنگی یهودیان را در شب به آتش کشیدند و کسانی را که قصد فرار داشتند را کشتند. هنگامی که خبر کشتار به پادشاه ریچارد رسید، او خشمگین شد، اما تنها توانست چند نفر از مهاجمان را به دلیل تعداد زیادشان مجازات کند.

زمانی که ریچارد در کشتی رفت.سومین جنگ صلیبی، یهودیان روستای کینگز لین به یک یهودی که به مسیحیت گرویده بود حمله کردند. گروهی از دریانوردان علیه یهودیان لین قیام کردند، خانه های آنها را سوزاندند و بسیاری را کشتند. حملات مشابهی در شهرهای کولچستر، تتفورد، اوسپرینج و لینکلن رخ داد. در حالی که خانه های آنها غارت شده بود، یهودیان لینکلن موفق شدند با پناه بردن به قلعه شهر خود را نجات دهند. در 7 مارس 1190، حملاتی در استمفورد، لینکلن شایر، یهودیان زیادی را کشت و در 18 مارس، 57 یهودی در بوری سنت ادموندز قتل عام شدند. با این حال، خونین ترین قتل عام از 16 تا 17 مارس در شهر یورک رخ داد و تاریخ آن را برای همیشه لکه دار کرد.

قتل عام یورک، مانند سایر موارد خشونت ضد یهودی قبل از آن بود. ، ناشی از شور مذهبی جنگ های صلیبی بود. با این حال، اشراف زادگان محلی ریچارد مالبیس، ویلیام پرسی، مارمدوک دارل و فیلیپ دو فاوکونبرگ این قتل عام را فرصتی برای پاک کردن مقدار زیادی از بدهی هایشان به ورّه دهندگان یهودی می دانستند. این قتل عام زمانی آغاز شد که گروهی از مردم خانه بندیکت یورک، مالباخته یهودی که در جریان قتل عام لندن جان باخت، را سوزاندند و بیوه و فرزندانش را کشتند. یهودیان باقیمانده یورک برای فرار از اوباش به قلعه شهر پناه بردند و سرپرست قلعه را متقاعد کردند که به آنها اجازه ورود دهد. با این حال، هنگامی که نگهبان درخواست کرد دوباره وارد قلعه شود، یهودیان وحشت زده امتناع کردند و شبه نظامیان محلی واشراف قلعه را محاصره کردند. خشم انگلیسی ها با مرگ راهبی که هنگام نزدیک شدن به قلعه توسط سنگی له شد، دامن زد.

نمایی داخلی از برج کلیفورد , یورک

یهودیان به دام افتاده پریشان بودند و می دانستند که یا به دست مسیحیان خواهند مرد یا از گرسنگی خواهند مرد یا با گرویدن به مسیحیت خود را نجات خواهند داد. رهبر مذهبی آنها، خاخام یوم توف از جوگنی، حکم داد که آنها به جای تغییر مذهب، باید خود را بکشند. جوس، رهبر سیاسی یهودیان یورک، با کشتن همسرش آنا و دو فرزندشان شروع کرد. پدر هر خانواده ای از این الگو پیروی می کرد و قبل از خودش زن و بچه اش را می کشت. سرانجام، ژوسه توسط خاخام یوم توف کشته شد و سپس خود را کشت. این قلعه برای جلوگیری از مثله شدن اجساد یهودیان توسط مسیحیان به آتش کشیده شد و بسیاری از یهودیان در شعله های آتش جان باختند. کسانی که از دستورات یوم توف پیروی نکردند، صبح روز بعد به مسیحیان تسلیم شدند و به سرعت قتل عام شدند. پس از قتل عام، Malebisse و دیگر اشراف، سوابق بدهی موجود در وزیر یورک را سوزاندند و اطمینان حاصل کردند که هرگز سرمایه‌داران یهودی خود را پس نخواهند داد. در پایان قتل عام، 150 یهودی کشته شدند و کل جامعه یهودی یورک ریشه کن شد.

قتل عام های 1189 و 1190 برای جامعه یهودی انگلستان فاجعه بار بود. وندالیسم، آتش زدن و قتل عام نشان دادیهودیان انگلیسی که مدارا با همسایگان مسیحی آنها متعلق به گذشته است. غیرت جنگ های صلیبی باعث برانگیختن دینداری متعصبانه در میان مردم انگلیس شد، حسی که مردم را به ارتکاب جنایات به نام مسیح واداشت. در نهایت، قتل عام های 1189 و 1190 به عنوان داستان های هشداردهنده ای از خطرات افراط گرایی مذهبی است. زیرا اگر نتوانیم تفاهم را بین خودمان و کسانی که آنها را متفاوت می‌دانیم ارتقا دهیم، خشونت قطعاً به دنبال خواهد داشت.

توسط ست آیسلوند. ست آیسلوند یک دانش‌آموز ارشد در دبیرستان استوارت هال در سانفرانسیسکو، کالیفرنیا است. او همواره به تاریخ، به ویژه تاریخ دینی و تاریخ یهود علاقه مند بوده است. او در //medium.com/@seislund وبلاگ می نویسد و علاقه زیادی به نوشتن داستان کوتاه و شعر دارد.