Voor vrouwen dateert het opzij zitten op een paard al uit de oudheid. Voor het grootste deel reden mannen paard; vrouwen waren slechts passagiers, die achter de man zaten, de man rond de middel vasthielden of op een kleine gewatteerde zitting of achterzadel zaten. Dit was deels te wijten aan hun lange, zware rokken; het was onpraktisch om op de rug te rijden. Ook het opzij zitten werd gezien als een manier om de bescheidenheid van de dames te bewaren.

Het idee dat het onfatsoenlijk is voor een dame om op een paard te rijden gaat terug tot 1382, toen prinses Anne van Bohemen op een dameszadel door Europa reed op weg naar haar huwelijk met koning Richard II. Op een dameszadel rijden werd gezien als een manier om haar maagdelijkheid te beschermen. Al snel werd het als vulgair beschouwd voor elke vrouw om op een dameszadel te rijden.

Tegen het einde van de Middeleeuwen was het duidelijk dat voor dames om paard te rijden, een zadel speciaal ontworpen moest worden om de vrouw in staat te stellen het paard te besturen en toch een fatsoenlijk niveau te behouden.

Het vroegste functionele zij-zadel was een stoelachtige constructie, waarbij de vrouw zijdelings op het paard zat met haar voeten op een voetsteun, ontworpen aan het einde van de 14e eeuw. Catherine de Medici zou in de 16e eeuw een praktischer ontwerp hebben ontwikkeld. In plaats van beide voeten naast elkaar op de voetsteun te houden, plaatste ze haar rechterbeen over de pommel van het zadel, om zo te laten zienOp deze manier rijden gaf de ruiter veel meer controle over het paard en stelde de ruiter zelfs in staat om veilig te draven en galopperen.

Snel rijden, aan de kant zitten

Na verloop van tijd werden er nog meer aanpassingen aan het zadel gedaan, maar het was de introductie van een tweede pommel in de jaren 1830 die revolutionair was. Deze extra pommel gaf vrouwen zowel meer veiligheid als extra bewegingsvrijheid bij het zijwaarts rijden. Hierdoor konden ze in galop blijven rijden en zelfs over hekken springen tijdens de jacht en het springen, terwijl ze nog steeds voldeden aan de verwachtingen.niveaus van fatsoen en bescheidenheid.

In deze tijd waren het bijna uitsluitend dames uit de hogere sociale klassen die paardreden. Tot in de jaren 1850 waren paardrijden en dansen de enige sociaal geaccepteerde fysieke activiteiten voor meisjes en vrouwen uit de aristocratie en de hogere klassen.

Diagram met de positie van de benen bij zijwaarts rijden

In het Victoriaanse tijdperk was de houding van een vrouw met een dameszadel ongeveer dezelfde als vandaag de dag. De ruiter zat op de rug, met de rechterheup naar achteren om de schouders in lijn te laten vallen. Het rechterbeen werd op de voorkant van het zadel geplaatst, met het linkerbeen gebogen en rustend op het zadel en de voet in de slofbeugel.

Pas aan het einde van de 16e eeuw werd een kledingstuk geïntroduceerd dat speciaal was ontworpen voor het zijzadelrijden. Voor die tijd werd gewone dagelijkse kleding gedragen voor het paardrijden. De eerste 'veiligheidsrok' werd uitgevonden in 1875, om vreselijke ongelukken te voorkomen waarbij vrouwen door hun rokken werden gegrepen en door hun paarden werden meegesleurd als ze vielen. Deze veiligheidsrokken werden dichtgeknoopt langs de naden enLater ontwikkelde deze rok zich tot een schort die rond de taille werd geknoopt en net de benen bedekte (die in een broek waren gehuld).

In het begin van de 20e eeuw werd het sociaal aanvaardbaar voor vrouwen om te paard te rijden met een gespleten rok of broek aan, en het dameszadel raakte uit de mode. De opkomst van het vrouwenkiesrecht speelde ook een rol; voor de suffragettes was het dameszadel rijden een symbool van mannelijke dominantie. En zo was rond 1930 het dameszadel rijden volledig aanvaardbaar geworden en de favoriete manier van paardrijden voor vrouwen.

De laatste paar jaar is er echter een opleving geweest in de kunst van het zijspannen rijden. Je zou het het 'Lady Mary'-effect kunnen noemen: de fictieve heldin van Downton Abbey jaagt opzij en lijkt een nieuwe interesse te hebben gewekt onder vrouwelijke ruiters. Groepen zoals de 'Flying Foxes' en 'A Bit on the Side' zijn te zien op tentoonstellingen in het hele land. Er is zelfs een nieuwe Britse 'side-saddle' highHet springrecord is zojuist gevestigd door Michaela Bowling - op 6ft 3in!