Het jaar was 1888 en de locatie Bow was in East End in Londen, een plek waar een aantal van de armste mensen in de samenleving leefden en werkten. De Match Girls' Strike was een vakbondsactie van de arbeiders van de Bryant and May-fabriek tegen de gevaarlijke en onverbiddelijke eisen die hun gezondheid in gevaar brachten tegen een zeer lage beloning.

In East End in Londen kwamen vrouwen en jonge meisjes uit de omgeving om half zeven 's ochtends opdagen om te beginnen aan een lange dienst van veertien uur, gevaarlijk en slopend werk met aan het eind van de dag vrijwel geen financiële beloning.

Veel van de meisjes begonnen hun leven in de fabriek toen ze dertien jaar oud waren en de veeleisende lichamelijkheid van het werk eiste zijn tol.

De luciferwerknemers moesten de hele dag staan voor hun werk en met slechts twee geplande pauzes werd elke ongeplande toiletpauze afgetrokken van hun schamele loon. Hoewel het hongerloon van elke werknemer nauwelijks genoeg was om van te leven, bleef het bedrijf financieel floreren met dividenden van 20% of meer voor de aandeelhouders.

De fabriek was ook geneigd om een aantal boetes uit te delen als gevolg van overtredingen, zoals het hebben van een rommelige werkplek of praten, waardoor het lage loon van het personeel nog drastischer zou worden verlaagd. Ondanks dat veel van de meisjes gedwongen werden om op blote voeten te werken omdat ze zich geen schoenen konden veroorloven, was het hebben van vieze voeten in sommige gevallen nog een reden voor een boete, waardoor ze nog verder werden onderworpen aandoor hun loon nog meer in te houden.

De gezonde winsten die de fabriek maakte waren niet verwonderlijk, vooral omdat de meisjes hun eigen benodigdheden zoals penselen en verf moesten hebben en ook de jongens moesten betalen die de frames leverden voor het inpakken van de lucifers.

Door dit onmenselijke sweatshopsysteem kon de fabriek de beperkingen omzeilen die werden opgelegd door de Factory Acts, een wetgeving die werd ingesteld in een poging om een aantal van de meer extreme industriële arbeidsomstandigheden een halt toe te roepen.

Andere dramatische gevolgen van dit werk hadden ook invloed op de gezondheid van deze jonge vrouwen en meisjes, vaak met rampzalige gevolgen.

Er werd geen aandacht besteed aan gezondheid en veiligheid en sommige van de instructies die werden gegeven waren "let niet op je vingers", omdat de arbeiders gedwongen werden gevaarlijke machines te bedienen.

Bovendien was mishandeling door de voorman een veelvoorkomend verschijnsel in dergelijke demotiverende en beledigende werkomstandigheden.

Een van de ergste gevolgen was een ziekte die "fossekaak" werd genoemd. Dit was een extreem pijnlijke vorm van botkanker die werd veroorzaakt door het fosfor in de luciferproductie en leidde tot een afschuwelijke verminking van het gezicht.

Bij de productie van lucifers werden de stokjes, gemaakt van populieren- of dennenhout, in een oplossing gedompeld die bestond uit vele ingrediënten, waaronder fosfor, antimoniumsulfide en kaliumchloraat. Binnen dit mengsel waren er variaties in het percentage witte fosfor, maar het gebruik ervan bij de productie zou uiterst gevaarlijk blijken te zijn.

Pas in de jaren 1840 maakte de ontdekking van rode fosfor, die op het slagvlak van de doos kon worden gebruikt, het gebruik van witte fosfor in de lucifers overbodig.

Toch was het gebruik ervan in de Bryant and May fabriek in Londen genoeg om wijdverspreide problemen te veroorzaken. Wanneer iemand fosfor inademde, werden gewone symptomen zoals kiespijn gemeld, maar dit zou leiden tot de ontwikkeling van iets veel sinisterders. Uiteindelijk als gevolg van de verhitte fosfor die werd ingeademd, begon het kaakbot te necrosen en in wezen debotten zouden beginnen af te sterven.

Het bedrijf was zich volledig bewust van de gevolgen van de "fossekaak" en koos ervoor om het probleem aan te pakken door de instructie te geven om tanden te verwijderen zodra iemand klaagde over pijn en als iemand durfde te weigeren, zou hij ontslagen worden.

Bryant and May was een van de vijfentwintig luciferfabrieken in het land, waarvan er slechts twee geen witte fosfor gebruikten in hun productietechniek.

Bryant and May had weinig zin om te veranderen en compromissen te sluiten over de winstmarges, en bleef duizenden vrouwen en meisjes in dienst nemen in de productielijn, velen van Ierse afkomst en uit de arme omgeving. De lucifermakerij was booming en de markt ervoor bleef groeien.

Ondertussen groeide de ontevredenheid over de slechte arbeidsomstandigheden en de druppel kwam in juli 1888, toen een vrouwelijke arbeider onterecht werd ontslagen. Dit was het gevolg van een krantenartikel waarin de wrede omstandigheden van de fabriek aan de kaak werden gesteld, wat de directie ertoe aanzette om handtekeningen van de arbeiders af te dwingen waarin de beweringen werden weerlegd. Helaas voor de bazen hadden veel arbeiders er genoeg van enMet de weigering om te tekenen werd een werknemer ontslagen, wat leidde tot woede en de daaropvolgende staking.

Aanleiding voor het artikel waren activisten Annie Besant en Herbert Burrows, die sleutelfiguren waren bij het organiseren van de vakbondsactie.

Annie Besant, Herbert Burrows en het stakingscomité voor wedstrijdmeisjes

Het was Burrows die als eerste contact had gelegd met de arbeiders in de fabriek en later ontmoette Besant veel van de jonge vrouwen en hoorde hun verschrikkelijke verhalen. Aangespoord door dit bezoek publiceerde ze al snel een exposé waarin ze details gaf over de werkomstandigheden, het vergeleek met een "gevangenis" en de meisjes afschilderde als "blanke loonslaven".

Zo'n artikel zou een gewaagde zet blijken te zijn, want de luciferindustrie was in die tijd erg machtig en was nog nooit met succes uitgedaagd.

De fabriek was begrijpelijkerwijs woedend toen ze hoorde van dit artikel dat hen zo'n slechte pers bezorgde en nam in de dagen die volgden het besluit om de meisjes tot een volledige ontkenning te dwingen.

Helaas voor de bazen van het bedrijf hadden ze de groeiende gevoelens helemaal verkeerd gelezen en in plaats van de vrouwen te onderdrukken, moedigde het hen juist aan om hun gereedschap neer te leggen en naar de kantoren van de krant in Fleet Street te reizen.

In juli 1888, na het oneerlijke ontslag, kwamen nog veel meer lucifermeisjes hun steun betuigen, waardoor de staking al snel uitgroeide tot een volledige staking van ongeveer 1500 arbeiders.

Besant en Burrows bleken cruciaal in het organiseren van de campagne die de vrouwen door de straten leidde en hun eisen voor loonsverhoging en betere arbeidsomstandigheden uiteenzette.

Een dergelijk vertoon van verzet werd door het publiek met veel sympathie begroet, want degenen die hen voorbij zagen komen, juichten en boden hun steun aan. Bovendien ontving een door Besant opgezet fonds voor een oproep veel donaties, onder andere van machtige instanties zoals de London Trades Council.

Omdat de steun een publiek debat op gang bracht, wilde het management de rapporten graag bagatelliseren door te beweren dat het "onzin" was, verspreid door socialisten zoals mevrouw Besant.

Desondanks verspreidden de meisjes hun boodschap uitdagend, inclusief een bezoek aan het Parlement waar het contrast van hun armoede met de rijkdom van Westminster voor velen een confronterend gezicht was.

Ondertussen wilde het management van de fabriek de slechte publiciteit zo snel mogelijk afzwakken en met het publiek aan de kant van de vrouwen werden de bazen slechts enkele weken later gedwongen om een compromis te sluiten en verbeteringen aan te bieden op het gebied van lonen en arbeidsvoorwaarden, waaronder met name de afschaffing van hun strenge boetepraktijken.

Het was een ongekende overwinning op de machtige industriële lobbyisten en een teken van de veranderende tijden, want de publieke opinie voelde mee met de benarde situatie van werkende vrouwen.

Een ander gevolg van de staking was een nieuwe luciferfabriek in de buurt van Bow, die in 1891 werd opgezet door het Leger des Heils en betere lonen en arbeidsomstandigheden bood en geen witte fosfor meer in de productie. Helaas leidden de extra kosten door het veranderen van veel van de processen en de afschaffing van kinderarbeid tot het faillissement van het bedrijf.

Helaas zou het meer dan tien jaar duren voordat de fabriek van Bryant and May het gebruik van fosfor in de productie zou stopzetten, ondanks de veranderingen die werden opgelegd door de vakbondsactie.

Nadat het publiek zich jarenlang bewust was van de desastreuze gevolgen van witte fosfor voor de gezondheid, nam het Lagerhuis in 1908 eindelijk een wet aan die het gebruik ervan in lucifers verbood.

Een opmerkelijk effect van de staking was bovendien de oprichting van een vakbond waar vrouwen zich bij aansloten, wat uiterst zeldzaam was omdat vrouwelijke arbeiders zelfs in de volgende eeuw nog geen vakbonden waren.

De staking van lucifermeisjes was een stimulans voor andere arbeidersactivisten om vakbonden voor ongeschoolde arbeiders op te richten in een golf die bekend werd als het "Nieuwe Unionisme".

De staking van lucifermeisjes in 1888 had de weg geëffend voor belangrijke veranderingen in de industriële omgeving, maar er moest nog meer gebeuren. De meest tastbare invloed was misschien wel het groeiende publieke bewustzijn over de omstandigheden, het leven en de gezondheid van enkele van de armsten in de samenleving wier buurten ver verwijderd waren van die van de besluitvormers in Westminster.

Jessica Brain is een freelance schrijfster gespecialiseerd in geschiedenis. Ze woont in Kent en is een liefhebber van alles wat met geschiedenis te maken heeft.