Op 10 april 1829 werd William Booth geboren in Nottingham. Hij zou opgroeien tot een Engelse Methodistenprediker en een groep oprichten om de armen te helpen die vandaag de dag nog steeds bestaat, het Leger des Heils.

Hij werd geboren in Sneiton als tweede van vijf kinderen van Samuel Booth en zijn vrouw Mary. Gelukkig voor de jonge William was zijn vader relatief rijk en kon hij comfortabel leven en de opleiding van zijn zoon betalen. Helaas hielden deze omstandigheden niet lang stand en in de vroege tienerjaren van William belandde zijn familie in armoede, waardoor hij zijn opleiding moest verlaten en in de leer moest bij eenpandjesbaas.

Toen hij ongeveer vijftien jaar oud was, bezocht hij de kapel en voelde zich onmiddellijk aangetrokken tot de boodschap:

"God zal alles hebben wat er is van William Booth".

Tijdens zijn werk als leerling raakte Booth bevriend met Will Sansom, die hem aanmoedigde om zich tot het Methodisme te bekeren. In de loop der jaren las en onderwees hij zichzelf en uiteindelijk werd hij een plaatselijke prediker naast zijn vriend Sansom, die preekte voor de verarmde bevolking van Nottingham.

Booth was al bezig met een missie: hij en zijn gelijkgestemde vrienden bezochten zieken, hielden openluchtbijeenkomsten en zongen liederen, die later allemaal zouden worden opgenomen in de essentie van de boodschap van het Leger des Heils.

Na het einde van zijn leertijd vond Booth moeilijk werk en werd hij gedwongen om naar het zuiden van Londen te verhuizen, waar hij uiteindelijk weer bij het pandjeshuis terechtkwam. Ondertussen bleef hij zijn geloof belijden en probeerde hij zijn lekenprediking in de straten van Londen voort te zetten. Dit bleek echter moeilijker dan hij had gedacht en hij wendde zich tot openluchtgemeenten in KenningtonGewoon.

Zijn passie voor prediken was duidelijk en in 1851 sloot hij zich aan bij de Reformers en het jaar daarop, op zijn verjaardag, nam hij het besluit om het pandjeshuis te verlaten en zich aan de zaak te wijden bij Binfield Chapel in Clapham.

Op dat moment begon zijn persoonlijke leven te bloeien, want hij ontmoette een vrouw die zich aan dezelfde zaak zou wijden en aan zijn zijde zou blijven: Catherine Mumford. De twee geestverwanten werden verliefd en verloofden zich voor drie jaar. In die tijd wisselden William en Catherine verschillende brieven uit terwijl hij onvermoeibaar doorging met zijn werk voor de kerk.

Op 16 juli 1855 trouwden de twee in een eenvoudige ceremonie in een Congregational kapel in Zuid-Londen omdat ze allebei hun geld aan betere doelen wilden besteden.

Als getrouwd stel kregen ze een groot gezin, acht kinderen in totaal, waarbij twee van hun kinderen in hun voetsporen traden en belangrijke figuren werden in het Leger des Heils.

In 1858 werkte Booth als een gewijd predikant als onderdeel van de Methodist New Connexion beweging en reisde hij door het land om zijn boodschap te verspreiden. Hij werd echter al snel moe van de beperkingen die hem werden opgelegd en nam in 1861 ontslag.

Desondanks bleven Booths theologische strengheid en evangelisatiecampagne onveranderd, waardoor hij terugkeerde naar Londen en zijn eigen onafhankelijke openluchtprediking hield vanuit een tent in Whitechapel.

Deze toewijding ontwikkelde zich uiteindelijk tot de Christian Mission in Oost-Londen met Booth als leider.

Tegen 1865 had hij de Christelijke Missie opgericht die de basis zou vormen voor het Leger des Heils, terwijl hij de technieken en strategie voor het werken met de armen verder ontwikkelde. Na verloop van tijd omvatte deze campagne een sociale agenda die het verstrekken van voedsel aan de meest kwetsbaren, huisvesting en gemeenschapsacties omvatte.

Terwijl de religieuze boodschap van Booth nooit wankelde, bleef zijn sociale missie groeien, met praktisch liefdadigheidswerk aan de basis dat de problemen aanpakte die al veel te lang aansleepten. De taboes van armoede, dakloosheid en prostitutie werden aangepakt door zijn programma, waarbij hij onderdak organiseerde voor mensen die op straat sliepen en kwetsbare gevallen een veilig toevluchtsoord bood.vrouwen.

In de daaropvolgende jaren kreeg de Christelijke Zending een nieuwe naam, een naam die we allemaal kennen - het Leger des Heils. Deze naamsverandering in 1878 vond plaats toen Booth bekend werd om zijn religieuze vurigheid en aanpak, die een militaristische stijl van organisatie en principes had.

Met de toenemende associatie van Booth en zijn evangelische team met het leger, werd hij al snel bekend als Generaal Booth en in 1879 produceerde hij zijn eigen krant genaamd de 'War Cry'. Ondanks Booths groeiende publieke bekendheid, werd hij nog steeds geconfronteerd met grote vijandigheid en tegenstand, zozeer zelfs dat er een "Skeleton Army" werd geregeld om chaos te creëren tijdens zijn bijeenkomsten. Booth en zijn volgelingen warendie tijdens hun activiteiten worden onderworpen aan talrijke boetes en zelfs gevangenisstraffen.

Toch zette Booth door met een duidelijke en eenvoudige boodschap:

"Wij zijn een reddingsmensen - dit is onze specialiteit - gered worden en gered blijven, en dan iemand anders gered krijgen".

Met zijn vrouw aan zijn zijde groeide het Leger des Heils in aantal, met veel bekeerden uit de arbeidersklasse, getooid in uniformen in militaire stijl en met een religieuze boodschap op sleeptouw.

Veel van de bekeerlingen waren mensen die anders niet welkom zouden zijn in de respectabele samenleving, zoals prostituees, alcoholisten, drugsverslaafden en de meest behoeftigen in de samenleving.

Booth en zijn Leger groeiden ondanks de tegenstand en in de jaren 1890 had hij een grote status en bekendheid verworven voor zijn zaak.

Het Leger des Heils groeide in populariteit en breidde zich uit tot ver over de continenten, tot in de Verenigde Staten, Australië en India.

Helaas moest hij in oktober 1890 een groot verlies verwerken toen zijn trouwe partner, vriend en vrouw overleed aan kanker, William achterlatend in een staat van verdriet.

Hoewel hij een groot verlies in zijn leven voelde, was het dagelijks bestuur van het Leger des Heils een familieaangelegenheid en zijn oudste zoon Bramwell Booth zou uiteindelijk zijn vader opvolgen.

Een dergelijke organisatie was nodig omdat het leger ten tijde van Catherine's dood een groot aantal rekruten had, bijna 100.000 mensen in Groot-Brittannië.

Ondanks zijn persoonlijke tegenslag liet Booth zich niet afschrikken en publiceerde hij een sociaal manifest getiteld "In Darkest England and the Way Out".

In deze publicatie stelde Booth, met de hulp van William Thomas Stead, een oplossing voor de armoede voor door te voorzien in huizen voor daklozen, veilige huizen voor prostituees, rechtsbijstand voor mensen die het zich niet konden veroorloven, hostels, hulp bij alcoholisme en werkgelegenheidscentra.

Dit waren revolutionaire ideeën met verstrekkende gevolgen en ze kregen al snel veel steun van het publiek. Met financiële steun werden veel van zijn ideeën uitgevoerd en uitgevoerd.

Op dit punt vond er een enorme verschuiving plaats in de publieke opinie, waarbij de aanvankelijke weerstand tegen het Leger des Heils en zijn missie plaatsmaakte voor steun en sympathie. Met deze groeiende golf van aanmoediging en steun konden er steeds meer tastbare resultaten worden geboekt.

Zozeer zelfs dat William Booth in 1902 werd uitgenodigd door Koning Edward VII om de kroningsceremonie bij te wonen, wat duidt op een echt bewustzijn en erkenning voor het goede werk dat Booth en zijn team verrichtten.

Aan het begin van de jaren 1900 was de ouder wordende William Booth nog steeds bereid om nieuwe ideeën en veranderingen te omarmen, met name de komst van nieuwe en opwindende technologie waarbij hij deelnam aan een autotoer.

Hij reisde ook veel naar Australazië en zelfs naar het Midden-Oosten, waar hij het Heilige Land bezocht.

Na zijn terugkeer in Engeland werd de nu zeer gewaardeerde generaal Booth goed ontvangen in de steden die hij bezocht en kreeg hij een eredoctoraat van de Universiteit van Oxford.

In zijn laatste jaren ging hij, ondanks zijn afnemende gezondheid, weer prediken en liet hij het Leger des Heils over aan zijn zoon.

Op 20 augustus 1912 blies de generaal zijn laatste adem uit en liet een aanzienlijke erfenis achter, zowel religieus als sociaal.

Ter nagedachtenis aan hem werd een openbare herdenkingsdienst georganiseerd die werd bijgewoond door ongeveer 35.000 mensen, waaronder vertegenwoordigers van de koning en koningin die hun respect wilden betuigen. Uiteindelijk werd hij op 29 augustus ter ruste gelegd, een begrafenis die grote menigten rouwenden aantrok die aandachtig naar de dienst keken terwijl de straten van Londen stilstonden.

De generaal had een leger achtergelaten, een leger dat in zijn afwezigheid zijn goede werk zou voortzetten met een sociaal geweten dat tot op de dag van vandaag over de hele wereld doorgaat.

"De oude krijger legde eindelijk zijn zwaard neer".

Zijn strijd was voorbij, maar de oorlog tegen sociale onrechtvaardigheid, armoede en verwaarlozing zou doorgaan.

Jessica Brain is een freelance schrijfster gespecialiseerd in geschiedenis. Ze woont in Kent en is een liefhebber van alles wat met geschiedenis te maken heeft.